Over babyblues en moederrouw
Had jij al ooit iets gehoord over babyblues en moederrouw? Over babyblues waarschijnlijk wel hé? Over moederrouw had ik zelf nog nooit gehoord maar ik kreeg er wel mee te maken.
Vandaag werd onze baby D 1 maand oud. Een maand geleden lag ik in het ziekenhuis en wist ik niet wat mij overkwam. Ineens had ik na een nogal intense bevalling een baby in mijn armen. Mijn baby. Onze baby. Holy shit. Voelde ik mij mama? Geen idee. Maar ik was – en ben – intens verliefd op dat klein ventje.
Die eerste twee weken vond ik niet fijn en dat is een understatement. Die eerste twee weken wil ik eigenlijk, samen met een bevalling zelf, nooit nooit nooit van mijn leven meer meemaken. Mijn hormonen die all over the place waren, de pijn van mijn knip en keizersnede, het verdriet om mijn bevalling, de onzekerheid en angst, de eenzaamheid die ik voelde wanneer ik ’s nachts alleen in mijn ziekenhuiskamer lag en daarna thuis zonder hulp van de liefste vroedvrouwen ons kind in leven moest houden. En ja, ook heimwee naar mijn, ons oude, onbezorgde leven. Ik heb die twee eerste weken elke dag gebleit en ik dacht serieus dat dat niet meer over zou gaan en dat ik opnieuw in een depressie zou belanden.
Ondertussen zijn de babyblues en moederrouw voorbij – want dat was het dus -, zijn mijn dagen bijna volledig pijnloos, weegt het schaapke al bijna 5kg (holymoly) en voel ik mij niet meer schuldig om mijn bevalling of om het feit dat ik onze kraamhulp de was laat opvouwen of boodschappen laat doen terwijl ik zelf ook thuis ben. Ik zit er niet meer mee in dat ik soms pas om 11u ontbijt, of om 14u30, of dat ik mijn tanden eens niet heb gepoetst of dat ik een hele dag in mijn pyjama in de zetel hang met het ventje zijn mini lijfje op dat van mij. Ik geniet van ons klein venteke en van ons gezin. We hebben onze draai wat gevonden en das fijn.
Zoals je kan lezen gaat het nu goed. Heel goed durf ik zelfs zeggen. Maar in die eerste twee weken na de geboorte van baby D heb ik toch best wel diep gezeten. Mijn roze wolk was een regenwolk. Dat bleken de babyblues te zijn en ik vond het mega heftig.
Zoals je ook kan lezen: ik had heimwee naar mijn oude leven. En dat heb ik soms nog. Ik vind het een beetje moeilijk om daar voor uit te komen omdat het zo lijkt alsof ik spijt heb van ons kindje. Dat is totaal niet het geval. Toch overvalt me soms zo’n weemoedig gevoel. Als ik bijvoorbeeld in onze slaapkamer sta en bedenk dat het al een maand geleden is dat het lief en ik nog eens samen in bed lagen. Of dat ik – voordat het kind er was – elke dag mee ging wandelen en nu niet meer en ook dat dat gewoon zonder pijntjes kon. Dat ik rustig om 7u op stond, op mijn gemakje ontbeet en blogs las en gewoon deed waar ik zin in had. En zelfs gewoon dat ik volledige nachten kon doorslapen of een enorme keuze aan kleding had die ik aan kon. Dat lijken allemaal banale dingen maar ze hebben dus toch een grote invloed.
Moederrouw heet dat. Omdat je als moeder (en vader wellicht ook) kan rouwen om de dingen die je verliest door de komst van je kindje. Je relatie verandert, je dagelijks leven verandert, je gaat voor langere tijd niet meer naar je werk, je lichaam is niet meer hetzelfde als daarvoor, … Allemaal dingen waar je afscheid van moet nemen of waar je je aan moet aanpassen. En ja, zelfs als je baby zo ontzettend gewenst is, kan je toch last hebben van moederrouw.
Waarom we dat niet moeten wegstoppen
Toen ik mij zo slecht voelde heb ik heel vaak mijn vriend Google geraadpleegd op zoek naar andere redenen waarom ik me zo rot voelde dan een mogelijke postnatale depressie of trauma van mijn bevalling zelf. Toen begon ik dus wat dingen te lezen over moederrouw en ik voelde me zowaar wat lichter worden. En ook wat normaler. Want eerlijk? Voor de babyblues was ik gewaarschuwd maar niemand heeft ooit over moederrouw tegen me gesproken. Niet met die term en ook niet over wat het precies inhoudt zonder het daarom per se te benoemen. Ik dacht in het begin dat ik daar dus zo goed als alleen in stond – ook al wist ik ergens ook dat je qua gevoelens bijna nooit ergens alleen mee zit.
Ondanks dat het tegenwoordig toch wat meer aanvaard is om voor je negatieve gevoelens uit te komen, heb ik de indruk dat dat toch nog altijd weinig gebeurt. Ik ben zelf ook nog wat terughoudend als het daar op aankomt. Ik merkte bijvoorbeeld dat ik vaak ‘goed’ zei op de vraag hoe het met me ging. Of maar een klein deel vertelde van wat er echt in me om ging. Enerzijds omdat ik het vaak niet meer wou oprakelen omdat ik daar telkens om moest wenen en anderzijds omdat ik mensen er ook niet mee wilde lastig vallen want ik dacht dat er toch niemand zat te wachten op een kersverse wenende mama. (Ik zou nu ook wel wat dingen anders aanpakken maar daarover misschien later meer 😉 )
Enter Liese die met haar postkaarten rond mentale gezondheid onze negatieve gevoelens bespreekbaar wil maken en (h)erkenning wil bieden aan mensen zoals jij en ik die met negatieve gevoelens worstelen. Ze werkte voor haar kaartjes samen met verschillende illustratoren (zoals Sassafras De Bruyn ❤️). De kaartjes beelden gevoelens uit, omdat Liese net als ik gelooft dat negatieve gevoelens niet weggemoffeld moeten worden.
We zijn niet alleen. Nooit. Ook al lijkt het vaak zo. Als je zelf worstelt met negatieve gevoelens is het lastig, maar voor buitenstaanders zoals je familie of vrienden is het soms ook moeilijk. Het is niet altijd evident om iemand te steunen of om te verwoorden wat je voelt of hoe je iemand wil steunen. Met zo’n kaartje kan je iemand een hart onder de riem steken en je steun uiten. Een klein gebaar met een groots resultaat. Ik weet alleszins nog dat toen ik vorig jaar in m’n depressie zat, ik heel veel had aan de kaartjes die ik van m’n vriendinnen kreeg.
Een deel van de opbrengst van Lieses kaartjes gaat naar een goed doel rond mentale gezondheid, om de zoveel tijd wisselt dat doel. Momenteel is het goede doel Eleonoor vzw: vrijwilligers koken een week lang eten voor en gaan langs bij gezinnen die hun kindje hebben verloren door stilgeboorte.
De kaartjes kosten 3,50 euro per stuk en komen in een mooie bijpassende enveloppe. Fijn voor jezelf of om op te sturen naar iemand die het kan gebruiken.
Goed nieuws! Je kan een setje kaartjes winnen!
Liese (ja kan haar trouwens ook op Instagram volgen – zoek zeker de post met het supervrouw kaartje eens want Sassafras legt uit wat ze met haar illustratie wil laten zien) geeft een setje van 6 kaartjes weg! Je mag zelf kiezen of je de volledige set wilt of graag zelf een setje samenstelt met je favoriete kaartjes in.
Als je graag een set kaartjes wint mag je me een mailtje sturen (tussenmarsenjupiter @ gmail . com –> uiteraard alles zonder spaties 😉 ) met daarin je adres. Als je wint bezorg ik je gegevens aan Liese en regelt zij het verder met je. Je kan meedoen tot en met 31 oktober 2020 middernacht.
Ik heb in mijn omgeving nog nooit een kersverse moeder (of vader) horen zeggen hoe spijtig zij/hij het vond dat hij nu geen tijd meer had voor dit of dat. Precies of ge moogt dat niet hardop zeggen? Wat is daar mis mee? Het is toch héél normaal dat je leven compleet wordt omgegooid, en dat je kindje nu op de eerste plaats komt en dat je daardoor heel veel andere dingen op een lager pitje (of helemaal on hold) moet zetten en dat dat serieus wat aanpassingen vraagt, ook in uw hoofd? Dus echt mooi dat je er zo open over schrijft!
En blij dat het na een paar weken is opgeklaard 🙂
• Ik zelf heb der geen last van gehad.
• Maar super dat je met je verhaal naar buiten komt. Want veel vrouwen weten dat niet, ik zelf wist het ook niet.
Ik vind het oprecht heel mooi en goed van je dat je dit zo deelt. Ik kende dit nog niet (misschien ook omdat ik nog niet helemaal in de kinderfase zit) maar ben het volledig eens met dat dit soort gevoelens er ook mogen zijn. Het hoort er blijkbaar bij voor sommige mensen. Ik vind het overigens wel heel fijn om te lezen dat alles nu wat rustiger is en het beter met je gaat!
Prachtig artikel, ik had de term ‘moederrouw’ nog nooit gehoord, maar kan me wel voorstellen dat het bij velen bestaat. Ikzelf heb daar niet zozeer last van gehad. Tuurlijk verlangde ik wel meer dan eens naar de tijd dat ik gewoon uit bed kon rollen om 10 uur en lekker uitgebreid kon brunchen in de stad ofzo. Ik snak soms naar eens uitslapen of gewoon eens tijd met z’n tweetjes maar ik blijf het moeilijk vinden Remus uit handen te geven (nu nog meer met al die Coronatoestanden).
Maar wat mooi dat je erover schrijft. Soms kunnen de kleine dingen toch een grote invloed hebben. En tuurlijk wil dit niet zeggen dat je spijt hebt, maar het is volledig oké om je oud leventje wat te missen, het is ook echt helemaal anders nu. Toen ik zwanger was, zei een vriendin tegen me: ‘Geniet maar van alle aandacht, nu word je behandeld als een koningin. Eenmaal als je bevallen bent, gaat alle aandacht naar het kleintje en word je niet meer gezien’. En dat is echt 100% zo! Terwijl wij – moeders – toch ook een en ander meegemaakt hebben: een bevalling, ons kindje niet meer zo dicht bij ons kunnen dragen, ons kindje nu moeten delen, niet goed weten wat te doen met hormonen, …
Mooi gezegd! Heel fijn dat je dit aankaart en hardop durft te zeggen. Denk dat heel veel vrouwen hier last van hebben (gehad). Ik ook in meer of mindere mate, maar vooral door de slaap die ik nu mis. Ik mis het relaxt op bed kunnen liggen en zelf beslissen wanneer ik eruit mag. Gelukkig heb ik inmiddels mijn avonden zo goed als terug en dat maakt een hele hoop goed. En natuurlijk zou ik mijn kleintjes noooooit meer willen missen.
En wow! Dallas al 5 kilo?! James is bijna negen maanden en weegt nog geen 7 kilo, haha.
Ondanks dat je jezelf wat terughoudend vindt in delen hoe het echt gaat, heb je dat hier nu wel gedaan. En dat vind ik alleen maar goed en knap van je! Het is fijn dat er steeds meer mensen zich over de dingen die niet altijd leuk zijn. Dankjewel!
Juist zoiets groots als een kind krijgen, wat veel veranderd in je leven, is (hopelijk) heel mooi… Maar ook zo intens omdat het ook kanten heeft die gewoon heel overrompelend en zwaar kunnen zijn. Als ik het me zo voor probeer te stellen, dan heb je bijna dagelijks weer nieuwe dingen voor je kiezen die je nog niet kent of nooit eerder gedaan hebt. En het is steeds weer uitzoeken hoe je daar mee omgaat. En dan ook steeds het besef dat er veel dingen zijn die nu anders zijn en misschien niet meer kunnen zoals voorheen. Het is echt een soort afscheid nemen van hoe je voorheen in het leven stond.
Ik geloof er wel echt in (door wat ik zo om me heen hoor van mensen), dat dit na een eerste periode ook gaat wennen. En dat de meeste mensen zich er een weg in kunnen vinden, waardoor het draaglijker wordt. En uiteindelijk misschien zelfs beter en fijner. Ik ben heel benieuwd hoe het mij allemaal gaat bevallen. En vind het enorm fijn dat ik bij jou al wat erover kan lezen!
Ik ben (nog) geen mama, maar dat gevoel is serieus hetgene wat me altijd het meeste heeft doen twijfelen aan kinderen. Intussen ben ik wel uit dat ik er wil, maar ik ga hier waarschijnlijk ook zo hard mee worstelen, dat weet ik nu al. Je vindt bepaalde dingen leuk (uitslapen, kunnen doorslapen, meer dingen doen met je lief, alleen maar elkaars lief zijn), en als er een kindje komt dan veranderen die dingen en krijg je natuurlijk iets veel leukers in de plaats, maar dat wil niet zeggen dat je die dingen van ervoor nooit mist denk ik. Mooie post!
Zoiets komt binnen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik het sterk vind wat je hier schrijft. Dat je durft toe te geven dat moederrouw écht is en dat je je daar totaal niet voor hoeft te schamen. En echt, praten helpt 🙂 X
Mooh Irene, wat een mooie post & supermooie link naar die kaartjes en mentale gezondheid zo op het einde. Uw posts zijn altijd zo inspirerend 🙂 Dallas heeft toch geluk hoor met zo’n moedertje! Wel blij om te lezen dat hoewel het wat een rollercoaster is geweest (‘moederrouw’ vind ik trouwens echt een mooi woord), het er goed aan toe gaat ten huize Irene! Liefs! (ik ga u subiet mailen hihi)
Bedankt Irene om jouw gedachten en gevoelens hier altijd zo open te delen! Want zoals je zelf zegt, dat doen we nog veel te weinig. We moeten altijd maar vrolijk en blij en dankbaar zijn, maar zo zit het leven niet in elkaar. Wat is moederrouw een mooi woord! Ik had er zelf ook nog niet van gehoord, maar het lijkt me een normaal gevoel. Het doet me denken aan wat ik soms in mijn relatie voel, je bent gelukkig dat je iemand hebt om graag te zien, maar soms mis ik het alleen zijn, het doen wat jij ik wil, de wilde uitspattingen.
Wat een mooie post. Die komt zeker even binnen. En zelf nooit moederrouw gehad (denk dat M. vaderrouw heeft gehad in het begin wel als ik het zo lees btw) dus had je er ook niet over kunnen vertellen. Maar er is een hoop wat niet verteld word vind ik zelf van na de bevalling… Eigenlijk alles staat in het teken van je zwangerschap en bevalling maar daarna? Ik had ook zeker wat dingen willen weten, waar ik achteraf pas van vriendinnen van hoorde van oh ja dat had ik ook! Ik vind het krachtig dat je dit zo allemaal opschrijft (goed voor de verwerking ook lijkt me) en ben erg bij te horen dat het een stukje beter gaat <3 Het is ook allemaal niet niets hoor; een bevalling, moeder worden, ouders worden qua dinamiek met je partner.
Wauw, wat een mooie post, Irene. Prachtig dat je hier zo open over bent, over die rouw. Ik heb (nog) geen kinderen, maar ik denk dat ik me wel enigszins kan voorstellen dat je soms verlangt naar je oude leven. Een kind hebben is ook niet niks. Gelukkig gaat het nu goed met je 🙂
Ik had daar nog niet van gehoord. Wat mooi dat je daar over schrijft en ook het gevoel dat je niet de enige bent die dat ervaart, zal veel voor je betekenen. Ik kan me dat volledig voorstellen dat je ergens rouwt om je oude leven. Want een kindje is ook een ingrijpende gebeurtenis die je leven voor altijd verandert.
Dat is ook één van de redenen waarom ik zelf geen kindjes wil, omdat dat mijn leven te veel zou veranderen.
Wat een mooie post, Irene. En ook heel herkenbaar: ook ik had na de geboorte van Jula last van moederrouw, denk ik. Ik verlangde soms zo sterk terug naar ons oude leven waarin ik nog gewoon kon gaan hardlopen wanneer ik wilde, rustig ’s ochtends kon opstarten en gewoon, m’n eigen gang kon gaan. Die tijden lijken, na bijna vijf jaar, echt wel lang geleden en ik kan me niet meer voorstellen hoe mijn leven was vóór Jula. Dat is fijn. Dat het vervaagt, want dat heeft het bij mij echt gedaan.
Oh ja dit, zo herkenbaar. Ook 5 jaar geleden bij mij en toen sprak daar werkelijk nog niemand over. Wou dat ik daar toen al iets over geweten had 🙂 Voor mij is het niet alleen die vrijheid, maar vooral dat verpletterende verantwoordelijkheidsgevoel dat je plots krijgt.
Zoals je weet heb ik zelf geen kinderen, maar ik kan me iets bij je gevoel voorstellen. Elke ingrijpende keuze houdt een afscheid in van een ander pad en soms kan dat rouwgevoelens geven, ik heb het ook al ervaren. Ik ben alleszins blij dat je het een plaats kunnen geven hebt en het nu beter gaat!
Zo prachtig geschreven dit! Blij dat er mensen zoals jij zijn die dit zo mooi verwoord en open met de wereld willen delen.
Zo herkenbaar Irene. Ik vind het eigenlijk straf dat je dit al na 1 maand kan schrijven, bij mij heeft die fase van afscheid nemen van een totaal ander leven eigenlijk bijna een jaar geduurd… en dat wil niet zeggen dat ik ooit gewenst heb dat mijn baby er niet was geweest, maar het is wel een aanvaardingsproces. Volgens mij heeft elke nieuwe ouder dit in meer of mindere mate doorgemaakt. Het hoort erbij 😉 En ik ben er zeker van dat er momenten zullen komen waarbij dit weer de kop opsteekt. Weten dat het iets normaals is, helpt dan. Erover schrijven lucht ook op. Bedankt voor deze tekst!
Wat goed dat je hier zo open en eerlijk over schrijft! Ik kende het begrip moederrouw niet, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen. Het is ook nogal een verandering. Dat dat niet altijd ‘vanzelf’ gaat of ‘leuk’ is, kan ik me goed voorstellen. En ja, daar mag je wat mij betreft eerlijk over zijn. Fijn om te lezen dat het nu wel weer veel beter met je gaat dan in het begin!