Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen

In april las ik Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen van Philippa Perry uit. Ik had dit boek al vaak voorbij zien komen en zwichtte uiteindelijk. Geen spijt van want Wat. Een. Boek! Met zo’n titel zijn de verwachtingen natuurlijk hooggespannen maar bij mij zijn ze alleszins ingelost.

Op basis van haar rijke ervaring als therapeut, haar wetenschappelijke inzichten en haar persoonlijke ervaringen als ouder, behandelt Philippa Perry de grote vragen van de ouder-kindrelatie, van baby tot tienerjaren. Hoe ga je om met je eigen gevoelens en die van je kind? Hoe zien je gedragingen en patronen eruit? Hoe ga je om met je ouders, je partner, vrienden? Dit boek biedt een brede, verrassende kijk op een diepgaande en gezonde ouder-kindrelatie. Zonder oordelend te zijn, geeft Perry op een even directe als geestige manier inzicht in de invloed van je eigen opvoeding op je ouderschap. Het is een boek vol liefdevol advies over het maken van fouten en het onder ogen zien daarvan – waardoor het uiteindelijk goed zal komen.

Ik vond van mezelf altijd dat ik een best wel geduldige ouder was maar alsnog merkte ik regelmatig dat dingen die het kind deed me op de zenuwen werkten. Dit boek heeft me daar echt enorm in geholpen. Ik ben nog 83763 keer geduldiger geworden. Het heeft me geholpen om de tijd te nemen om “in het nu” aanwezig te zijn (klinkt altijd wat stom hé?) en gewoon mijn kind te volgen. Daarnaast kreeg ik erg veel bevestiging in mijn ouderschap en dat doet ook deugd. Wij krijgen al eens opmerkingen over het feit dat het kind op zijn anderhalf “nog altijd” bij ons in bed slaapt. Zelf vind ik het doodnormaal en ben ik er ook enorm van overtuigd dat dit voor ons kind het beste is, dat het hem zal helpen om slapen en zijn bed als iets fijns te ervaren, dat het zijn hechting bevordert en hij zich veilig voelt.

Maar stel nu dat je het allemaal totaal anders aanpakt omdat je bijvoorbeeld van je eigen ouders heel andere manieren van opvoeden hebt doorgekregen? Philippa wijst in haar boek niet met de vinger. Er zijn honderdmiljoenmiljard manieren om breuken met je kind te veroorzaken. Het draait volgens haar ook niet per se om de breuk op zich, om wat je deed om die breuk te veroorzaken. Maar wel om het herstellen van de breuk. We zijn allemaal maar mensen, we zijn niet perfect, er gaan al eens dingen niet helemaal zoals we willen. Dat is ook gewoon oké. Je kan het altijd terug goedmaken, gelijk hoe oud je kind is.

Het boek laat je nadenken over je eigen gevoelens en gedragingen. Als je kind iets doet wat je op de zenuwen werkt, ligt dat niet aan je kind maar aan jou. Dat komt altijd van ergens. Bijvoorbeeld dat je ouders met jou ook erg weinig geduld hadden, dat jij geen aandacht mocht vragen, je gevoelens niet mocht tonen, … Ik geloof daar zelf ook erg in dat je eigen gedrag en reactie op je kind een basis heeft in je eigen opvoeding.

Ik heb erg veel passages gemarkeerd in het boek, echt hele lappen, zodat ik die aan het lief kan voorlezen want het is zelf geen lezer. 😉

Conclusie: ik vind dat elke ouder het aan zijn kind verplicht is om dit boek te lezen. Dat meen ik echt.