Redenen waarom je geen kinderen moet krijgen

Een pittige periode met onze peuterpuber en voila, ik heb meteen inspiratie om een paar redenen waarom je geen kinderen moet krijgen op te schrijven. 😜

Oké oké, voor wie hier toevallig voor het eerst terecht komt en misschien zou twijfelen aan de liefde voor mijn klein meneertje; niet doen. Ik zie het manneke doodgraag en ik kan me geen leven zonder hem meer voorstellen. Hij is de grootste bron van geluk en de reden dat ik zo vaak hardop moet lachen tegenwoordig.

Dat gezegd zijnde…

Redenen waarom je geen kinderen moet krijgen

Een kind kost veel geld. Heel veel geld. Niet alleen ben je ineens een berg centen kwijt aan pampers, kleertjes, natte doekjes, melk (als je geen borstvoeding geeft) en opvang. Hoe ouder je kind wordt hoe duurder het wordt. Ze zeggen toch dat een kind een huis kost? Awel, ik geloof dat!

Je bent een kleinzeer. Een bevalling is al niet van de poes. Zelfs met een epidurale verdoving is het allemaal geen pretje en als je een beetje pech hebt – zoals mij – kom je er van af met een spoedkeizersnede. Maar dat niet alleen! Tijdens de zwangerschap kan je last krijgen van allerlei kwaaltjes (bekkenpijn 🥴) en als het kind dan eindelijk uit je lijf is, krijg je om de haverklap slaag of schop of een auto naar je hoofd. Fun times.

Ik herinnerde me laatst dat mijn vroedvrouw tijdens een huisbezoek in de eerste weken haar blauwe oog niet kon verstoppen. De reden? Haar kleuter had een houten blokje naar haar gezicht gegooid. Toen leek het me overdreven, nu snap ik het.

Je komt graag op tijd / Je haast je niet graag. Het zal misschien aan mijn autistische hersenen liggen, maar ik voor mij is op tijd komen echt een heel groot ding. Ik ben als de dood dat ik te laat kom en ben liefst veel te vroeg, gewoon om zeker te zijn. Als je dat ook hebt is dat meteen een reden om geen kind te krijgen. Op tijd komen wordt echt een uitdaging. Het positieve is dat je het op je kind kan steken als je te laat komt. 😎

De wereld is om zeep. Beetje kort door de bocht misschien, maar toch.

Je wil je eigen muziek kunnen opzetten in de auto. En niet voor de zoveelste keer de extreem slaapverwekkende playlist met liedjes van Juf Roos meezingen.

Je kan niet tegen rommel / Je wil een proper huis. Oh die rommel. Echt waar, verschrikkelijk. Er woont een heel nieuw mens in je huis ineens, met eigen kleren en meubels en speelgoed en verzorgingsproducten waar je allemaal plaats voor moet maken. Als ze klein zijn kunnen ze nog niet zelf opruimen en als ze groter zijn en wel kunnen opruimen, komt het er op neer dat je het toch ook allemaal zelf doet. Je vindt overal uitgespuugde stukjes brood of cracotte, er wordt op regelmatige basis een beker chocomelk of water omver gegooid, rijst belandt op de grond (echt waar, geef je kind geen rijst), verf op de muren, en overal plakspul.

Je geniet heel erg van je weggewerkte was. Ja kijk, dat gaat dus niet vaak meer gebeuren. De wasmand is altijd vol en de was legt zichzelf helaas nog niet in de kast. Het voordeel is dat als de was dan wel een keer allemaal weggewerkt is, het echt een reden is voor een feestje.

Je wil je eten niet delen. De frietjes op hun eigen bord hebben ze eerst in een soort van puree veranderd door op de helft eens te knabbelen en zeveren en door de andere helft te pletten met een berg ketchup erbij om dan “lust ni” te besluiten. De frietjes op jouw bord zijn helemaal andere frietjes en veel lekkerder. Er zitten altijd brokjes in je glas water en je bestek plakt en als het kind dan eens wel uit zijn eigen bord eet, belandt er alsnog tomatensaus op je vers gewassen witte t-shirt.

Je houdt van witte t-shirts. Kijk, ik snap het maar nee. Je hebt altijd ondefinieerbare vlekken op je kleren van zodra er een baby is. Het kan snot zijn, melk, kaka, pipi, groentenpap, appelmoes, yoghurt, kots, … Who knows. Een wit t-shirt dragen is vragen om problemen.

Tegenwoordig kuist het kind zijn snot gewoon aan mijn trui af. 👍🏻

Je hebt nood aan veel slaap / een goede nachtrust. 👋🏻

Je hebt een hekel aan drama. Alles is reden voor een dramatische huilbui. Het verkeerde tutje, de boterham verkeerd gesneden, geen banaan maar aardbeien krijgen, de foute schoenen, in bad moeten, haar kammen, met de fiets gaan, naar huis gaan, niet naar huis gaan, …

Je hebt een zwak hart. Een peuter met een stift in zijn handen? Horror. Een peuter die in de zetel wil springen? Horror. Een baby die schijnbaar uit het niets 40°C koorts krijgt? Horror. Een peuter met een spaghattimond? Horror. Een kleuter die wil gaan fietsen? Horror. Een peuter die met zijn bal binnen wil spelen? Horror. Een kind dat zelf op zijn stoel wil klimmen? Horror.

Horror horror horror. Zoveel stress en schrikken en hopen dat het kind zich niet de kop in valt door somehow uit zijn wipper te klimmen in die ene minuut dat je snel een plasje gaat doen. FUN FUN FUN.

Je hebt nood aan stilte. Wat is dat zelfs, stilte?

Je bent van de spontane uitjes. Toen D. op de wereld was, hoorde ik regelmatig van andere mensen dat ik hem toch gewoon mee kon nemen. En ja, als kleine baby was dat nog redelijk te doen. Je sleurt wel je halve hebben en houden mee maar oké, ça va hé. Maar ’s avonds eens weggaan? Regel maar babysit. Op de wilden boef een daguitstapje doen? No way José.

Je wil op je gemak boodschappen doen. Sowieso alles wat je op je gemak wil doen is niet meer echt aan de orde.

Je bent een piekeraar. Als je zonder kind al niet kan slapen doordat je hoofd constant rampscenario’s bedenkt, zal het met een kind niet veel beter worden. Om niet te zeggen dat het slechter wordt. 😉 Tijdens de zwangerschap pieker je constant over de baby. Is het kind gezond? Oei, ik heb tonijnsalade gegeten! Is het wel normaal dat mijn enkels niet meer zichtbaar zijn door het vocht? Ga ik wel een goede ouder zijn?

En dan als de baby geboren is: eet ie wel genoeg? Is het niet te warm/koud? Doe ik het goed? Hoe doen andere ouders dat eigenlijk allemaal? Is het normaal dat ie 7 keer wakker wordt ’s nachts? Heeft iedereen gelijk en moet ik mijn kind minder pakken?

En dan als de baby geen baby meer is: is ie wel gelukkig? Doe ik het goed? Hoe kan ik mijn werk en mijn gezin combineren? Kunnen we dat wel allemaal betalen? Hebben we de goede opvangplek gekozen? Is ie wel klaar voor school? Is er een wc in de buurt?

Het stopt niet.

Je hebt geen geduld. Geduld is een schone deugd en als je kinderen hebt, dubbel.

Je houdt niet van verantwoordelijkheid. Je bent verantwoordelijk voor (een) klein(e) mensje(s) waarvoor je alle beslissingen moet maken en moet zorgen dat het in leven blijft en dan ook nog een beetje liefde krijgt en zich veilig voelt. No pressure!

Je vindt kinderen stom. 😉

Heb je geen zin om een comment achter te laten, maar wil je wel je waardering tonen?
Klik op het hartje hieronder! ↓
DANKJE! ☻︎