Ik wou een stukje schrijven over wat mensen soms zeggen en wat ik daarvan denk maar ik vermoed dat het een beetje een rommeltje gaat zijn. En ik wil ook graag zeggen dat iedereen zijn kindje opvoedt en behandelt zoals ie dat wil, ik wil daar ook niet over oordelen. Over laten wenen heb ik wel een vrij sterke mening en het is mijn blog dus ik ga die ook verkondigen 😉 Ik schop misschien tegen wat schenen, dat is dan maar zo, maar hou je zeker niet in om jouw mening ook te verkondigen!
Van bovenstaande uitspraak gaat mijn haar dus letterlijk overeind staan. Pas op, ik snap waarom mensen dat zeggen. De vraag die namelijk het meest gesteld wordt aan mij is: ‘Slaapt hij goed?’ of een variant daar op: ‘Slaapt hij al door?’. En met andere woorden: ‘Slaap jij als mama goed?’ Als ik dan zeg dat ik ’s nachts een keer (en toen hij nog maar net geboren was, om de 2 uur) moet opstaan om hem een flesje te geven, zijn mensen geneigd om meteen oplossingen aan te bieden om ‘het probleem’ op te lossen. Bijvoorbeeld dat ik hem maar eens goed moet laten wenen en dat hij het dan wel zal leren. Ik denk dat dat komt vanuit een bezorgdheid, dat ik als mama (of mijn vriend als papa dus) niet genoeg slaap.
Allereerst vind ik het al geen probleem dat moet opgelost worden, dat hij ’s nachts eten wil. Hij heeft nog niet het vermogen om zichzelf te troosten en in de toekomst te kijken en dus te weten dat hij een fles krijgt als we ’s morgens opstaan. Bovendien is zijn maagje veel kleiner en heeft hij dus sneller weer honger. En is het biologisch gezien ook gewoon beter om ’s nachts te eten omdat hij op die manier zijn suikerspiegel op peil houdt. Verse baby’s zijn – de uitzonderingen daar gelaten – gewoon niet in staat om een hele nacht door te slapen.
Het ding is ook dat een baby enkel door te wenen iets kan zeggen tegen zijn mama of papa. Hij heeft honger, is moe, voelt zich onveilig, heeft pijn, … Dus waarom zou ik in godsnaam het arm schaap in zijn eentje in zijn bedje laten wenen? Wat moet hij daarvan leren? Dat ik er niet ben als hij mij nodig heeft? Dat ik niet luister naar hem en dat hij onbelangrijk is voor mij. Dat hij maar honger moet hebben want jeetje ik wil gewoon 8 uur ongestoord slapen. Nee toch?
Wij hebben er bewust voor gekozen een kindje te krijgen. Ik vind niet dat hij zich aan mij en mijn schema moet aanpassen, maar dat ik mij aan hem aan moet passen. Als hij honger heeft krijgt hij eten en als hij moe is mag hij slapen, zelfs als ik dan bezoek heb of ergens ben. Als ik iets wou dat ik meteen kon africhten had ik gewoon nog een hond kunnen nemen. Maar zo werkt het dus niet met een kindje. En ja, als je je baby laat wenen gaat hij uiteindelijk stoppen maar daar betaal je dan een hoge prijs voor. Geen vertrouwen meer, onveilig gevoel en dat heeft op latere leeftijd mogelijks allemaal nare gevolgen zoals leerachterstand, agressie en meer van dat soort dingen.
Bovendien gaat dat recht tegen mijn moedergevoel in. Het voelt niet goed. Het voelt zelfs verschrikkelijk. Dus waarom zou ik dat mijn baby en mezelf aan doen als het gewoon fijner en makkelijker is om hem te troosten? Ik spreek nu niet over huilbaby’s eh. Ik heb daar geen ervaring mee en dat moet verschrikkelijk zijn als je kindje ontroostbaar is. Dallas is geen baby die veel huilt dus als hij huilt dan ga ik daar op in.
Ik ben blij dat dat tegenwoordig ook meer de norm is en dat dat laten wenen uit de prehistorie komt. Dat versterkt mijn eigen idee en gevoel alleen maar dat ik het beste voor mijn baby doe. Ik heb tijdens mijn zwangerschap veel gelezen en kwam bijna alleen maar dit advies tegen. Op momenten dat ik weer even aan mezelf twijfel, luister ik naar mijn eigen gevoel en reageer ik op basis daarvan. En dat is nooit hem in zijn eentje in zijn bedje laten liggen terwijl hij het hele huis bij elkaar krijst.
Een baby die weent is niet stout. Een baby die weent gedraagt zich niet stout. Een baby die weent doet dat niet expres om ons te pesten. Dat is gewoon een baby die iets wil zeggen. En ik vind het zelf super belangrijk om door mijn reactie aan mijn baby te zeggen dat ik er altijd ben en voor hem zorg.
een baby die huilt moet geknuffeld worden :).
Als ik zo’n opmerking kreeg omtrent “slaapt hij al door”, antwoordde ik dan stoer “nee helemaal niet, goed eh, op die leeftijd is het heel goed dat ze nog niet doorslapen.” Meestal krijg je dan geen weerwoord meer.
De enige keren dat ik mijn babies heb laten huilen (en mijn hart brak!!) was de eerste nachten na transatlantische vlucht en ze net als ons een jetlag hadden. Ik ging ze wel voeden enz maar als ze klaarwakker waren en niet wilden inslapen…da’s enigste moment dat ik hem heb moeten laten wenen. Vreselijk. Maar ik zag geen andere optie tegen de jetlag.
Zo denk ik er ook over. Waarom zou je een baby laten wenen? Ik ben nu een boek aan het lezen van de Huismuts (Mom, you got this), waarin er veel aandacht geschonken wordt aan het slaapgedrag van baby’s. Zo ontzettend interessant! Echt een aanrader, daar wordt overigens ook heel duidelijk vernoemd dat laten wenen niet goed is. Ondanks dat ze dit dertig jaar geleden als ‘normaal’ deden beschouwen. Een baby die stopt met wenen, stopt eigenlijk niet echt. Die gaat inwendig door met wenen en heeft dan het gevoel dat hij niet gehoord wordt. Huilen zorgt voor stresshormonen en stresshormonen zijn voor niemand goed en zijn op de langere termijn schadelijk. Ik ben geen pro, ik kijk altijd naar wat resoneert met wat ik voel en ik heb het gevoel dat daar een kern van waarheid in zit. Lang verhaal, maar enfin 🙂 denk dat jullie dat super doen!
Pff, ik dacht dat dat echt wel een uitspraak van de jaren tachtig was, maar dit zeggen mensen dus nog steeds. Ik denk dan altijd: de papa en mama van een kindje weten heus wel het beste wat ze moeten doen. En zo’n minimensje dat huilt om je te chanteren? Nee, daar geloof ik niet in. Ik ben het helemaal met jou eens dat dat voor een baby de manier is om iets duidelijk te maken.
Helemaal mee eens! Af en toe probeer ik ze wel heel eventjes te laten huilen omdat ik soms denk dat het een ‘joe, waarom lig ik nu in bed?!’-huiltje is, maar niet langer dan een paar minuten. Voelt helemaal niet goed om de kindjes te laten huilen. Hier ook geen huilbaby’s dus als ze huilen, hebben ze daar ongetwijfeld een heel goede reden voor 🙂
Ik kon alleen maar ja knikken tijdens het lezen hiervan. Mee eens mee eens mee eens. X
Helemaal waar en iedereen moet lekker zijn eigen gevoel hier in volgen. Als iets tegen je moeder gevoel in gaat; niet doen. Gewoon niet. Goed beschreven artikel!
Ik vind dat ook een heel foute reactie. Wat je zegt is heel waar: een kind kan maar door te huilen laten zien dat er iets mis is, ik vind dat je als ouder de rol hebt om daar responsief op te reageren. Ik ben onveilig gehecht en ik voel dat nu nog en zal dat altijd blijven voelen, dus ik vind het heel schoon dat je het belang van hechting inziet. Er is ook niets mis met je mening luid verkondigen haha, jij doet dat trouwens altijd op een respectvolle manier.
Mooie post, Irene. Ik geloof dat ik hier een stukje ‘harder’ in was dan mijn ex toen Jula nog wat kleiner was, maar zij wilde er al bovenop springen als Jula maar een kik gaf en ik zei dan: ‘laten we even afwachten of ze echt gaat huilen of dat het alleen maar een geluidje is.’ 😉 Dat herinner ik me vooral nog, haha. Dat was ook prima, we hebben Jula nooit lang laten huilen, dus!
Ik geef je 100% gelijk. En mijn dochter voedt haar kindjes ook zo op. Nabijheid, warmte. Het voornaamste.
Ik denk ook 100% op die manier, ik vind het zelfs eerder gemakkelijk om op zijn ritme te leven, want als je op hun ritme leeft, is er een groot stuk voorspelbaarheid en dat vind ik eigenlijk wel een luxe op zich.
Ik denk ook altijd: hij hééft het lastig. Ik zeg nooit: hij is lastig. Ook die nuance vind ik superbelangrijk!
Heel herkenbaar!
Maar vergeet niet, mama weet het beter. En papa ook natuurlijk
Ons kindje is 15 maand en hier is het slapen een grote zoektocht geweest. ‘S Nachts gaat het vlot, wel tot 9 maand nachtvoedingen gehad. (Borstvoeding ?)
Maar overdag heel korte slaapjes en in de zomer was hij heel vroeg wakker.
Vanalles geprobeerd zoals kind en gezin, slaapgidsen, info internet, kinderarts,…
Maar weinig hulp. Behalve osteopaat.
Het bezorgde mij heel veel stress. Ik had het gevoel dat ik te kort schoot als mama omdat ik geen idee had met wat ik bezig was.
Maar op een gegeven moment heb ik het los gelaten.
Het heeft me wel geholpen om een soort van dagboek mij te houden waarin ik frustraties en zorgen neerschrijf. Want wanneer je dit herleest merk je dat veel problemen zichzelf (soms snel) oplossen.
Alles komt altijd goed! Vooral met veel liefde en geduld.
Ondanks dat ik nog jong ben en nog lang niet toe ben aan kinderen vind ik dit soort stukjes heel interessant om te lezen! Heel goed dat je gewoon luistert naar je baby en dat je zo goed voor hem zorgt en laat weten dat je er bent. Het is trouwens ook zeker geen rommelige blogpost geworden hoor. 🙂
Supergoed artikel! Altijd maar die mensen die hun eeuwenoude meningen aan je willen opdringen… Jullie doen het top!