Wat ik tegen mijn 16-jarige zelf zou zeggen als het kon

Liefste Irene

Dit voelt ergens toch een beetje raar om te doen, zo’n brief schrijven aan mezelf, wetende dat jij als zestienjarige dit toch nooit gaat lezen. Maar ik doe het toch! Ik wil al even beginnen met te zeggen dat de foto boven dit stuk van jou is maar dan binnen drie jaar om de simpele reden dat ik geen foto kan vinden waarop jij als zestienjarig meisje staat. Ik kom hier meteen met een puntje van ‘kritiek’: had toch wat meer foto’s gemaakt! 😀 (maar dat was toen nog niet zo in, daar waren we totaal niet mee bezig hé en de telefoons van toen… Laten we het er op houden dat het nu allemaal makkelijker is 😉 ).

Nu dat van de baan is moet ik ook eerlijk toegeven dat ik me vooral herinner hoe onzeker je was en hoe niet op je gemak je altijd was. Dat je altijd het gevoel had uit de boot te vallen, het net niet te zijn – wat dat het dan ook mocht betekenen, iemand anders te moeten zijn. Iemand leuker, grappiger, knapper, slanker, beter gekleed, … Dat de mensen – en vooral dan (laten we eerlijk zijn) je klas- en schoolgenoten – je dan pas echt tof gingen vinden. Zo zonde! Echt waar.

Je bent al leuk en grappig, je ziet er al mega goed uit. Ik kan dat zeggen want ik ben nu dertien jaar ouder dan jij bent en eerlijk gezegd begrijp ik niet goed waarom je zo onzeker bent over hoe je er uit ziet. Het zal wel wat eigen zijn aan de leeftijd ook vermoed ik. Nu ik dit schrijf ben ik 35 weken zwanger en in totaal 25 kilo dikker dan jij. Ja, slik maar eens. Realitycheck hé? En zal ik nog eens iets zeggen? Ik voel me goed in mijn vel. Pas op, ik heb ook vaak momenten dat ik nog onzeker ben maar die nemen niet meer echt de overhand of ik kan ze alleszins beter plaatsen. Dat is toch een fijn vooruitzicht? Dat het beter wordt.

Wist je trouwens dat er zoiets bestaat als hooggevoeligheid en introversie? Nee hé? Ik leerde dat pas een paar jaar geleden en dat gaf veel rust. Jij bent gewoon een introvert meisje dat snel overprikkeld raakt. Je gaat naar je hobby’s wat je ergens wel leuk vindt maar ook totaal niet. Je vertoeft niet graag in grote groepen, je vindt het eng om in de aandacht te staan maar als het in een klein groepje kan, dan is het wel oké. Je voelt je altijd wat ongemakkelijk en hebt zelfs stress bij het vooruitzicht van een week(end) weg met de chiro bijvoorbeeld. Dat heeft daar allemaal mee te maken. Je bent niet raar of apart en je bent ook zeker niet de enige, al voelt het wel zo. Dat is gewoon wie je bent en dat is echt meer dan oké.

Ik vind het oprecht heel spijtig dat een groot deel van de tijd bewolkt wordt door die onzekerheden. Misschien ervaar jij dat nu niet zo en is dat gewoon wat ik er van onthouden heb, maar dat is toch jammer vind ik. Niet dat je ongelukkig bent maar nu ja, er ontbreekt iets. Toch? Wat extra zelfvertrouwen. Ik geef je bij deze een beetje van mij. En het advies om gewoon je eigen ding te doen. Het is logisch dat nog niet alles duidelijk is, je bent ook nog ‘maar’ zestien. Je mag keuzes maken en daar op terugkomen. Je gaat je vierde middelbaar dubbelen omdat je je te veel laat meeslepen door anderen. Stom maar daarvoor ben je jong en door dat extra jaar leer je binnenkort je toekomstige lief / verloofde / vader van je baby kennen (gek idee hé? 😀 ). Je gaat een studie doen die je niet ligt en je gaat er ook mee stoppen en je daar enorm mislukt om voelen – ik zeg het al maar. Je trekt nu misschien je schouders op maar je gaat je wel echt slecht voelen, been there. Maar dat is dus niet nodig. Je mag gewoon een nieuwe keuze maken. Je gaat een nieuwe studie starten en jezelf zoveel beter leren kennen en eindelijk gaat het besef komen dat mensen je moeten nemen zoals je bent en als ze dat niet doen, dat dat ook goed is. Je hoeft hen er niet bij te hebben.

De wereld ligt aan je voeten, je zou alleen je plaats moeten durven opeisen, er durven zijn. Want geloof me – als er één ding is wat je hieruit onthoudt laat het dan dit zijn – je bent echt oké en alles komt goed. Echt waar. Zie mij hier zitten met m’n bolle buik en het besef dat het leven echt wel fijn is, meestal. Je hebt niet de enorme groep vrienden waarvan je vroeger dacht dat je die nodig had maar dat is ook niet nodig want je voelt je hier veel fijner bij. Je doet een job waarvan je zelfs het bestaan niet wist maar waar je je op je gemak voelt. Je hebt een diploma gehaald en je rijbewijs en je woont nu in een gekocht huis met twee honden en een geweldige man met wie je gaat trouwen (ooit, de ring is er al hoor!) en een baby krijgen (binnenkort – ja dat vooruitzicht is eng, zit er maar niet mee in nu, je hebt nog tijd om te wennen aan het idee 😉 ). Je hebt een blog (watte?) en dat brengt je zoveel positiefs. Om maar te zeggen: alles komt goed.

En ook: ik zie je graag. Geef jezelf een knuffel en relax een beetje.

Liefs van je negenentwintigjarige zelf.

PS: als ik dan nog een tipje mag geven: doe eens wat beter je best op school 😉