Gewoon brute pech
Ik vind het moeilijk, deze post schrijven. Ik wil niet doen van kijk naar mij ik heb dit meegemaakt boehoe, maar ik vind ook dat er te weinig ervaringen te vinden zijn in’t echt. Bij deze eis ik even een virtueel plaatsje op (en ik moet dat zelfs niet eisen, dat is hier mijn blog, maar je snapt het).
Ik weet niet of het nodig is maar voor de zekerheid een ’trigger warning’ : zwangerschapsverlies.
Na bijna 8 weken euforie en er van overtuigd zijn dan we nog een baby gingen krijgen, werd ons hart gebroken bij de eerste echo vorige week. Een miskraam. Wat?! Het gebeurt, zoveel vrouwen maken dat mee, maar ik toch niet zeker?
We lieten de natuur een weekje zijn gang gaan, maar mijn lijf had het nog niet goed door. Er gebeurde niets. Op donderdag kreeg ik een tweede check die gewoon bevestigde dat er effectief niets veranderd is. De opties werden besproken: nog wachten, een miskraam opwekken met medicijnen of een curettage onder narcose.
Eerlijk, ik moest daar niet lang over nadenken. Het afwachten of het vanzelf komt is verschrikkelijk. Ik voelde de afgelopen dagen vanalles en dacht een paar keer ‘nu komt het!’. Niet. Ik was altijd bang dat het zou komen terwijl ik niet thuis was. Niet dat het zo plots van het ene op het andere moment zou gebeuren, dat wist ik wel, maar toch.
Ik zag die medicijnen niet zitten. Ik wilde niet thuis zijn als het zou gebeuren. Ik wilde niet weer een paar dagen afwachten tot alles mijn lichaam zou verlaten als het dan al van de eerste keer zou lukken. Ik wilde die pijn niet en ik voel me veiliger in het ziekenhuis. Doe me in slaap, los het op en laat me naar huis gaan. Dus dat deden we gisteren.
Wat een emotionele rollercoaster, mensenlief. Opluchting, verdriet, zorgen, hoop, angst, liefde, eenzaamheid, verbinding. Ik mag bleiten, het is verschrikkelijk en toch had ik ook constant het idee dat het allemaal niet zo erg is want het gebeurt zo vaak en het is gewoon brute pech.
Maar kijk, we zijn hier. De ingreep is achter de rug. Ik ben blij met mijn keuzes en met het ziekenhuis, de allerliefste verpleegster ooit, mijn geweldige gynaecoloog, de ingreep, het delen met vriendinnen, het lief als partner want amai die mens, wat een held. Zo dankbaar voor zo iemand en voor mijn opvangnet dat misschien niet altijd goed weet wat zeggen en toch wel altijd het juiste zegt.
Ik ben verdrietig, maar ik ervaar ook rust. Het mag er zijn (note to self) en ik heb vertrouwen in de toekomst.
❤️
Heb je geen zin om een comment achter te laten, maar wil je wel je waardering tonen?
Klik op het hartje hieronder! ↓
DANKJE! ☻︎
Vond het vreselijk nieuws voor jullie toen ik het op IG las; heel dapper van jou om het neer te schrijven ook al werkt dat wellicht een klein beetje therapeutisch en voel je je dan misschien iets minder alleen, allez dat hoop ik toch. En zo lief van de verpleegster <3
Oh Irene toch 🙁 Hele dikke knuffel! XXX
Oh 🙁 Dikke knuffel! xoxo
Oh wat verdrietig, je gevoel wat dat dan ook is mag er altijd zijn, lieve Irene!! Dikke knuffels voor jullie
Dikke knuffel voor jullie. Blij dat je goed omringd wordt.
Oh, dikke knuffel! Lijkt me een heel heftige ervaring.
Tuurlijk mag je bleiten. Het is niet omdat iets vaak gebeurd dat het niet pijnlijk is. Je eigen verdriet mag je zeker niet weg relativeren. Daar had ik onlangs nog met een vriendin over vermits ik de neiging heb om dat te doen door alles wat je het nieuws ziet (of in mijn geval leest of hoort). Maar alles weg relativeren is niet gezond. Je moet er over kunnen praten om het een plaats te kunnen geven. Ik weet nooit goed wat ik op zo’n moment tegen iemand moet zeggen. Liefst zou ik hen dan gewoon een heel dikke knuffel willen geven maar doe je natuurlijk niet iedereen een plezier mee. Ik vind het wel een heel hartverwarmend idee dat een verpleegster (zeker gezien hun hoge werkdruk) er aan dacht om je froe goed te leggen. Goed ook dat je eigen gynaecologe het kon doen want op zo’n moment wil je niet ook nog even aan een andere arts moeten wennen.
Veel liefs en dikke knuffels Irene, zo spijtig 🙁
Sterkte lieve dappere Irene, zorg goed voor jezelf <3
Desondanks de oneerlijkheid en het verdriet, weet je het prachtig te verwoorden.
Heel veel sterkte en liefs
Ontzettend verdrietig dat jullie dit hebben moeten meemaken. Sterkte! <3
Wat een verdrietig nieuws 🙁 Ik denk aan jullie <333
Oh, Irene… Knuffel.
Echt niet fijn om te lezen lieve Irene, dit verdienen jullie niet Take care of yourselves, neem jullie tijd Heel veel sterkte gewenst
Oh, wat heftig… Dikke knuffels!
<3
Ik post bijna nooit maar ben een trouwe lezer van je blog.
Ik vind het vreselijk voor jou.
Zoals je zelf zegt, het is de natuur, maar dat neemt niet weg dat het een enorme klap is.
Ik wens je heel veel rust en sterkte toe.
Veel liefs, Eveline
Geen woorden, maar een hartje voor jullie <3
knuffel! En neem de tijd…
Wat verdrietig :(… Heel veel sterkte voor jullie…
Zeker een rollercoaster! Sterkte
Kak is hier het juiste woord voor! Knuffel!
Dikke knuffel!
O, lieve jij, wat vreselijk verdrietig! Heel veel sterkte voor jullie.
Wat een verdrietig nieuws en wat lijkt me dat heftig. Heel veel sterkte.
Fijn dat je veel steun hebt. Dikke knuffel!