Ode aan mijn comfortzone

Beste Liefste Comfortzone,

Vandaag een briefje aan jou. Omdat het kan. Omdat ik al heel lang geen brieven meer heb geschreven. En omdat ik je graag wil vertellen dat je fantastisch bent. F A N T A S T I S C H ! Megaformidabelgeweldig. Je vraagt je misschien af waarom. Waarom vind ik dat je fantastisch bent. En megaformidabelgeweldig. En ik snap dat je het je afvraagt. Want tegenwoordig kan ik me voorstellen dat je als, Comfortzone zijnde, niet heel veel positieve aandacht krijgt.

Je wordt er bijna letterlijk mee doodgegooid hé. Zie je dat plaatje hierboven? Zever in pakskes. Dat is het. Oja. Of ken je dat tekeningetje? Met die twee cirkeltjes? Dat ene cirkeltje ben jij. En het andere cirkeltje is “where the magic happens”. Haha. Laat me niet lachen hé. Natuurlijk. Soms is het nodig dat jij en ik even afstand nemen. Soms moet ik durven. Dingen durven doen. Of zeggen. Omdat het me vooruit helpt. En vooral -heel belangrijk- omdat ik zelf vind dat het oké is. En ja. Soms doet dat eens deugd. Dat wij eens even iets anders doen. En dan is het achteraf wel fijn. Soms. Dat ik dan voel dat ik iets gedaan heb wat ik misschien anders niet zou durven. Maar nu wel. En eerlijk? Daarna kom ik toch liefst terug in je armen gelopen hoor, lieve Comfortzone.

Want waarom zou mijn leven pas beginnen als we niet samen zijn? Als we geen tijd doorbrengen samen. Waarom zou mijn leven pas beginnen als ik alleen maar dingen doe waarvoor ik een drempel over moet. Weet jij het? Ik heb wel het gevoel dat mijn leven bezig is. En dat de magic nu aan het happenen is. Ik zie er eerlijk gezegd het nut niet van in hoor. Altijd alleen maar spannende dingen doen. Dingen doen waarvoor ik mezelf moed moet inspreken. En een schop onder m’n kont moet geven. Heel vermoeiend. En jij wordt ondertussen helemaal verwaarloosd. En onderschat.

Want het is toch net fijn? Dat ik een plekje heb. Bij jou. Waar ik helemaal op m’n gemak kan zijn. Waar ik gewoon in m’n pyjama in bed kan blijven zitten. En Netflix kijken. Als het op dat moment zo aanvoelt. Het is toch fijn dat ik weet wat ik aan ons heb. Dat ik m’n sterktes ken. En m’n valkuilen. En die valkuilen moeten niet altijd overwonnen worden. Soms moet je daar gewoon een kruiwagen grond in kappen. En dan zijn ze ook weg. Niets overwinnen! Misschien is dat een beetje struisvogelig van mij. Maar dat is dan zo. Al weet ik zeker dat jij mij wel gelijk geeft. We hebben het toch gezellig samen hé. Ik weet wat ik aan je heb. Ik voel me veilig. En dat is me heel veel waard!

En iedereen die zegt dat ik jou een keer moet verlaten, staat ondertussen zelf innig te knuffelen met z’n eigen comfortzone. Ik wil niet onder druk gezet worden om iets nieuws te gaan doen. Iets spannends te proberen. Te duiken. Letterlijk en figuurlijk dan –Je weet wel, heuse verdrinkingsangst. Letterlijk. Dus nee, Comfortzone. Je hoeft niet bang te zijn. Ik ruil je niet te vaak in. Ik word blij van je. En die kleine uitstapjes zonder jou, af en toe, maken dat ik je des te meer waardeer!

Veel liefs,
Irene