Ik heb nagedacht of ik wel een jaaroverzicht ging schrijven want eerlijk gezegd kon ik me zo niet meteen iets memorabel voor de geest halen behalve de geboorte van mijn kind. Dus toen scrolde ik eens door mijn foto’s en kon ik wel wat dingen bedenken maar toen leek alles zo nietig in vergelijking met de geboorte van mijn kind. Maar kijk, je leest deze post dus ik ben er toch maar voor gegaan.
Wat een raar jaar was het toch op persoonlijk vlak! Eerst zat ik nog met ziekteverlof thuis omdat ik mentaal niet in de fijnste plek was, daarna ontdekte ik dat ik zwanger was, moest ik van thuis werken, zat ik opeens regelmatig in het ziekenhuis voor echo’s, werd mijn buik een enorme toeter en kon ik de helft van de tijd zelf niet geloven dat er een baby aan kwam. En toen was hij er ineens en kon ik me totaal niet meer herinneren wat ik de rest van het jaar had gedaan, vlogen mijn emoties en hormonen alle kanten op en was ik tegelijk gelukkiger dan ooit.
In januari kregen we Flo, het hondje van mijn oma, te logeren in afwachting van haar nieuwe thuis. Dat was nogal een avontuur maar ook best wel druk. Ik vond het jammer dat ze weg moest maar ik ben toch ook blij dat we haar zelf niet hielden waaaaaant…
… midden in de maand ontdekte ik dat ik zwanger was! Ik vond dat zo’n onwezenlijk moment. Ik kon het bijna niet geloven. En daarna moest ik nog een paar uur wachten tot David thuis kwam van zijn werk voor ik het kon vertellen. Ik zat nogal op hete kolen!
Januari was ook de maand waarin ik graag opnieuw wou gaan werken. Helaas was ik daar toen nog niet klaar voor en bleef ik weer een tijdje thuis met m’n moeilijke hoofd.
In februari deed ik iets wat niet alleen buiten mijn comfortzone lag maar ook totaal niet in de buurt. Ik dacht kom we doen eens zot en deed een fotoshoot in mijn ondergoed om mijn lijf te vieren. Ik vind het mega gek dat ik dat durfde en nog zotter als ik bedenk dat Dallas toen al in mijn buik zat.
Daarnaast viel er sneeuw. Niet veel maar er viel sneeuw!
In maart maakten we het geslacht van onze baby bekend. We bakten een cake en deden daar blauwe vulling in. Het grappige is dat ik zelf niet eens van de cake geproefd heb, haha. Ik dacht ook dat hij niet zo lekker zou zijn maar dat bleek nog mee te vallen als ik de proevers mag geloven.
In het begin van mijn zwangerschap was ik best wel misselijk en kreeg ik vaak alleen rijstwafels binnen maar gek genoeg viel dat meteen weg toen ik de kaap van 12 weken bereikte. Ik denk dat ik in maart ook weer deeltijds begon te werken én dat mijn babybuik een beetje zichtbaar werd. En als ik mijn foto’s bekijk heb ik vooral ook erg veel in de veranda in het zonnetje gelezen.
Begin april vierde ik mijn negenentwintigste verjaardag alweer met een ontbijtmand die ik cadeau kreeg van mijn ouders. Beste soort cadeau vind ik dat! We barbecueden voor het eerst (dat vind ik nu zo gek, dat we in april al aan het barbecueën waren), ontbeten af en toe buiten en voelde ik me mentaal ook alweer veel beter.
In mei ging ik weer voltijds werken (maar niet voor lang!), braken we David de oude ramen uit onze slaapkamer en de babykamer en plaatste de nieuwe ramen er in. Wat een verschil! Vooral op onze slaapkamer hebben we nu een zalig ‘deur’raam waar ik om de een of andere reden altijd een beetje vakantievibes van krijg. En het laat lekker veel licht binnen.
Ook in mei was mijn buik niet meer te negeren. Ik was heel blij dat hij zichtbaar werd maar toen kreeg ik er eens een opmerking op en toen werd ik er onzeker over wat ik achteraf gezien echt zonde vind.
In juni lieten we de hele gang, de nieuwe wc, de babykamer en onze slaapkamer pleisteren. Als ik er nu over nadenk is er echt veel gebeurd in ons huis qua werken en het meeste werk deed David zelf. Ik had daar op voorhand niet zoveel zin in, vooral niet omdat het altijd veel rommel en stof geeft, maar uiteindelijk viel het allemaal best mee. Daarnaast kwamen mijn vriendinnen brunchen. Dat vond ik een beetje jammer aan die hele corona, dat ik mijn zwangerschap minder goed kon delen met hen.
In juli gebeurde er veel! We maakten een deuropening in de woonkamer omdat dat logischer was met de wc die nu ook in de gang was. We legden de vloeren in de slaapkamers. Bij Dallasje een mooi tapijt en bij ons een visgraat laminaat. Dat laminaat was echt veel werk maar ergens ook nog tof. Nog altijd super blij mee!
We trokken naar Connecterra in Maasmechelen wat ik echt heel mooi vond. Het was redelijk zwaar omdat het toch best wel een eind bergop was maar ik vond het het helemaal waard. Ik wil graag nog eens terug om dan een langere wandeling te maken. En we gingen ook zonder de hondjes naar zee, als laatste uitje met ons tweetjes. Ik herinner me nog dat het zo heet was en dat ik geen bikini mee had.
En verder kreeg onze tuin nog een kleine upgrade met een lounge en tuintafel met stoelen.
In augustus raakte de babykamer zo goed als af, nam mijn buik elke dag grotere proporties aan en las ik nog altijd veel buiten. Deze keer niet in de veranda maar op ons terras omdat onze veranda afgebroken werd. We kochten ook een opblaaszwembadje omdat het zo heet was en ik er bijna gek van werd. Vond het echt zalig dat ik kon afkoelen in dat badje. Daarnaast kleurde mijn schoonzus mijn haar met henna (moet dringend nog eens een kleursessie hebben).
Begin september raakte de babykamer volledig af en verhuisden we onze eettafel en salon nog eens van plaats. Onze trap kreeg een laagje roze (nog altijd maar één laag) en ik maakte mijn laatste buikfoto. Toen werd Dallas geboren. Ik kan dat nog altijd bijna niet geloven dat ik echt een kind heb en dat hij ondertussen al bijna vier maanden oud is. Whaaat?? Time flies for sure.
Na de geboorte van Dallas voelde ik me echt heel rottig maar dat ging na twee weken gelukkig ook weer beter. Een groot deel van mijn negatieve gevoelens kwamen door mijn ‘mislukte’ bevalling, zoals ik het toen zag. Daarnaast waren er natuurlijk ook enorm veel hormonen een feestje aan’t houden in mijn lijf. Ik bleef vooral binnen de rest van de maand zodat ik op’t gemakje kon herstellen.
Vanaf september gaat dus ook zo goed als alles over de baby 😉
In oktober liep ik vooral rond met Dallas in mijn armen maar had ik ook een beetje een dip omdat ik niet in mijn oude broeken paste. Compleet logisch natuurlijk, dat wist ik ook wel, maar toch. Ik ben echt een broekenmeisje dus dat vond ik eventjes pijnlijk. Ik ging eens winkelen terwijl de kraamhulp er was en voelde me weer een beetje meer mezelf toen ik weer een broek aan kon.
Wat wel heel fijn was; beetje bij beetje ging het wandelen wat vlotter. In het begin was dat echt een enorme energievretende klus waarbij ik ineens besefte hoe vaak je je buikspieren gebruikt en nodig hebt. Mijn pijntjes verdwenen ook meer en meer waardoor we af en toe eens wat langer konden wandelen en naar ’t bos gingen.
In november lachte Dallas voor het eerst bewust naar ons wat echt het allerhoogste hoogtepunt van de maand was. Zo fijn! We gaven ons bureau een make-over zodat David niet meer elke dag in de woonkamer moest werken en ik dus ook wat meer ruimte had om mijn ding te doen overdag. Midden november zetten we onze kerstboom op voor meer gezelligheid en het hondje van mijn schoonbroer kwam een dagje langs. Heel schattig maar amai, kostte me best veel energie, haha. Baby, onze twee honden en dan die pup er nog bij.
In december kwam de sint langs en die verwende ons super hard. Ik maakte extreem veel babyfoto’s en keek erg uit naar onze eerste kerst met ons drietjes wat eigenlijk op ons tweetjes neerkwam aangezien Dallasje zowat de hele avond sliep uiteraard. Ik zag Laura en had door het nieuwe ritme van Dallas ineens weer wat meer tijd voor mezelf wat ook fijn was.
En dan was daar natuurlijk ook
corona. Ik vond het zo’n bizar jaar en tegelijk voor mij ook redelijk ‘normaal’ buiten de baby dan hé. Ik vond het eigenlijk meestal zelfs fijn, dat weinige sociale contact. Ergens ook wel jammer. Maar ook fijn. Misschien is het ook wat asociaal van mij maar ik vind dat bijvoorbeeld ook totaal niet erg dat ik niemand meer moet kussen of een hand moet geven. Ik haatte dat altijd en nu is daar een verdrietige maar perfect aanvaardbare reden voor omdat niet meer te doen. Minder fijn natuurlijk zijn al die mensen die ziek zijn geworden, waaronder ook een paar mensen die ik ken. Dat wens je toch niemand toe.
Ik heb natuurlijk ook een groot deel van de lockdowns gewoon thuis doorgebracht zonder te werken. Ik vind thuis werken ook best wel fijn maar ik miste nu al af en toe mijn collega’s, in die korte periode dat ik effectief thuis werkte. Ik hoop dan ook dat ik in het nieuwe jaar mijn collega’s toch eens in levende lijve kan zien al maak ik me ook geen illusies. Ik denk dat we nog niet meteen van dat vieze ding af zijn.
Verder vraag ik me af
hoe het kan dat Dallas dus alweer bijna vier maanden is.
hoe wij het al al die maanden doen om zelf blij te zijn en ons kind blij te houden en ons huis redelijk opgeruimd te houden (beneden toch 😉 ) en af en toe tijd te hebben om te douchen en boodschappen te doen.
wat ik deed om mijn dagen te vullen voor ik een kind had.
hoe het komende jaar er uit zal zien.
waarom Marcske in de kerstpecial van De Kampioenen zo overduidelijk een toupetje op had.
welke dag we nu vandaag precies zijn (story of my life tussen de feestdagen).
En dan wens ik jullie uiteraard een fijne, rustige oudejaarsavond en een mooi nieuw jaar vol licht, warmte en leven! ❤️
Wat een heerlijk overzicht van jullie jaar. Bijzonder, eentje die je altijd bij blijft als papa en mama geworden <3
Oh en die tijd he, ik vraag me dat ook wel eens af . Wat DEED ik voor ik kids had in godsnaam met ál die vrije tijd?!
Op naar een mooi 2021!
Eigenlijk echt wel nog een leuk jaar, al bij al 🙂
Mooi <3 En wat heb je veel fijne foto's weten te verzamelen van afgelopen jaar. Ik ben ook eens op Connecterra geweest en vond het er ook prachtig, trouwens. Jouw post doet me er aan denken dat ik weer een keertje terug wil:) Hoe dan ook, gelukkig nieuwjaar voor jullie!
Wat een schoon jaaroverzicht! En hoezo is dat kind van jullie al vier maanden haha??? Mooie foto’s en al bij al precies een prachtig jaar 🙂 Meer van dat in 2021! En alvast een fijn eindejaar toegewenst met jullie drietjes xxx (virtuele kussen dan, geen echte, want eikes)
Een heel mooi overzicht, heel leuk om te lezen. Ik wens jullie een fijne jaarwisseling toe en een gezond en gelukkig 2021.
Echt wel logisch dat de geboorte van je kind (JE KIND!) alles overheerste. Leuk om de full ‘Irene in 2020’-recap te lezen! Voor mij als lezer ook veel ‘oooo ja’-momentjes.
Wat een goed jaar hebben jullie gehad (afgezien van corona of course), en echt bizar dat Dallas alweer 4 maanden is!
Wát een jaar is dat geweest zeg. Dit jaar ga je nooit vergeten. Fijne jaarwisseling!
Zoveel mooie foto’s van jou!! Ik heb hetzelfde hoor, rond die corona. Martin Heylen zei wel iets in vrede op aarde dat mij deed nadenken: dat hij schrik heeft dat er na corona ook nog emotionele afstand zal zijn omdat we dan zo gewoon gaan zijn om op ons eigen te zijn, en da’s dan ook jammer ofzo. ENFIN ik wens je ook een heel schoon eindejaar, helemaal op je eigen, mooie manier! 🙂
(dat ik altijd al op mijn eigen was dat negeer ik dan maar hahaha)
Die twijfel over een jaaroverzicht blijkt nergens voor nodig. Mooi om te lezen. Alvast een fijne jaarwisseling en een gelukkig en gezond 2021.
Die tweede paragraaf, schitterend!
Ik wens jullie een fijn oudejaar en een mooi en gezond 2021 toe.