Croissantje?

Na bijna drie weken rond te lopen met een stijve trapeziusspier zit ik afgelopen vrijdag eindelijk bij mijn osteopaat/fasciatherapeut. Ik ben blij, want er is nog nooit een lichamelijk pijntje geweest dat ze niet heeft kunnen oplossen. Ik zit aan haar bureautje en wring me een beetje in bochten met mijn armen (dat ging vroeger precies toch allemaal gemakkelijker) om aan te duiden waar het pijn doet. Antwoord: eigenlijk heel de bovenkant van mijn rug en nek.

Ze tokkelt op haar toetsenbord en humt een beetje en ik zit daar. Ik denk eraan om met mijn rug recht te zitten, want ik ben zo’n typisch croissantje. Croissantmodus is mijn standaardinstelling: helemaal gekromd zitten. Zo zit ik dan meestal tot ik mezelf er ineens van bewust ben, en dan doe ik een tijdje heel erg mijn best om goed recht te zitten. Het ding is dat hoe vaker je het doet, hoe beter het gaat, dus ik heb wel het gevoel dat ik goed geoefend heb en een prima rechte houding heb.

Goed, ik doe dus mijn best om te doen alsof die rechte houding–en niet de croissantmodus–mijn nieuwe standaardhouding is. No way dat ik die trapezius irriteer door zelf als een ingezakte pudding op mijn stoel te zitten.

“ Weet je wat me opvalt?” vraagt ze me.

Ik schud mijn hoofd en hoop dat ik een complimentje krijg op mijn goede houding.

“Je zit veel te recht.”

Euh… wat??

Ze gaat achterstevoren op haar stoel zitten, duidt haar zitbotjes aan op haar poep en dan met de achterkant van haar hand de onbestaande holte van haar rug. Daarna loopt ze naar mij en houdt haar ene hand in de zeer duidelijk aanwezige holte op mijn rug, terwijl ze me met haar andere hand tegen mijn borst in de juiste houding duwt.

“Zo mag je zitten,” zegt ze.

Mijn mond valt nog net niet open. Ik heb het gevoel dat ik terug in croissantmodus zit: kromme rug, schouders naar voor, een bochel aan het produceren. Ik denk dat het toch niet kan kloppen, enfin. Ze neemt een foto van me langs de zijkant om te laten zien dat er van een croissant absoluut geen sprake is. Ik zie eruit als een stokbroodje. Mooi recht.

Zot!

Ik doe hier gewoon een nieuw waardevol inzicht op. Niet alleen zit ik recht, het voelt ook veel ontspannener aan voor mijn rug en schouders en ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Niet moeilijk dat ik altijd onder spanning sta, seg. Serieus!

Daarbij komt dan ook nog eens dat, wanneer ik aangeef een paar keer op doktersverzoek naar de kinesist te zijn geweest om oefeningen te doen, ze bijna met haar ogen moet rollen. En dan zegt ze wat ik de week ervoor ook al tegen een vriendin zei:

“Dat is absoluut niet hoe je hier van af kunt geraken. Je spieren moeten eerst ontspannen en door oefeningen te gaan doen, zet je er net nog meer spanning op.”

Ik voel me nu voor een keer wel eens slim, want dat was exact wat ik al dacht.

Ik ga dus op haar tafeltje liggen, ze schuift haar handen onder mij en begint aan haar magie. Achteraf zegt ze dat het echt allemaal heel vast zit, vooral tussen mijn schouderbladen. Ik reken met plezier mijn 60 euro af, plan een nieuwe afspraak in en voel in de auto gelijk de spierpijn opkomen. Dat is standaard, maar normaal zou het dan zondag wel veel beter moeten zijn.

Eenmaal thuis begin ik weer te werken en stuur ik meteen een mailtje naar mijn kinesist om te vragen of ik mijn afspraken mag afzeggen. Wel met een dikke sorry bij (ik voel me toch ook lichtelijk schuldig). Ik weet dat die mensen heel nuttig werk doen en mijn kinesist ook serieus een toffe mens, maar voor dit pijntje is het toch niet de juiste oplossing.

En aan mijn bureautje thuis doe ik nu dus mijn best om ontspannen te zitten. Blijkbaar is zorgen dat mijn lijf ontspannen is ook verrassend hard werken. Wie had dat gedacht?

Heb je geen zin om een comment achter te laten, maar wil je wel je waardering tonen?
Klik op het hartje hieronder! ↓
DANKJE! ☻︎