Overlevingspakket
Laatst had ik een event van mijn werk waarbij ik een hele dag op locatie zou zijn. Ik kreeg daar drank- en eetbonnetjes en er werden oordopjes voorzien dus het merendeel van mijn collega’s ging erheen met een handtas. Niet het soort typische grote handtas waar je je hele hebben en houden in kwijt kunt, maar gewoon een klein tasje voor de noodzakelijke dingen.
Alleen, ik ben Irene. Als ik mijn huis uitga, moet ik bepaalde dingen meenemen omdat ik me anders ongemakkelijk voel (of dan alleen maar kan denken aan dat ene ding dat ik niet mee heb en dat ineens dan toch keihard nodig blijkt te zijn). Ik praat nu niet over een ommetje met de hondjes (alhoewel poepzakjes wel cruciaal zijn), maar alles waarbij ik langer dan een uur weg ben of met de fiets, de trein of auto ga. Afhankelijk van waar ik naartoe ga, prop ik alles in mijn handtas of neem ik mijn grote totebag of rugzak mee.
Vroeger had ik dat denk ik helemaal niet zo, die nood om vanalles mee te sleuren voor stel dat. Ik kan me niet herinneren dat ik vroeger altijd met een flesje water op pad was bijvoorbeeld, terwijl dat vandaag een van de belangrijkste onderdelen van mijn overlevingspakket is. Verder sleur ik mee – op mijn portemonnee, water en sleutels na: lippenbalsem, 2 soorten spf (een specifiek voor mijn gezicht en een die ook op mijn lijf kan), mijn zonnebril, een knijpfruitje en bij voorkeur ook nog een mueslireep, een kleine pakje natte doekjes, pijnstillers, maandverband, muntjes, telefoonlader, oortjes en oordopjes, een zakdoek, pleisters, e-reader. Afhankelijk van het weer kan daar nog een heel arsenaal aan kledingstukken en accessoires bij komen (regenjas, wanten, sjaal, muts, petje, extra trui, …)
Naar dat event van mijn werk ging ik dus gewapend met mijn grote tas in tegenstelling tot al mijn collega’s met hun relatief kleine, elegante sjakoskes. Heb ik uiteindelijk iets nodig gehad uit mijn giga tas? Ik heb een collega een paar oordopjes geleend en heb mijn fles water leeggedronken, maar ik heb zowel mijn knijpfruitje als mijn koek (ik voel mij precies een kleuter zo, haha) niet opgegeten, moest me niet insmeren tegen de brandende zon die heel erg afwezig bleek te zijn en ik heb ook niet spontaan mijn regels gekregen. Wel vond ik het fijn dat ik mijn jas in mijn tas kon stoppen en dat ik mijn overlevingspakket ook af en toe eens bij mijn collega’s kon achterlaten.
Het is zoiets stoms, maar ik denk daar vaak over na. Ik stel mezelf vaak de vraag: Is dat nu echt nodig, dat ik al die dingen meeneem? Het antwoord is heel simpel. Nee, dat is niet nodig. Misschien moet ik wat meer vertrouwen hebben, van het beste uitgaan en mijn schouders en/of rug sparen, maar is het het waard dat ik me dan ongemakkelijk voel? Ik vind van niet. Het komt misschien ook door mijn autisme. Volgens mij is mijn overlevingspakket een manier om veel dingen minder onvoorspelbaar en minder overprikkelend te maken. Als ik dorst heb, moet ik geen water zoeken (het is niet dat ik in de woestijn loop en nergens een flesje water kan kopen, maar toch). Als de zon schijnt, moet ik me geen zorgen maken dat ik ga verbranden. Als ik hoofdpijn krijg, is dat een prikkel die ik soort van makkelijk weg kan nemen. Ik moet me met al die dingen niet bezighouden want ik heb een oplossing voorzien.
Dus ja, ik heb altijd een overlevingspakket mee. En als je toevallig een giga blaar op je voet hebt of wel spontaan je maandstonden kreeg, dan mag je van mij een pleister of een maandverbandje gebruiken.
Heb je geen zin om een comment achter te laten, maar wil je wel je waardering tonen?
Klik op het hartje hieronder! ↓
DANKJE! ☻︎
Ik zou dat meer moeten doen haha. Pijnstillers heb ik wel vaak bij (want vaak hoofdpijn), maar voor de rest: water, zonnecrème, zakdoekjes, … Allemaal weleens nodig en allemaal nooit mee. Oeps!
Je bent niet de enige hoor met zo’n overlevingspakket. Zodra ik wat langer weg ga neem ik standaard een grote fles water mee. Een koek, plus zonnecrème, lippenbalsem, papieren zakdoeken, suikergel, zoetstof, balpen en notitieboekje, plooitasje, … dat gaat sowieso altijd mee.
Oh heel herkenbaar maar dan eigenlijk niet voor mezelf maar voor Noa haha. Heb altijd van ALLES mee. Want stel…. Maar die moeder in de speeltuin waarvan haar kind zijn kind open was gevallen, was toch maar wat blij met mijn doekjes en pleisters en overig overlevingspakket 😉
In mijn rugzakje zit zelfs vaak een opplooibaar zakje voor als ik niet genoeg plaats zou hebben in mijn rugzak 😀
Ik vind dat schattig 🙂
Hahaha, blijkbaar doen véél mensen dat, vanalles meenemen. Ik ook hoor, al naargelang de bestemming. Ik voel me ambetant als ik geen tas of rugzak(je) mee heb. Het is een geruststelling. Een soort veiligheidsmechanisme. Ik ben nogal bezorgd om dingen te vergeten, ik droom daar heel regelmatig over, heb jaren- en jarenlang dezelfde angstdroom gehad, die pas geweken is door antidepressiva te nemen. Dus neem ik vanalles mee. En als ik mijn portefeuille bij mijn man steek, dan schrik ik om de zoveel minuten op dat ik mijn portefeuille kwijt ben! Aaargh!
O, beter voorzien van alles. Dan als je het nodig hebt niet jij de hand hebt.
Ik zelf neem vooral vochtige doekjes mee om openbare wc mee schoon te maken. Ik hou er niet van om ergens naar de wc te gaan vooraleer ik die proper heb gemaakt. Mijn zonnebril ga ook overal mee. En vooral water. Ik zou zeggen neem zeker ook eens een kijkje op mijn blog 🙂
Ik doe dat dus al mijn hele leven en heb altijd mijn mini apotheek en een flesje water bij me. Zonder ga ik nooit de deur uit. En daar zitten altijd ook wel meer dingen in zoals bij jou, die het me comfortabel maken. En aan mijn sleutelhanger hangt ook zo’n klein zwitsers zakmes met een pincet, schroevendraaier en schaartje. Al zó vaak gebruikt onderweg!
Ik ben dus ook zo iemand die liever iets te veel meesleept, dan dat ik het een keer echt nodig heb, en er niet aan kan komen. Heb er eigenlijk nooit zo over nagedacht waar dat vandaan komt. Maar denk dat het vooral ook komt, omdat ik dingen altijd graag zelf oplos en niet op een ander wil hoeven rekenen.
Ik heb geen autisme, maar neem ook bijna altijd mijn rugzak mee! Omdat ik het fijn vind om dingen voor de zekerheid mee te nemen (een vestje, want wat als ik het koud krijg haha), water, opschrijfboekje, duizend pennen, zonnebrandcreme, portemonnee en nog een hoop zooi, want ben helaas geen opgeruimd persoon.
Zonder dat ik het wist sta ik al onrechtstreeks op je blog, voel mij vereerd. Ook al ben ik je oortjes vergeten terug te geven (na grondige wasbeurt) al 2 keer deze week.
Het ligt eraan waar ik naartoe ga (telefoon, portemonnee, leesbril, paracetamol, een opvouwbaar tasje en sleutels gaan altijd mee).
Wandelen?
Meerdere flesjes water of thermosfles thee, brood, tekentang, vuilniszak om op te zitten, zonnebrandcreme, zonnebril, los wc papiertje of papieren zakdoek voor hoge nood, ontsmettingsgelletje, gps en reservebatterijen voor de gps, pleisters en dropjes.
Werk?
Laptop en werktelefoon, mok, lunch, aantekenboekje, pen, diverse laders, droge sokken en entreepas.
Ik heb het ook en ik steek het ook op autisme. Omdat het een deel van de onvoorspelbaarheid van het leven wegneemt waar ons brein het zo moeilijk mee heeft. Ik krijg al spontaan hoofdpijn als ik merk dat ik mijn tasje met medicatie niet bij heb.
Ik doe dat ook! Ik heb ook nog meestal bij: een boek (ik zoek vaak boeken uit op hun formaat en gewicht zodat ze in mijn rugzak kunnen die ik als handtas gebruik tegenwoordig) , een fototoestel, powerbank, reservebatterij voor fototoestel, zakdoekjes, allerlei medicatie, iets om mee te schrijven, zo’n herbruikbare stoffen tasje voor als ik naar de winkel moet, bollekes voor als ik een hoestje heb, blarenpleisters, lippenstift, … .
Het gaat erom dat jij je fijn voelt als je de deur uit gaat, dus volgens mij is er helemaal niks geks aan dat jij met een grote(re) tas gaat.
Ik was op mijn werk ook altijd degene waar collega’s van wisten: die heeft altijd maandverband bij zich, dus daar kunnen we gaan halen in geval van nood. Better safe than sorry, denk ik altijd.
Als ik nu de deur uit ga, ligt het eraan waar ik naartoe ga. Als ik bijvoorbeeld ergens op visite ga, neem ik eigenlijk alleen telefoon, portemonnee en sleutels mee. Op een dagje uit sleep ik wel van alles mee.
Haha! Ja, sorry dat ik dit zeg, maar kwam het soortgelijke verhaal tegen in een boek over adhd.
Ik herken het van mensen uit het spectrum en het is zeker herkenbaar dat er angst is van “stel nou dat”.
Dus om je vraag te beantwoorden; ja dit heeft met autisme te maken. Absoluut 🙂