Dingen die ik niet leuk vind aan mama’en

Twee weken terug schreef ik een stukje over de dingen die ik leuk vind aan mama zijn. Uiteraard is het niet altijd leuk – vaak niet zelfs – dus bij deze ook een lijstje met minder leuke dingen.

• Ons huis is al-tijd rommel. Ik durf soms nog denken dat dat misschien bij andere ouders met jonge kindjes niet zo is maar ik betwijfel het toch sterk. Enfin, als je huis er altijd proper en opgeruimd bij ligt, chapeau he. Maar hier is dat echt een illusie. Ofwel is het rommelig ofwel vuil ofwel allebei tegelijk. Ik heb me er ondertussen over gezet maar ik vind het niet tof. De vloer plakt de helft van de tijd van de gemorste mandarijnen, er ligt overal speelgoed verspreid en hier en daar vind ik vieze, hard geworden hoopjes uitgespuugd brood of koek. Joy. Ik denk dat ik dit eigenlijk het allerstomste vind. Een beetje rommel vind ik niet super erg, dat is huiselijk zeg maar, maar hoe het er hier vaak bij ligt, pfoe. Nee bedankt. Het zal ook al veel helpen als hij uit die fase is dat al zijn eten op de grond moet gegooid worden.

• Het is eigenlijk een extra job, een kind opvoeden. Ik kom dan thuis van mijn werk en dan moet ik mijn huishouden doen en nog voor het kind zorgen (en het lief zorgt er ook voor natuurlijk) terwijl ik eigenlijk nood heb aan rust en ontspanning en ik heb eigenlijk nog altijd geen heel goed systeem gevonden om dat allemaal voor elkaar te krijgen zonder dat ik het gevoel heb dat ik achter dingen aanloop.

• Een beetje doorgaand op het vorige: er is echt niet zoveel tijd over voor mezelf of de dingen die ik graag doe. En als ik dan eens wat tijd heb, voel ik me opgejaagd en ongemakkelijk omdat ik naar huis wil of toch met D’tje bezig wil zijn. Haha.

• Alles duurt eindeloos lang en je hebt eindeloos veel spul mee als je weggaat. Ik haat het om te laat te komen maar dat is nu ook weer iets wat ik heb losgelaten (een beetje, soort van). Tegen dat het kind zijn schoenen en zijn jas aan heeft… En tegen dat ik dan zelf mijn jas aan heb, zijn zijn schoenen weer uit en ondertussen loopt hij het huis door te hobbelen, weer rommel te maken. Dan zit iedereen in de auto, zijn we nog een tutje en een doek (knuffeldoek) vergeten. Je moet een overlevingspakket meenemen en luiers en iets van reservekleren, de buggy moet mee, nog wat speelgoed en dan dus je eigen spullen niet vergeten.

• Soms denk ik: oh kijk, hij is liefjes aan het spelen, ik kan wel even lezen of bloggen. Niets van. Van zodra ik iets van mezelf bovenhaal ben ik het binnen de minuut kwijt aan die plakkerige pollekes. Het scherm van mijn telefoon is vies, er zitten ezelsoren aan mijn Psychologie Magazines en ’t bakje van de televisie is altijd kwijt. Aargh. Dan denk ik dat ik het ergens verstopt heb waar hij het niet kan vinden, smijt hij het twee minuten later tegen mijn hoofd.

• Wat ik vervelend vind is dat je moeilijk kan communiceren. Het begint nu een héél klein beetje te komen dat hij dingen begrijpt. Hij snapt wat zijn tutje is en als ik “Tutje?” vraag, dan legt hij het in mijn hand en hij produceert soms iets van klank wat op tut lijkt. Hij wijst naar wat hij wil en probeert het wel duidelijk te maken als iets niet goed is. Maar soms weet ik het gewoon echt niet en word ik zot van dat ‘neeh neeh neh’ gezeur. Of als ik zeg dat iets niet mag en hij het dan toch elke keer blijft doen. Dat is wel normaal nu, hij zoekt de grenzen op en moet nog veel leren (begrijpen ook). Ik kan uitleggen wat ik wél wil qua gedrag in plaats van wat ik niet wil maar dat snapt hij nog niet.

• Ik ben altijd bezorgd. Als hij in de opvang of bij mijn (schoon)ouders is, als hij ligt te slapen, als ik nadenk over de toekomst, als hij veel weent of een slechte dag heeft en ik niet weet waarom, als ik in de woonkamer iets doe en hij in de keuken is en ik hem even niet zie, als we op de fiets zitten of in de auto. Ik maak me gewoon altijd zorgen.

Oja, vrolijke kerst nog he 😉