Is het ouderschap wat ik me ervan voorstelde?
Ik was al eens gaan spieken tussen de vragen die jullie stellen voor m’n Q&A post en iemand vroeg me of het ouderschap is wat ik me ervan had voorgesteld. Ik kan best wel uitgebreid op deze vraag antwoorden dus vandaar dat ik er eventjes een aparte post aan besteed.
Ik heb dat al wel eens gezegd maar echt een heel duidelijk beeld van het ouderschap had ik op voorhand niet. Ik dacht er wel over na – uiteraard – maar ergens bleef het toch altijd wat vaag. Ik bedacht wat voor soort mama ik zou willen zijn, wat voor soort mama ik absoluut niet zou willen zijn en hoe mijn relatie eruit zou zien met een kind erbij. Maar ouderschap is zoiets waarvan je niet beseft wat het betekent, tot je er effectief in staat (of vier keer in de nacht aan het bedje van je baby staat ;)). Ergens had ik dus wel een soort van geromantiseerd beeld van hoe mijn leven er globaal uit zou zien met een kind erbij. Het leek me ook wel zwaar maar ook hier weer, je kan je dat niet voorstellen tot je er echt in zit.
Het is echt véél intenser dan ik dacht. Ik kan niet even pauze nemen. Ik ben nu VOOR ALTIJD mama. Mijn huis is veel rommeliger dan ik ooit had kunnen denken en ik vind het moeilijk om me daar bij neer te leggen en tegelijk vind ik het ook lastig om altijd maar weer op te ruimen. De vloer is soms zo vuil dat ik me er een beetje voor schaam. Echt vrije tijd is schaars en ik heb er nochtans veel nood aan. Ik maak me zorgen, elke dag. Doe ik het wel goed? Gaat het met D wel goed? Eet hij wel genoeg? Ik vind het moeilijk om alles onder controle te houden. De nachten zijn onderbroken en dat vind ik niet erg maar ik ben ook moe en zou graag eens een paar nachten na elkaar gewoon goed slapen. Er is zoveel was! Onze portemonnee is een heel pak lichter terwijl het nu net heel belangrijk is om wat te kunnen sparen voor stel dat. ER ZIJN ZO VEEL SPULLEN! Waar laten andere mensen dat allemaal? Er is minder aandacht voor het lief en dat vind ik jammer want ik hield van hoe wij waren. Ik moet over dingen nadenken waarvan ik nooit had gedacht dat ik erover zou moeten nadenken. Mama zijn kost me veel energie maar tegelijk …
… had ik me ook niet kunnen voorstellen hoe enorm veel liefde ik voor een kind zou voelen. Als hij naar de opvang is, mis ik hem. Ik ben blij dat ik kan werken of eens een vrije dag heb en ik ben nog blijer dat ik hem dan ’s avonds terug bij me heb. Ik hou ervan om te zien wat voor zalige papa het lief is. Ik vind het bijzonder om te mogen meemaken hoe D’tje groeit en allemaal nieuwe dingen leert. Ik geniet van die kleine momentjes ’s nachts, dat hij me opzoekt om terug in slaap te kunnen vallen. Ik vind dat wij met ons drietjes een goed team zijn. Ik leer soms eens een bal te laten vallen en keuzes te maken. Ik koester de dagen waarop alles vanzelf gaat. Mijn hart smelt van de knuffels en het vertrouwen dat dat klein mensje in mij stelt. Ik heb echt zin in alle avonturen die nog gaan komen. Ik ervaar soms een druk om ervoor te zorgen dat hij het echt goed heeft en tegelijk geeft me dat ook rust. Mijn belangrijkste taak is zorgen dat hij het goed heeft, al de rest doet er niet zoveel toe.
Is het wat ik ervan had verwacht? Absoluut niet.
ja lijkt me mooie herkenbare samenvatting
Wat mooi dat je hier open en eerlijk over praat, zowel over de mooie als de minder mooie kanten. Ik ben zelf nog geen moeder, maar kan me voorstellen dat een kind krijgen echt een life-changing event is en veel meer verantwoordelijkheid betekent dan je vóór die tijd ooit had gehad.
O ja, al die spullen…
En verder ook erg herkenbaar. Hoewel ik het ergens ook normaler vind voelen dan ik verwachtte. Alsof ze er altijd al waren, terwijl ik op andere momenten weer kan denken: wow, ik heb gewoon twee kinderen.
AMEN. Héél erg herkenbaar en het is echt zo dat je er geen voorstelling van kan maken tot je echte mama bent… Het is zwaar. Lood zwaar. Vooral nu weer met een weekend pseudokroep aanvallen – weinig slaap en veel zorgen. Maar ook zeker het mooiste wat er is. Als ik dan gisteren er helemaal doorheen zit en hij klemt me vast in een knuffel en valt zo in slaap is dat toch echt het mooiste dat er is.
Wat een mooi en eerlijk stukje. <3
Dit is zo’n hartverwarmend stukje. Ik denk dat het ouderschap een van de dingen is waar je je gewoon nooit volledig op kan voorbereiden tot je je kindje in je armen hebt. Maar tis denk ik goed voor andere aanstaande ouders dat het eens zo wordt geschreven in plaats van enkel het ‘zoete’ en schattige gedeelte van een kindje hebben. Ik kan er niet over meespreken, maar ik denk wel dat er ook minder leuke dingen zijn aan mama of papa zijn. Maar jullie doen dat goed en kleine D komt ongetwijfeld niks tekort!
Ooh, wat mooi om te lezen Irene! Vind het echt schoon hoe eerlijk je bent. De liefde spat altijd door het scherm heen, heel fijn om te zien. Liefs!
Mooi, en herkenbaar. Ik denk dat het onmogelijk is om je een voorstelling van het ouderschap te volgen tot het moment dat je zelf ouder bent. Net als het onmogelijk is om je voor te stellen hoe het zou zijn om 2 kinderen te hebben op het moment dat je er 1 hebt enz. Mijn kinderen zijn 4 en 6, en nog steeds gaat er geen dag voorbij dat dingen toch weer anders blijken te zijn/gaan dan ik had verwacht. Ik had ze voor geen goud willen missen en denk ze mij in heel veel opzichten dwingen om de beste versie van mezelf te zijn, maar er zijn ook genoeg momenten dat ik denk dat het leven een stuk eenvoudiger zou zijn als ze er niet waren (wat dus niet betekent dat ik dat zou willen!). Ze zorgen voor drukte, maar brengen rust tegelijkertijd – net als je schrijft dus eigenlijk <3
Mooi om te lezen. Ik vind het zó mooi dat jij het niet romantiseert of idealiseert en dat hoeft dus ook niet, want de liefde spat er vanaf.
Ja, ook voor mij is dit herkenbaar. Ik heb echt wel onderschat hoe zwaar het ook soms kan zijn, maar tegelijkertijd kon ik me ook echt niet voorstellen hoe bijzonder en diep de band met je kind is. Ik merk, nu Jula ouder is, ook dat ik van tevoren vaak nadacht over hoe het leven zou zijn met een kind in deze leeftijd, dus 6, en niet zozeer naar hoe het zou zijn met een baby of een peuter, haha.
Ik ben zelf pas sinds 4 maanden mama van het (al zeg ik het zelf) prachtigste en geweldigste kind ter wereld en ik vind het zo herkenbaar wat ge zegt. Ik had het zelf in het begin wel moeilijk met dr druk die ik mezelf oplegde om alle ballen hoog te houden. Ze blijven wel allemaal in de lucht maar soms niet zo hoog als ik zou willen. Dat is een aanpassingsproces geweest en zal nog wel even zo blijven. Een kind hebben is een leven lang leren loslaten denk ik. Ik ben ook veel milder en gevoeliger geworden merk ik. En tegelijk is mijn temperamentvolle kant heel gevoelig bij alles wat met zijn welzijn te maken heeft (bvb bij de dokter zou ik die mens kunnen slaan als d vaccins worden gezet) 🙂