“I’m kind of an absent friend”
Onlangs zag ik op Instagram een post met volgende teks: “I’m kind of an absent friend like i will love you with my whole heart and go out of my way to give you any help you need but I tend to live in my own world and suck at keeping up communication and I’m really sorry to anyone who takes that personally.”
Ik weet niet of dat nu iets eigen aan mijn autisme is of dat het gewoon een meer algemeen karaktertrekje is van mij, maar ik vind vriendschappen onderhouden echt moeilijk. Zeker als volwassen mens. Toen ik een tiener was verliepen mijn vriendschappen redelijk automatisch. Ik zat met mijn beste vriendin in de klas en met een andere vriendin fietste ik naar school. Nog een vriendin zag ik in de jeugdbeweging en nog een andere vriendin zag ik omdat ze mijn buurmeisje was. Ik moest daar helemaal niet zoveel moeite in steken want ik zag iedereen wel regelmatig door gewoon naar school en hobby’s te gaan of mijn tuin in te lopen.
Nu als volwassene vind ik het echt een opgave om mijn vriendschappen te onderhouden. Niet alleen heb ik er gewoon niet zoveel behoefte aan om mijn vrienden elke week of zelfs maand te zien, ik vind het soms ook veel gedoe. Er zijn een paar dingen waar ik wat tegenaan loop:
- Een datum vinden om af te spreken en dan na de vriendendate meteen een volgende datum prikken terwijl ik daar mentaal niet klaar voor ben. Het is gek, maar ik heb graag dat iets afgerond is en door meteen een volgende datum te kiezen, voelt het niet afgerond maar als iets dat blijft lopen. Ik heb gewoon een beetje tijd nodig tussen het afspraakje en de vraag om een nieuw afspraakje.
- Berichtjes krijgen en daar op moeten antwoorden. Ik open ze vaak, lees alles en bedenk dan dat een ander moment beter zou zijn om te antwoorden omdat ik graag wil nadenken over wat ik wil zeggen en daarna vergeet ik het vaak.
- Verwachtingen van mijn vrienden en het gevoel hebben dat ik hen teleurstel als ik niet vaak wil afspreken of veel berichten stuur. Daar ervaar ik dan ook een enorme weerstand door waardoor ik nog meer afwezig ben.
- Soms vergeet ik mijn vrienden gewoon. Dat klinkt erg en cru en alsof mijn vrienden geen goede vrienden zijn en ook alsof ik hen niet graag zie, maar ik kan echt gewoon een paar weken vergeten dat iemand in mijn leven is.
Het kost me allemaal veel energie: het geregel, er aan denken dat ik zelf ook eens iets moet laten horen, nadenken over mijn antwoord, … Als vriendschappen voor jou vanzelf gaan, kan ik wel snappen dat het lijkt alsof ik een slechte vriendin ben. Maar als mijn vrienden hulp nodig hebben, ik sta daar hé. Ik ga mee in crisismodus, mijn deur staat altijd open. Als je ergens nood aan hebt, je mag mij daar altijd om vragen.
Het is niet dat ik het niet anders wil en ik heb ook al vaak geprobeerd om het anders te doen. Dat gaat héél even goed, maar daarna roept het weer een enorme weerstand op bij me en heb ik het gevoel alsof ik een rolletje speel. En laat dat laatste nu net zijn wat ik minder en minder wil doen. Het gaat voor mij gewoon niet anders. Dus dan maar wat afweziger.
En daardoor apprecieer ik des te meer de vrienden die daar begrip voor hebben, bij wie het allemaal niet zoveel uitmaakt, die wel telkens als eerste een berichtje sturen of die gewoon vragen “Lukt het om dan, dan of dan af te spreken?” en dat we elkaar dan in’t echt zien, de vrienden bij wie ik echt mezelf kan zijn en die mij graag zien, ook al vergeet ik soms dat ze er zijn.
Want iets wat ik nooit had verwacht vroeger: ik heb nu meer échte vrienden dan ooit en ik geniet daar ook heel hard van, dus ergens zal ik toch ook iets goed doen denk ik. (hoop ik)
Heb je geen zin om een comment achter te laten, maar wil je wel je waardering tonen?
Klik op het hartje hieronder! ↓
DANKJE! ☻︎
Vroeger was ik meestal degene die berichtjes stuurde om te horen hoe het met mijn vriendinnen ging en of ze zin hadden om af te spreken. Op de duur begon ik me soms een beetje een stalker te voelen. Maar ik had (nog steeds trouwens) nu eenmaal meer tijd dan hen om aan zo’n zaken te denken. Sinds ik met die uitputting ben beginnen kampen en alles energie lijkt te vragen voel ik me vaak een slechte vriendin want zowel brieven/kaarten schrijven als berichtjes sturen, bijhouden wat er op de blogs van vriendinnen of op social media verschijnt, … alles lijkt met momenten zo’n beetje aan me voorbij te gaan. Dan denk ik dat ik maar even op de feiten achterloop en plots zijn we twee maanden verder. Gelukkig ben ik er tot nu toe nog door niemand op aangesproken maar ik blijf mezelf er wel vaak lastig door voelen.
Mooi juist, zo is iedereen daar anders in. Bij vriendschappen zou je je nooit ‘verplicht’ moeten voelen of bedenken wat je zou ‘moeten laten horen’ Ik ben juist een heel erg betrokken vriendin. Zo eentje die alle bijzondere dingen onthoudt en graag attent is en dingen laat horen van zichzelf. Helemaal prima als iemand dit niet is. Ooit een keertje een vriendschap op stuk gelopen aangezien diegene dacht dat mijn verwachting lag dat zij dit ook ‘moest’ doen. ik heb hele hechte vriendschappen en er gaan soms zo een paar maanden overheen dat ik iets hoor. Maakt de vriendschap van +15 jaar er niet minder op denk ik dan maar 🙂
Deze post had ik kunnen schrijven. Ik ervaar het precies hetzelfde. Heb me daar heel lang heel slecht over gevoeld (want ben ik dan wel een goed mens?), maar begin het nu een beetje van mezelf te accepteren. Ik accepteer het van anderen immers ook, dus waarom dan niet van mezelf?
Ik herken dit allemaal. Ik ben net zo. Ik kan er ontzettend van balen, mezelf raar en stom vinden maar soms denk ik ook ‘ja zo ben ik gewoon’. Mijn vriend is een beetje hetzelfde en sinds ik hem ken ben ik het wel meer van mezelf gaan accepteren. Omdat ik zie dat ik niet de enige ben.
Ik hoef vrienden niet heel vaak te zien en app/mail/schrijf graag. Ik voel bij afspreken vaak de druk en hou niet van hele lange afspraken. Dus dan wil ik na twee uurtjes weg maar durf dat dan niet te zeggen omdat ik bang ben dat ze dat stom vinden. Wat maken we het onszelf soms moeilijk he?
Ik denk ook weleens zou ik niet vaker moeten afspreken? Maar weet je, zo ben ik helemaal niet en afspreken kost mij energie. Ik vind het leuk maar ben daarna wel moe. In tegenstelling tot mijn moeder die juist energie krijgt van afspreken en dat heerlijk vindt.
Goed een heel verhaal, maar fijn om hier herkenning te lezen! X
Wat een steengoeie post dit. Ik vind het zo verhelderend om te lezen hoe vriendschap voor jou in je hoofd werkt. Dat is voor iedereen anders en ik denk dat de meeste mensen het compleet prima vinden dat je zo werkt als ze maar weten dat je zo werkt. Dan kun je samen een modus vinden waarop het voor beiden werkt, maar dan is er geen grond meer om dingen negatief of persoonlijk te interpreteren (met een hoop onnodig leed tot gevolg). Volgens mij ben jij juist een goeie vriend, zeker als je zo goed voor jezelf probeert te zorgen zodat je er ook écht kunt zijn met aandacht en plezier en ontspanning wanneer je dan toch wel een keer met je vrienden afspreekt! 🙂
Ik denk dat je zeker wel een goeie vriendin bent, ook op jouw manier. Waarmee ik bedoel, het is niet de kwantiteit denk ik die telt, of de manier van contact opnemen, of aantal berichtjes dat je stuurt. Maar wat er gebeurt als jullie wel samen zijn, of zoals je zelf zegt ook, dat ze in nood ook altijd op jou kunnen rekenen. Wederzijdse interesse, steun wanneer nodig, samen het fijn hebben.
Maar ik vind vriendschap ook best complex. Vaak raak ik in situaties waarin er geen evenwicht is en ik veel meer geef (niet materieel maar in luisteren en steunen). En vaak ook wanneer het dan beter gaat met die persoon, dan ben ik niet meer nodig.
Dus ik ben nu tegenwoordig wel selectiever in wie ik mijn energie wil steken.
Ik ben ook zo. En ik heb een stel heel fijne vriendinnen die met mijn gedrag om kunnen. Twee ervan zorgen er met zachte dwang voor dat we elkaar 2 keer per jaar zien. Eentje laat alles gewoon betijen. Met een andere sprak ik lang geleden een paar keer af, en dat was leuk. Maar toen begon het te kwakkelen. Maar kijk, dit weekend gaan we samen weg met de campers. Hoera 🙂
Eén van mijn vriendinnen (eentje van de eerste twee) is nu ziek en moet een zware behandeling ondergaan, en dan probeer ik echt wel aanweziger te zijn. Omdat ik weet dat dat deugd doet.
Ik vind dat een hele lastige. Voor mezelf kan ik perfect aanvaarden dat ik een eenzaat ben, maar het zadelt me wel op met een bijna permanent schuldgevoel tegenover mijn vrienden.
Dit is heel erg herkenbaar. Ik ben ook heel slecht in vriendschappen onder houden. Ik voel ook de behoefte niet zo. Alleen soms met fasen ineens wel en dan ik me echt heel eenzaam voelen.
Ik kan ook niet zeggen dat ik nu een soort van beste vriendin heb en dat mis ik wel. Maar het lukt me ook niet om daar heel veel energie in te steken. Dat is dus best wel dubbel, misschien is het gemis dan weer niet zo groot.
Ohh zo herkenbaar Irene, alsof ik het zelf allemaal getypt heb!! Ik weet ook niet goed hoe ik het moet veranderen, dat lukt gewoon niet… En met dat ik ouder word, wordt het ook steeds erger lijkt het wel.
Ik heb me er wel soort van bij neergelegd dat het nu eenmaal zo is. Maar soms vind ik het dan toch weer jammer (van mezelf) en heb ik het gevoel dat ik dan weer iets mis. Stom hè! Daardoor waardeer ik inderdaad ook juist heel erg de vrienden die het accepteren.
En daarom vind ik juist ook alle online gesprekken en mensen die ik online regelmatig spreek zo fijn, want er is geen druk van het moeten smsen. Je bent er of je bent er niet, je schrijft elkaar een berichtje of even niet. Er is geen verwachting. Zo fijn!