Ik heb autisme
Voor jou komt het misschien als een verrassing, of misschien totaal niet (ik deelde het vorige week ook al op Instagram en in een weekoverzichtje). Voor mij was het ondertussen ook geen verrassing meer. Het is eigenlijk ook niet dat ik er een grote aankondiging op mijn blog over moet doen, maar ik vind het toch best wel groots en soort van life changing en nu ja, het is mijn blog. Duh.
Ik zit op het autismespectrum. Ik heb autisme. Ik ben autistisch.
Nooit gedacht dat zo’n labeltje me zoveel rust en begrip en zelfliefde zou opleveren, maar dat doet het wel.
Al zo lang ik me kan herinneren vraag ik me af wat er mis* is met mij. Waarom alles zo moeilijk is, het leven zwaar. Waarom ik me altijd de rare voelde, alsof ik er niet bij hoorde. Waarom ik zoveel moeite heb om mijn vriendschappen te onderhouden, om daar zelf energie in te stoppen. Waarom ik clou’s vaak niet snap en niet tussen de lijnen kan lezen, maar veel dingen letterlijk neem. Waarom een familie-etentje soort van horror is. Waarom ik altijd panisch ben om te laat te komen. Waarom ik zoveel angsten heb als ik uit mijn veilige coconnetje moet komen. Waarom ik mezelf prima kan redden op sociaal vlak (door te observeren, trucjes te leren) maar het toch nooit gemakkelijker wordt. Waarom een planningswijziging/ergens eten waar ik het niet ken/mensen ontmoeten die ik niet ken zoveel weerstand oproept. Waarom ik geen champignons lust of hete duvel. Waarom ik geen normale conversatie kan voeren in een groep kwebbelende mensen.
Alweer een jaar geleden zag ik een docu van Alwin over zijn vriendin met autisme en dat vond ik héél herkenbaar. Alleen had ik toen mijn bevalling nog te verwerken, zat ik slecht in mijn vel en stak ik mijn moeilijkheden daar op. Ik minimaliseerde het allemaal. Een paar weken terug wees een vriendin me op het feit dat ik weleens autisme kon hebben en toen dacht ik weer aan de docu. Ik ging me erin verdiepen en las veel artikelen en websites, luisterde een paar podcasts, las een boek en liet me uiteindelijk testen. Het resultaat? Een zeer uitgebreid verslag in mijn mailbox en een labeltje.
Het klikte. Het is letterlijk alsof alle puzzelstukjes die op een fout plekje gepropt zaten nu een voor een op de juiste plek terecht zijn gekomen. Ik begrijp mezelf ineens. Ik begrijp de dingen die ik vroeger dacht en soms nog denk (“kijk naar hoe andere mensen doen en gedraag je dan ook zo, dan valt het niet op”) en waarom ik liever alleen thuis ben en meer diepgaande gesprekken voer in plaats van het over koetjes en kalfjes te hebben. En waarom mijn blog zo’n grote rol in mijn leven opneemt en ik moederen precies extra pittig vind. Waarom ik in een vorige job constant paniekaanvallen had. Waarom ik echt intens boos kan zijn en een huilbui kan krijgen als mijn dekbed niet goed in de overtrek zit of mijn gebakken appeltjes niet precies goed zijn klaargemaakt. Waarom ik de jeugdbeweging vooral niet leuk en wel heel moeilijk vond en hoe het komt dat ik het ook in mijn opleidingen en sommige jobs moeilijk had. Ik begrijp waarom ik zei dat ik het gevoel had de hele tijd een rolletje te spelen toen ik in 2019 door een diep dal ging. DAT WAS OOK ECHT ZO!
De keerzijde van dit alles is dat ik door het idee alleen al een beetje door een identiteitscrisis ga. Ik stel me ineens allemaal vragen. Wat vind ik eigenlijk echt leuk? Waar heb ik eigenlijk echt nood aan? Doe ik wel de juiste job? Vooral dat laatste hield me toch een paar keer uit mijn slaap (en het is niet de reden dat ik een andere job ga doen trouwens, die twee staan los van elkaar en daarbij is mijn nieuwe job misschien ook niet de beste fit – maar wel leuk). Ik kreeg er alleen maar stress van omdat ik vrij zeker ben dat er jobs zijn die beter bij me zouden passen, maar ik geen idee heb welke. Ik vergat compleet dat ik veel dingen in mijn werk ook wél leuk vind. Zelfs de gesprekken die ik met mensen kan voeren. Of ik er energie van krijg, dat is een andere vraag. Maar na een paar dagen piekeren kon ik mezelf kalmeren. Precies met die gedachte dat ik het heel vaak wel leuk vind. Ik moet gewoon voor mezelf zorgen en oplaadmomenten fiksen.
Het is zo fijn om mezelf beter te snappen. Ik heb meer begrip voor mezelf. En zelfs het idee dat ik mogelijk autisme had, hielp me al om keuzes te maken. Ik ben nog altijd Irene, ik zal alleen misschien wat sneller/meer op mijn strepen staan en de echte ik minder verstoppen.
* Er is uiteraard niets mis met mij, maar dat dacht ik vroeger wel.
Blij dat de puzzelstukjes in elkaar vallen voor je. Mooi ook hoe je hier over schrijft en hoe open je bent.
Wat mooi dat je puzzelstukjes op zijn plaats vallen. Dat voelt dan toch fijn he. Had ik met mijn dyscalculie. Stoer dat je dit zo ook deelt. Mooi mens!<3
Het kan zo’n deugd doen te weten hoe je in elkaar zit! Alsof je weer een stukje van je eigen handleiding hebt aangereikt gekregen. <3
Mooi geschreven! Je ziet een diagnose al snel als iets ‘slechts’, maar dat hoeft het inderdaad niet per se te zijn, als je jezelf daardoor (nog) beter gaat begrijpen.
Wat goed dat je jezelf nu alleen nog maar liever ziet. Het kan helpen he, dat er een naam op te plakken valt. Bij mij was dat hoogsensitiviteit en net als bij jou was dat labeltje een grote stap in de richting van meer gemoedsrust en meer aanvaarding.
Bewonderenswaardig om te lezen hoe je er mee omgaat. *Duimpje omhoog*
Als moeder met een kindje met autisme kan ik alleen maar dankbaar zijn voor je openheid en je klare kijk op de dingen. <3
Wat fijn dat het zoveel rust en positiviteit oplevert. Ik kan me goed voorstellen dat het je wat meer houvast geeft. Het geeft een beetje een richting, lijkt me.
Oef. Tranen in mijn ogen. Je schrijft het zo mooi en het is alsof ik mezelf weer lees van een aantal jaar geleden toen ik het ‘label’ kreeg.
Goed dat je erover schrijft en ik hoop dat het je uiteindelijk vooral nog meer rust gaat geven.
Wat fijn om te lezen hoe goed jij hiermee omgaat. Ikzelf (begin 30) heb begin dit jaar dezelfde diagnose gekregen en ik herken veel van jouw worstelingen. Ik ben ook vaak uitgeput na een sociaal weekend en heb daarna heel veel tijd voor mijzelf nodig, zonder afspraken en verplichtingen. Een heel goed voornemen om meer jezelf te worden. Hopelijk gaat het nu wat makkelijker voor je worden. Heel veel succes en plezier met de ontdekkingstocht!
amaai schoon geschreven vind ik. Zou een jobcoach niets voor u zijn?
Ik comment de laatste tijd niet zoveel (maar lees wel nog!), maar hier moest ik toch wel even iets schrijven. Wat super fijn dat je een diagnose hebt en nu weet wat het is. En dat je er zelf ook (zo lijkt) makkelijk mee omgaat. Het leest alsof je het heel snel geaccepteerd hebt en er vrede mee hebt.
Ik heb de docu ook gekeken en vond dat erg interessant om te zien! Alles wat er voorheen online te vinden was over autisme vond ik zo ontoereikend, omdat er (zoals in de docu ook wordt gezegd) alleen negatieve eigenschappen worden gezet. Terwijl het volgens mij zoveel meer is!
Mooi om te zien dat jij duidelijkheid hebt en dat je hiermee ook anderen informeert over autisme, want dat mag wel, meer bekendheid erover en hoe ermee om te gaan.
Wat een prachtig herkenbaar verhaal! Heb je je bij een psycholoog laten testen of hoe ging dit in zijn werk?
Heel mooi! Vooral dat stukje over hoe het je meer zelfliefde oplevert. Ik hoop dat je nu, dankzij dit ‘stempel’, manieren vindt om het leven voor jou nóg wat makkelijker, leuker en gewoon meer passend bij wie jij bent te maken 🙂
Heel mooi geschreven Irene, blij dat de puzzelstukjes nu bij elkaar vallen!
Wat een prachtig verhaal heb je geschreven. Heel herkenbaar ook. De identiteit crisis is een pittige, maar als je daar doorheen bent is er zoveel acceptatie en rust en vind je manieren om rust in te bouwen in je leven. Alles komt goed, geloof mij maar!
Liefs!
Ik weet niet wat ik moet typen anders dan: wat ben je stoer! Goed dat je je uitspreekt hierover, kan anderen ook helpen. Het klinkt alsof de puzzelstukjes op z’n plaats zijn gevallen.