Hoe ik merk dat ik overprikkeld ben
As you all know by now ben ik een gevoelig meisje (ik ben dertig, ik ben waarschijnlijk geen meisje meer, maar oké). Dat ontdekte ik best laat in mijn leven. Eigenlijk pas toen ik deze blog had dus dat zal nu zo’n vier jaar zijn. Veel prikkels komen bij mij extra hard binnen, alsof m’n filtertje daarvoor kapot is. Of weg. Soms besef ik heel goed dat ik dingen doe, hoor, ruik, zie, meemaak waardoor ik overprikkeld zal zijn achteraf. Soms ook niet. Dan merk ik het eigenlijk pas als ik al overprikkeld ben dat ik over mijn grenzen ging. Hoe ik dat dan merk?
Ik krijg een raar hoofd.
Ik kan dat niet heel goed uitleggen maar mijn hoofd wordt erg raar. Soms krijg ik hoofdpijn maar dat hoeft niet altijd. Vaak heb ik gewoon echt zo’n vreemd gevoel. Een soort van druk misschien, erg aanwezig en ook erg vervelend. Dit slaat op niet veel eh? Maar eigenlijk ben ik dan op een punt dat ik mijn ogen even moet toe doen en het beste is dat ik gewoon ga slapen.
Ik vergeet alles en heb 0,0 focus.
Nu heb ik echt een serious case of mom brain en vergeet ik sowieso veel sinds ik zwanger ben geweest maar als ik overprikkeld ben is het nog 7624 keer zo erg. Ik kan niets onthouden en vergeet spontaan afspraken. Als je mij op zo’n moment iets vraagt komt het of niet binnen of heb ik een black out en kan ik gewoon geen zinnig antwoord bedenken. Een tijdje terug zat ik in de auto. Super hongerig en dorstig, moe, het was donker buiten en ik had al bijna een uur gereden. Toen besefte ik extra hard dat mezelf vaak beter moet voorbereiden: altijd eten en water meenemen!!!! Ik was door een namiddag met vriendinnen, het autorijden en de honger helemaal op. Dan nog in de auto? Geen goed idee eigenlijk. Ik reed soms gewoon op automatische piloot. Gelukkig raakte ik wel heelhuids thuis maar volgende keer pak ik het toch anders aan.
Ik zie wazig.
Oooh jongens! Bij mijn vorige werk liep ik op het einde van mijn loopbaan daar permanent overprikkeld rond. Ik kon gewoon niet goed meer lezen, zo wazig zag ik alles. Op een bepaald moment dacht ik gewoon dat ik een bril nodig had. Ik ging naar de opticien maar met mijn ogen was alles in orde tot mijn grote verbazing. Daar zei de mevrouw die de test bij me af nam dat ik misschien te veel prikkels binnen kreeg. Sindsdien valt het me op dat als ik serieus overprikkeld ben, ik vaak tekst dubbel zie of wazig.
Ik ben slechtgezind en alles werkt op mijn zenuwen.
Ik ben eigenlijk meestal echt heel goedgezind. Ik sta zo goed als altijd vrolijk op en er zijn niet zo veel dingen die mij compleet van mijn stuk brengen. Maar als ik overprikkeld ben dan ben ik echt grumpy en dan raak ik daar ook moeilijk uit. Elke vraag is een domme vraag. Elk geluid is er een te veel. Alles wat ik moet doen kan rekenen op een diepe zucht. Laat mij gewoon gerust.
Mijn kleding zit niet goed meer.
Op een “normale” dag heb ik zelden echt last van mijn kleding. Ik hoef mijn labeltjes er niet uit te knippen bijvoorbeeld en ik kan perfect een hele dag in mijn jeans en bh doorbrengen. Als mijn overprikkelmodus aan staat dan kan ik niets meer verdragen. Mijn trui zit niet goed, mijn onderbroek al helemaal niet. Mijn jeans schuurt, mijn haar zit irritant, de naad van mijn sokken zit altijd fout en mijn bh, daar zwijg ik maar over.
Foto door Annie Spratt via Unsplash
Zo herkenbaar en ik weet na 36 jaar pas hoe het komt en vallen er puzzelstukjes bij een.
Als ik dit lees denk ik aan autisme, burn-out, maar het zou ook heel goed een bipolaire stoornis/manisch depressiviteit kunnen zijn, waar je misschien last van zou kunnen hebben. Ik ben geen dokter, maar alles wat je opsomt is wel mijn problematiek.
Herkenbaar! En blijkbaar voor veel mensen.
Dat hoofd, ik voel dat van mij vollopen met lawaai en gedoe. En dat moet dan weer zakken.
En hahaha, dat gevoel zo dat je aan je kleren gaat trekken omdat ze niet meer goed zitten 😀
Sommige punten zijn zeker herkenbaar. Altijd weer lastig om hierin niet over je grenzen heen te gaan.
Best wel herkenbaar! Als ik overprikkeld ben, dan word ik soms wel misselijk. Of ik word echt héél erg stil.
Oh zo’n zwaar hoofd merk ik ook wel met overprikkels of meer hoofdpijnen dan normaal
Heel herkenbaar! Ik herken dat wel van dat je hoofd raar voelt, ik vind het altijd een beetje voelen alsof iemand watten in mijn hoofd heeft gestopt en net zo lang heet aangeduwd tot er echt niets meer bij kon.
Dat wazig zien heb ik nooit gelinkt aan overprikkeling, maar ik heb dat dus ook heel vaak. Ga er eens op letten of het daar iets mee te maken kan hebben. (Ik heb wel een bril, maar die is goed, dus dat is het probleem niet.)
Ik vind het heel mooi hoe jij kunt uitleggen hoe het in jouw hoofd werkt. Bij mij is trouwens dat slechte humeur heel herkenbaar en dat alles op mijn zenuwen werkt. Elk geluid klinkt als een bom die ontploft, zelfs als het een lief zingend vogeltje is…
Veel dingen zijn herkenbaar, dat rare gevoel in het hoofd, slechtgezind worden en zelfs dat slechter zien als het teveel geweest is. Zot toch eigenlijk he.
Gek wat voor signalen je lichaam allemaal kan afgeven. Ik heb daar zelf niet echt last van, het enige dat ik merk is dat wanneer ik een ganse dag of een gans weekend iets ben gaan doen, dat ik stilte dan zo hard apprecieer. Zaterdag bijvoorbeeld was ik een hele dag gaan terrassen en dan deed ik ’s avonds nog spelletjes met mijn lief. We hebben dan altijd de muziekbox aan staan, maar altijd als hij even naar buiten ging, zette ik die box af hahaha.
Die 0.0 focus is oh zo herkenbaar. Ik ben soms ook wel eens overprikkeld waardoor ik soms echt gewoon 5 minuten achterover zit in m’n bureaustoel, starend naar mijn scherm. Proberend om alles op een rijtje te krijgen maar er gewoon niet in slagen.
Met m’n therapie ben ik nu ook aan’t leren om dan gewoon eens ff iets geks te doen. Loeiharde muziek ofzo, of alles eens goed losschudden 🙂 Klinkt raar & dom maar het werkt wel: het moet letterlijk effe uit het hoofd allemaal.
Dat van dat raar hoofd herken ik heel hard, al zal dat bij iedereen wat anders zijn, maar het is niet makkelijk om te beschrijven. Ik heb dan het gevoel van in een soort van plastic bubbel te zitten ofzo met mijn hoofd. Bon
Hé! Ik heb dat ook allemaal!
Interessant om te lezen hoe het bij jou gaat! Ik heb het vaak pas laat door bij mezelf, maar ik merk het vooral aan impulsieve acties en irritatie bij mezelf om elk klein ding.
Ohhh zo herkenbaar! Vooral die van het wazig zien en de kleding die opeens irriteert. Dat ‘rare’ hoofd herken ik wel, bij mij is het echt zo’n gevoel alsof mijn hoofd vol watten zit.