“Maar jullie zijn allebei gezond, dat is het belangrijkste!”
Toen ik net bevallen was van kleine D, kon ik me niet bijster veel meer herinneren van het hele gebeuren. Het ene moment stond een vroedvrouw mijn schaamhaar weg te scheren voor stel dat het een operatie wordt, het volgende moment werd ik terug naar mijn kamertje gereden en hoorde ik een verpleegster nog roepen dat ze een ijspack tussen mijn benen had gestopt.
Die eerste dagen na mijn bevalling was ik mega emotioneel. Ja, dat waren waarschijnlijk de babyblues, maar ik had ook erg veel verdriet over mijn bevalling zelf. Ik vond het vreemd dat ik me niet meer alles herinnerde, ik vond het enorm erg dat ik de baby zijn geboorte niet bewust heb mogen meemaken en ik voelde me erg eenzaam. In het ziekenhuis zelf was iedereen enorm lief. Zowat elke vroedvrouw die ik zag zorgde er voor dat er ruimte was voor mijn tranen en een babbel. Ze zorgden er voor dat ik na die heftige nacht ongestoord kon slapen door voor onze baby te zorgen en als ik midden in de nacht op mijn belletje duwde omdat ik me zo rot voelde, kwamen ze naast me zitten om me te troosten.
Buiten het ziekenhuis was ook iedereen lief, al merkte ik dat er toch wat minder ruimte was om mijn traumatische ervaring kwijt te kunnen. Ik kreeg vaak de opmerking: “Ja maar jullie zijn allebei gezond, dat is het belangrijkste!”. Dat klopte ook. Ik snap ook dat dat iets standaard is om te zeggen, en heel erg goedbedoeld natuurlijk. Alleen gaf me dat vaak het gevoel dat ik er maar niet te veel meer aan moest denken, aan wat ons overkomen was. Het was gebeurd, ik kon er toch niets meer aan doen. Ik ben gezond. De baby is gezond. All is good.
Alleen ja, zo werkt het niet natuurlijk. Ik merk dat er nu, een aantal maanden na de geboorte, toch veel dingen naar boven komen. Dan herinner ik me ineens dat ik op de operatietafel lag, de anesthesist bezig was met de extra verdoving en ik tegen niemand in het bijzonder zei dat mijn rug nat voelde. Of dat ik moest hoesten toen ik het maskertje over mijn gezicht kreeg zodat ik kon slapen en ze de baby uit mijn lijf konden halen. Of dat een van de vroedvrouwen op mijn buik stond te duwen. Ik herinner me terug dat ik best gechoqueerd was dat ik een knip had gekregen (achteraf gezien, met al wat ze gedaan hebben, is het best wel logisch maar ik heb dat totaal niet meegekregen) of dat gruwelijke geluid van de vacuümpomp die telkens van de baby zijn hoofdje los kwam.
Ik denk er vaak aan en ik krijg er nog telkens een brok van in mijn keel. Als ik op tv iets zie wat met bevallen te maken heeft, heb ik het moeilijk. Ik dacht een tijdje dat ik het wel van me af had kunnen zetten, want inderdaad, we zijn gezond en dat is belangrijk en ik kan er wel over praten zonder te wenen. Maar het knaagt toch ook aan me. En dat gevoel zorgde er mee voor dat ik een tijdje terug mijn psychologe (toevallig iemand die gespecialiseerd is in het begeleiden van mama’s na een traumatische ervaring) een mail stuurde met de vraag of ik eens kon langskomen. En dat kon. Dus dat doe ik weer.
Een bevallingsverhaal wordt zó snel weggewuifd he. Ja een bevalling is één van de mooiste momenten van je leven en je mag blij zijn dat jullie gezond zijn en blabla, maar tegelijk ook één van de meest traumatische – denk ik, ik kan er natuurlijk niet van meespreken. Mensen willen inderdaad enkel de goeie dingen horen, de roze wolk. Goed dat je bij je psychologe terechtkan. En dat je er hier zo open over bent – ik ben er zeker van dat dit soort openheid een hart onder de riem kan zijn voor vele mama’s!
Och het is inderdaad altijd goed bedoeld he; dat maar jullie zijn beide gezond. Maar zo zit het niet in elkaar met een zwangerschap, bevallen en daarna een kindje.
Ik heb juist het tegenovergestelde. Ik had een bevalling (achteraf, want op het moment HELLLLLL) uit het boekje. Geen complicaties. Snel. Niets aan het handje (afgezien van een kleine inscheuring) met mij en Noa. Echter, maakt het juist dat ik DIT weer lastig vind. Omdat ik zo’n ‘fijne’ bevalling had mocht ik niet klagen. Want het was allemaal toch goed en ging hartstikke snel. Ik heb daar de eerste weken best last van gehad qua praten erover omdat ik best wel schuin werd aangekeken. Eigenlijk he, is het nooit goed.
Mooi en eerlijk artikel weer Ireen. En echt, je gevoelens mogen ER ZIJN. Positief of negatief. Het maakt ons wie we zijn en we verwerken het op deze manier. En goed dat je erover in gesprek gaat.
Knuffel! <3
Ik volg Sofinesse (een andere blogster) en zij vertelt dikwijls: ‘Er staat geen weegschaal op verdriet’. En dat is gewoon ook echt zo. Jouw verdriet mag er zijn, er mag ruimte zijn. Ook na een maand, ook na een halfjaar en ook na 5 jaar. Altijd. En natuurlijk ben je blij dat jullie gezond zijn, maar dat wil niet zeggen dat er geen verdriet mag zijn.
Wat een heftig verhaal, Irene. Ik denk dat het heel goed is dat je hier hulp voor hebt gezocht. Het lijkt me belangrijk om op een goede manier te kunnen verwerken. Veel succes en liefs!
Wat goed dat je hulp hebt gevraagd. Ik kan me goed inbeelden dat zo’n heftige ervaring nog vaak in je hoofd spookt. En hoewel dat natuurlijk niets kan veranderen aan de dingen die gebeurd zijn, helpt het vaak gewoon als er iemand is die naar je verhaal luistert en ook probeert om écht te snappen hoe het voor jou voelde. Ik hoop dat dit je gaat helpen!
Wow, heftig! Dikke knuf!
Wat een dappere (en ik denk goede) stap van je om contact op te nemen met je psychologe hierover. En ik vind ‘jullie zijn allebei gezond’ een echte dooddoener. Ja, natuurlijk is dat belangrijk, maar het is toch ook belangrijk dat een mama zich goed voelt? Zowel lichamelijk als psychisch? Ik vind het zo goed van je dat je hier eerlijk over bent. Ik denk namelijk vaak dat hier een taboe op ligt. Iedereen doet maar alsof het alleen een roze wolk is, maar ik kan me niet voorstellen dat dat écht bij iedereen zo is. Jij laat liefde zien én het ‘echte leven’ en daar heb ik echt heel veel respect voor.
Ik hoop dat je psychologe je kan helpen om alles op zo’n manier te kunnen verwerken dat je er op een rustigere manier op terug kunt kijken.
Dat moet echt zo traumatisch geweest zijn allemaal 🙁 Goed dat je weer bij je psycholoog terecht kan. Misschien kan zij je iets vertellen over EMDR, bij dit soort heftige ervaringen werkt dat super… veel succes!
Ik dacht ook onmiddellijk aan EMDR! Iets waar je je goed bij moet voelen maar wel goed kan helpen om met een veel rustiger gevoel terug te kijken op je ervaring.
Wat heftig om te lezen! Die opmerking zal goedbedoeld zijn, maar het is echt niet alsof je daardoor alles ineens vergeet. Heel erg goed dat je hulp gevraagd hebt! <3
Het lijkt me inderdaad een enorm heftige ervaring en het is logisch dat je er nog altijd veel mee bezig bent. Goed dat je hulp hebt gezocht!
Heel goed dat je gaat praten! Ik denk dat het vreselijk moeilijk is om dit in je eentje te verwerken. Vooral om het feit dat er van alles met je lichaam gebeurt en gedaan wordt waar je zelf niet 100% meer bij bent, en alleen dat al vind ik zo’n gek besef. Dat je misschien ook wel iets had willen zeggen of doen nog, over hoe je het graag had gewild of hoe je je voelt op dat moment, maar dat dat gewoonweg niet gaat. Ik hoop dat het je gaat helpen! <3
Wat goed dat je hulp gevraagd hebt!! En dat je hierover schrijft. Ik krijg ook een brok in mijn keel van dit artikel, want de bevalling van mij (dus toen mijn moeder mij kreeg) verliep zo te lezen niet veel anders. :/ En dat heeft niet alleen mijn moeder getraumatiseerd, maar ook mijn vader en mij. Dus het is écht heel goed en sterk en belangrijk dat je nu – in een vroeg stadium – hierover praat (en schrijft). En ik vind het heel kwalijk dat mensen je het gevoel geven dat je niet mag klagen. Natuurlijk, het belangrijkst is dat jullie er allebei gezond uitgekomen zijn, maar zo’n traumatische ervaring is niet niks. Mijn moeder heeft dat nooit echt kwijt gekund, met als gevolg dat ik nu ook doodsbang ben voor bevallingen (dat staat mijn kinderwens serieus in de weg) en dat zij mij niet bij wil/kan staan als ik ooit zou bevallen. “…Maar jullie zijn toch gezond?” #$&*% !!!
Heel veel sterkte met de verwerking van deze nare ervaring! <3 Je bent goed bezig.
Wat een mooie, eerlijke blogpost. Het lijkt me heel gek om van zoiets je weinig te kunnen herinneren. Ik denk dat het goed is dat je de stap hebt genomen om je psycholoog weer te contacteren.
Het is inderdaad zo simpel niet als “jullie zijn toch alletwee gezond”.
Over een bevalling moet je kunnen praten, over een traumatische bevalling al helemaal, om de hele ervaring te verwerken.
Maar mensen horen eigenlijk liefst alleen leuke dingen hè.