Mag ik de instructies nog eens lezen?
Toen ik in 2016 mijn blog begon, zat ik in een soort van quarterlifecrisis. Ik wist helemaal niet wat ik aan het doen was, vroeg me van alles af of het wel de juiste beslissing of keuze was en had totaal geen idee wat ik in godsnaam met mijn leven aan zou moeten vangen. Ik doe ook maar wat was iets wat ik elke dag wel een paar keer dacht en het was dan ook niet moeilijk om te beslissen dat dit de tagline van mijn blog zou worden.
Nu we alweer bijna acht jaar verder zijn (insert cliché over hoe snel de tijd gaat) vraag ik mij nog steeds bijna elke dag af wat ik precies aan het doen ben. Nu heb ik op de meeste vlakken in mijn leven wel wat rust gevonden; mijn relatie is top, mijn werk is leuk en ik heb een fijne balans tussen werk en tijd voor mezelf. Of ja, meestal toch. Het enige waarvan ik soms “WHAT THE FUCK?!” denk is het moederschap.
Een moeilijke week met de kleuter en ik heb meteen het gevoel dat ik helemaal niet goed kan moederen en dat ik – in tegenstelling tot al die andere mensen die zeggen dat ze maar wat doen maar dan toch soort van succesvol lijken – echt gewoon maar wat doe. Alles is moeilijk, ik weet totaal niet wat ik moet doen om het kind tot rust te brengen en ervoor te zorgen dat hij het leuk heeft. Alles wat ik doe of zeg gaat gepaard met een soort van zenuwachtige voorzichtigheid in de hoop dat het gedane of gezegde niet voor een error zorgt, maar dan in het hoofd van de kleuter. En eerlijk, ik versta dat ook, dat het manneke het lastig heeft. Alles is belangrijk en een kwestie van leven of dood. Dat ik Disney+ heb stopgezet en er dus geen Spidey meer kan gekeken worden voelt voor het kind alsof hij nooit meer het licht zal zien. Dat hij eens een avond geen macaroni kan eten (niet eens omdat het niet mag en ik hem eens wat groenten wil laten eten, maar omdat ik geen kaassaus meer heb of kan maken) voelt alsof ik hem doelbewust wil verhongeren. Die kleine hersenen kunnen nog helemaal geen onderscheid maken tussen belangrijk en minder belangrijk en wow, al die emoties???? Hoe moet hij daar mee omgaan? Het is een goeie vraag en ik zoek er zelf ook nog regelmatig het antwoord op.
Ik voel heel hard dat ik nog een kindje wil en tegelijkertijd stel ik me nu soms al de vraag waar ik in godsnaam aan ga beginnen. Waarom?! Hoe ga ik dat doen? Ik kan mijn ene lieve mannetje al niet aan, laat staan dat er dan nog een baby bij komt. Een deel van mijn hersens maakt me wijs dat een tweede baby wat makkelijker zal gaan want een groot deel van de onzekerheid die ik bij D. voelde, zal er niet meer zijn. Maar het zou mijn (of gewoon het) leven niet zijn als er dan niet een andere soort onzekerheid in de plaats komt.
Afgelopen maandag zat ik na alweer een driftbui (hij wou niet naar de wc terwijl ik zag dat hij pipi moest doen) op de parking van de Albert Heijn in mijn auto te wachten tot het kind wakker werd (of toch alleszins niet meer in zijn diepe slaap zat voor ik hem zelf zou wakker maken). Zo’n eerste schooldag na een vakantie is namelijk intens vermoeiend dus er moest gedut worden. Ik zat daar wat diepe ademhalingen te doen in een poging een beetje tot rust te komen en door Instagram te scrollen. Mijn nicht had een foto gedeeld van mijn pas overleden oma en dat zette mijn sluiskes open met als gevolg dat ik zoals een zielig filmcliché in mijn auto zat te wenen met regen op de ramen en al (ik bedoel maar, go big or go home hé). Ik voelde mij en verdrietig om mijn oma en een slechte moeder omdat het kind driftbuien heeft en dat normaal is, maar ik niet goed weet hoe ik daar moet mee omgaan.
Ik doe altijd mijn best om kalm te blijven, op ooghoogte te gaan zitten, hem te knuffelen als hij dat wilt en zijn emoties er te laten zijn. Dat gaat vaak wel soort van goed, maar als ik zelf niet goed in mijn vel zit of het wat lastig heb of emotioneel ben of ja, als mijn emmer gewoon vol zit? Dan ontplof ik. Dan sta ik te schreeuwen tegen mijn kind dat hij niet moet schreeuwen en toch eens fucking kalm moet worden alstemblieft zeg! Dat is nu ook niet bepaald de beste manier om er dan mee om te gaan (monkey see, monkey do hé) en van zodra ik mezelf bezig hoor, heb ik ook al spijt. We maken het altijd weer goed, dat wel en dat is heel fijn ook. Maar ik vind het toch allemaal maar moeilijk.
Ouderschap is echt van’t een uiterste in het andere. Intens geluk en je afvragen waaraan je dat verdiend hebt en vijf minuten later een krijsende kleuter die zegt dat je zo (duim naar beneden) bent en dat je zijn vriend niet meer bent en dat hij niet meer met jou wil spelen en je afvragen waaraan je dat verdiend hebt. En ja, kijk, ik weet het, het is een fase, alles gaat voorbij, het komt en gaat in golven 〰 en ik had echt een lastige week en alles was me wat teveel. Ik kon niet echt go’en with the flow, ik had eerder het gevoel alsof ik aan’t verdrinken was. Maar toch. Net zoals het kind weet ik ook soms geen blijf met mezelf en zou ik beter tot vijf honderd tellen en van belly breathing doen enzo.
En als je dus in twijfel bent of je kinderen wilt en nu denkt van “oei, misschien toch maar niet ofzo?”, sorry. Het is het wel écht waard 🙂 Ik vraag mij alleen af of ik de instructies nog eens mag lezen.
Heb je geen zin om een comment achter te laten, maar wil je wel je waardering tonen?
Klik op het hartje hieronder! ↓
DANKJE! ☻︎
Kwam D. met instructies dan? 🙂 Ik moet eens in de verpakking van mijn exemplaar kijken dan.
Dat dat bij D. allemaal naar boven komt bij jou, betekent net dat je een topmama bent. Niet aan jezelf twijfelen, het is gewoon soms (heel) lastig. Als er genoeg liefde is komt dat wel in orde. Met 1, 2 of 5 kinderen … (zei de persoon met 1 kind). Af en toe eens diep in- en uitademen en doorgaan 🙂
Heel goed geschreven en heel eerlijk. Ik heb tot mijn 25ste geen kids gewild en wil er nu ook echt maar 1tje. Lijkt altijd wel een beetje een taboe helaas…
Hoe dan ook, het komt vast wel goed voor jullie dat weet ik zeker <33
Ik ben een stille lezer en plaats nooit een reactie maar hier wou ik toch even op reageren :).
Hier ook een jongetje van drie jaar met hele grote emoties, waarvan ik in theorie absoluut weet hoe ik ermee om moet gaan maar in de praktijk is dat toch niet altijd even makkelijk.
Dat tweede kindje kwam er hier wel (ook na een missed abortion) en geloof me, die gaat gewoon mee in de flow. Moederen over een baby vind ik eigenlijk echt makkelijk zelfs nu ik een kleuter heb rondlopen. Een baby heeft vooral knuffels, voeding en pampers nodig.
Dus als die wens voor dat tweede kindje er is, echt dat komt goed!
Fijn dat je een berichtje achterlaat, Charissa! En een hoopvol berichtje ook, waarvoor dank! 🙂
Volgens mij is het helemaal niet gek dat je als moeder soms even onzeker bent. Het lijkt mij ook best pittig om om te gaan met die driftbuien. (Mijn vader heeft mij een keer met mijn hoofd onder de koude kraan geduwd toen hij het niet meer wist, maar dat is misschien niet helemaal de oplossing.) Mooi dat je dit durft te delen.<3
Zijn hoofd onder de koude kraan steken zou ik niet zo snel doen 😉 Dankje voor je berichtje!
Hey Irene,
Ik sluit me volledig aan bij de reacties van hierboven.
Jouw verhaal is zó herkenbaar. Ik vraag me nog veel te vaak af of ik wel goed aan het moederen ben en net zoals mijn kinderen ontsnap ik zelf niet aan woedebuien en meltdowns.
Een gedachte die ik soms helpend vind, is deze: “Mijn kind durft zich zo te uiten omdat hij/zij zich daarvoor veilig genoeg voelt bij mij. Ook al reageer ik niet altijd juist en soms zelfs gewoon fout, ik ben en blijf een soort veilige haven”
Ik merk dat vooral bij mijn jongste dochter die overal waar ze komt lief en tof is, maar wanneer ze mij ziet verandert in een dolle furie. Dat is al jaren zo en ik reageer zeker niet altijd volgens de principes van gentle parenting, maar ik leerde wel inzien dat ze mij daarvoor blijkbaar nodig heeft.
En soms is het moederschap ook leuk hoor! 🙂
Laat de moeilijkheden geen kinderwens in de weg staan.
Ah kijk, dat van dat ik een soort van veilige haven ben voor mijn kind zei ik vroeger vaak tegen mezelf, maar was ik nu precies weer wat vergeten. Bedankt voor de reminder! 🙂
Veel succes nog met je dolle furie 😉 en bedankt voor het delen!
Mooi, eerlijk stukje. Ik ervaar het moederschap ook ongeveer zo, maar het wordt (vind ik) écht makkelijker naarmate ze ouder worden, omdat ze dan ook zelf beter hun emoties kunnen reguleren. Want andermans emoties reguleren (terwijl diegene vaak heel onredelijk doet) terwijl je ondertussen ook je eigen emoties probeert te reguleren is echt multitasken voor gevorderden. En knap lastig. Ik hou me altijd maar vast aan de gedachte dat kinderen niet per se een perfecte moeder nodig hebben, maar dat een menselijke moeder ook fijn is 😉
Dat is een mooie om even in gedachten te houden. Dankjewel Carmen! 🙂
Kort geleden schreef ik een blog met als titel ‘geen kinderen’. Niet iedereen begrijp de beslissing van mensen die geen kinderen willen. Gelukkig kreeg ik geen nare reacties op mijn blog. Ik vind het dapper dat je hier schrijft dat je het af en toe knap lastig vind om moeder te zijn. Ik kan me dat heel goed voorstellen. Je kan je goed voorbereiden door veel te lezen over moeder- en ouderschap, te luisteren naar mensen in je omgeving met ervaring en dan nog kom je voor veel verrassingen te staan. En kinderen reageren ook niet altijd zoals je verwacht, wenst en wilt. Ik denk dat het goed is dat je hier jouw ervaringen deelt en ik weet voor 100% zeker dat je niet de enige bent die af en toe wanhopig is wanneer alles anders gaat. Dat is het leven, alleen zien we dat niet zo vaak, misschien schamen andere ouders zich? En let’s face it: Instagram en andere socials laten bijna alleen maar de mooie en leuke kanten van het leven zien. Petje af voor jou!
Je kan je inderdaad voorbereiden, maar eigenlijk ben je dan alsnog niet voorbereid, haha. En ik snap jouw beslissing ook heel goed! Fijn dat je er geen negatieve reacties op hebt gekregen. Ik denk dat het blogwereldje heel ruimdenkend is (en eigenlijk moet je er zelfs niet ruimdenkend voor zijn om het te begrijpen).
Dankjewel voor je berichtje!
Ik herken het helemaal. Wij zitten nu in de peuterpubertijdfase en dat is af en toe zo heftig. Ik probeer rustig te blijven, op gelijke hoogte te gaan knielen, te beschrijven wat hij voelt etc. Maar soms is dat zo moeilijk. Als ik moe ben, niet lekker in mijn vel en dan een 2-jarige die op stoombootvolume gilt. Dan zou ik zo graag meegillen.
Ik ben het ook met Luus eens. Gentle parenting is overal. En ik vind het fantastisch en goed. Maar dat kan niet altijd 100% en ik denk dat dat er ook bijhoort. Misschien juist wel. Omdat het je kind ook laat zien dat het wel eens genoeg is, dat wij ook het weleens niet weten of uit onze slof schieten. Net als dat zij soms niet weten wat te doen met hun emoties. En dat je dat dan ook kan uitleggen en sorry kan zeggen. Ik denk dat dat echt alleen maar onderstreept hoe goed je als moeder bent. Je laat zien dat je het beste wilt, maar er weleens moeilijke momenten zijn.
Mijn vriend zei laatst dat ik er soms teveel over nadenk en altijd maar vind dat ik het niet goed doe. En dat dat zonde is omdat het doen van je best het beste is en wat milder voor mezelf zijn het misschien ook makkelijker zou maken. En dat is eigenlijk wel waar, hoe moeilijk ik het ook vind om mild naar mezelf te zijn.
Goed heel verhaal, ik kan er net als Luus nog heel lang over praten. Luus, jij en ik kunnen misschien wel een praatgroep beginnen 😉
X
Je hebt wel een punt, ik denk dat ik er ook te veel mee bezig ben om het goed en gentle te doen. Ik ben voor een praatgroepje, haha 😀 Dankjewel voor het delen en het hart onder de riem! Vind ik fijn ♥
Dikke knuffel. Mijn oudste wordt 9 binnenkort en ik heb het ook nog heel vaak moeilijk met dat moederen. Het is echt zooo intens, zeker als je hsp bent.
<3 voor je eerlijkheid en authenticiteit.
& your mind is playing tricks on you. Je bent geen slechte mama. Je hoofd probeert je dit wijs te maken 😉
Ik denk dat je niet de enige bent die dit zo ervaart, zeker niet!
Wat ik wel nog wil schrijven, is dat het er allemaal bij hoort en dat je reactie bij een boze bui helemaal niet gek is. Er zal geen één ouder op de wereld rondlopen, die nog NOOIT uit zijn slof geschoten is tegen zijn kind, dat geloof ik gewoon niet 😀
Daarbij denk ik wel (maar dat is mijn mening gebaseerd op wat ik zo tegenkom op het internet, dus niet per se een volledige waarheid, ik denk ik zeg het er maar bij) dat tegenwoordig de nadruk zo ontzettend ligt op gentle parenting (in de basis niets mis mee en misschien juist zelfs goed) en VOORAL NIET BOOS worden op je kind. Want oh jeee wat richten we allemaal niet aan…
Ik merk dat ik zelf veel over die onderwerpen tegenkom online (terwijl ik er zelf niet om vraag) en dat dit mijn gedrag of denkwijze soms heel onbewust toch beïnvloed. Dat ik ook wel eens denk ‘oei, waarom doe ik nu boos’. Een kind heeft dat mijns inziens soms wel nodig, want een kind verlangt vooral naar grenzen. En er is natuurlijk ook nog een verschil tussen boos en boos.
Maar goed, ik laat het hierbij want ik kan hier echt dagen over blijven typen, hahaha 😀 Het zijn in ieder geval dingen die me opvallen die nu rondgaan en waar ouders ook gewoon onzeker van kunnen worden. Dus denk vooral niet dat het allemaal aan jou ligt en jij de enige ouder bent die dat heeft. We hebben het denk ik allemaal in zekere mate en ook de ouders waarbij het helemaal vanzelf lijkt te gaan.
Gelukkig komen er na de ‘papa en mama zijn stom’ momenten ook weer hele leuke momenten samen met veel lachen en weer vergeten waarom het vorige week allemaal zo stom was.
Ja en een knuffel na een meltdown 😉
Die doen wonderen! 😀
Die zijn pure magie zelfs!
Dankjewel voor het delen, Luus! Ik heb je reactie aan het lief laten lezen en die gaf je ook 100% gelijk! Ik was me er zelf nog niet zo bewust van dat ik misschien gewoon teveel word beïnvloed door dat gentle parenten, wat in wezen een goed ding is, maar wat ook veel druk legt.
Moeder zijn kan je zo onzeker maken en laten twijfelen aan alles wat je doet. En dan lijkt het bij iedereen beter en gemakkelijker te gaan. Maar ik kan me niet voorstellen dat dat zo is. Alleen zijn we er goed in geworden om alleen de leuke en goede dingen te laten zien. Dus super goed dat je hierover schrijft.
Want die instructies krijg je er helaas niet bij. Mocht je ze vinden, ik wil ze ook nog graag even doorlezen.
Wat schrijf je dit ontzettend mooi!