Gastblog | Talitha’s Geheimen van het Volwassen Leven.

Ondertussen al een paar weken geleden, kwam Talitha met het fabuleuze idee om gastblogs te schrijven en laten schrijven. Ja! Olé! Leuk! Ik doe mee! Dat ik zelf iets moest schrijven, vergat ik even want ik wou vooral een blogje van Talitha’s hand hier op mijn plekje aangezien ik grote fan ben van haar schrijfsels.

Ik schreef ondertussen zelf al twee delen van mijn Geheimen van het Volwassen leven (deel 1 | deel 2) en Talitha doet nu via deze gastblog ook een duit in het zakje.

Niemand is zo hard gefocust op jou als jijzelf.

Er staat geen spotlight op je gericht. Mensen zijn niet constant bezig met wat je doet en en wat je kan en hoe je eruitziet. Newsflash: daarvoor is iedereen veel te druk bezig met zichzelf. En zich druk maken om hun eigen ingebeelde spotlight en wat anderen van hén denken. Dus chill gerust out.

Wees altijd kritisch op processen en systemen.

Ga er niet zomaar hersenloos in mee als je ze niet logisch of efficiënt vindt. Speak up. Want de meeste mensen doen dingen op een bepaalde manier omdat het ‘nu eenmaal zo is’. Lees: omdat een of andere onnozelaar dat ooit zo heeft gedaan en het een gewoonte is geworden en iedereen het daarna zo is blijven doen, want ‘zo doen we dat’. Dat, beste mensen, is niks meer dan bullshit. Always question bullshit.

Kaas is altijd een goed idee.

Does this need cheese in/on it? Ja. Het antwoord is altijd ja.

Er bestaat geen beter antikatermiddel dan soep.

Het liefst van die smerige uit een pakje, want daar zit veel zout in. Niks kikkert mij zo hard op als instantsoep wanneer ik kotsmisselijk en beroerd in de zetel lig.

Dure shampoo met goede ingrediënten is worth it.

Maar je hebt het pas door als je eenmaal écht de perfecte voor jouw haar gevonden hebt. Fuck die brol in de supermarkt. Serieus.

Enthousiasme is altijd goed, behalve als je solliciteert voor begrafenisondernemer.

Schaamteloos enthousiast zijn levert je altijd meer op dan neutraal of blasé. Een job, een huis, een lief,… Oprecht enthousiasme is aanstekelijk en aantrekkelijk en geeft je een enorme streep voor. Mensen gunnen het niemand meer dan dat ietsje te luide meisje dat stuitert van enthousiasme. “Yes, een passief kind dat amper wat zegt en zomaar wat zit te knikken en stil praat en op die stoel zit als een bang muisje, die wil ik keihard in dienst nemen om mijn bedrijf te doen floreren!” said absolutely nobody in the world, ever.

Vraag niet meteen om hulp bij elk klein probleempje, maar probeer het zelf.

Draai zelf eens een lamp in, in plaats van het meteen aan je lief te vragen. Zoek zelf een recept voor lasagne op en probeer er wat van te maken, in plaats van direct alle noodlijnen (lees: de mama) in te schakelen. En op je werk: zoek zelf eens iets op, jong. Pruts zelf een beetje. Denk logisch na. Ik heb al zo vaak van die compleet hulpeloze collega’s gehad die bij het minste probleempje meteen om hulp vragen… En ik ben dan die collega die amper moeite doet om te verbergen dat ze zo hard met haar ogen aan het rollen is dat ze bijna uit haar oogkassen vliegen and smack you in the stupid face, ja.

Ik heb persoonlijk een gruwelijke hekel aan passieve mensen, maar je doet jezelf er ook geen plezier mee: niet voor niets vragen vacatureteksten steevast om zelfstandige, proactieve mensen. En elke vijf minuten piepen dat je iets niet snapt is niet proactief, vriendin. Dus. Doe. Zelf. Eens. Iets.

Dance like nobody’s watching.

Always.

De enige mensen die het waard zijn om in je leven te blijven, zijn zij die daar moeite doen.

Het moet van twee kanten komen. Ben jij steevast degene die het initiatief neemt om af te spreken? Komt er zelfs niks van hun kant als je dat eens drie weken bewust niet doet? Boy, bye. Dan is die persoon simpelweg je tijd en aandacht niet waard. (De beste manier om dit te testen is eens naar het buitenland verhuizen. Echt. Zwaai maar dag naar al je ‘vrienden’.)

Hou een voorraad pleisters en aspirine in je portefeuille.

Lifesavers.

Mensen die niets anders dan zichzelf kunnen zijn, zijn de beste mensen.

En dan heb ik het gewoon keihard over mezelf. Ik kan namelijk alleen maar verschrikkelijk hard mezelf zijn. Maar het betekent niet dat ik me niet kan aanpassen. Ik kan prima professioneel of serieus zijn, bijvoorbeeld. Ik ben alleen nooit iemand anders. Niet bij mijn baas. Niet bij mijn schoonouders. Niet bij mijn oma. Niet bij de koning. En ik hou enorm van mensen die ook zo zijn. Want je weet wie ze zijn. Op hen kan je bouwen. Be aware of mensen die erg goed zijn in hun hele persoonlijkheid aanpassen aan hun gezelschap. Be very aware.

Water in flessen kopen is de allerdomste manier om geld te verspillen.

Er zijn geen excuses voor die berg met plastic en dat weggesmeten geld, voor iets dat praktisch gratis beschikbaar is in je huis. Doe niet zo verwend en drink kraanwater, desnoods met een filter op de kraan of in een waterkan.

Maar het is nog niet eens zo dom als roken.

Face it: je betaalt jezelf blauw aan je eigen (pijnlijke) zelfmoord. Niks meer en niks minder.

Elke deur kan voor je open, maar je moet zelf de klink vinden.

Nog steeds het beste advies dat ik ooit heb gekregen. Bij elke job die ik voor mijn huidige job had, voerde ik gewoon het werk uit dat me werd gegeven. Ik stond er niet bij stil dat ik m’n functie zelf kon vormgeven. Zodra ik dat besefte, heb ik die kans met beide handen gegrepen – en even vaak zelf gecreëerd. Nu is mijn functie wat ík wil dat het is. (Nu alleen mijn salaris nog. Baas, als je dit leest: holla eens at a girl, jong.)

De wasbare make-up removing doek van de Action is ge-wel-dig.

Geloof me op mijn woord en koop er direct een stuk of zeven.

Vertrouw nooit mensen die gemeen zijn tegen dieren.

Wat mijn mama me al mijn hele leven inprent: mensen die dieren als zielloze objecten beschouwen, zijn per definitie geen goede mensen. Wie niet in staat is om compassie te tonen aan dieren, kan dat ook niet aan mensen. Er is een reden dat dierenmishandeling in een gezin zo goed als altijd samengaat met kinder- en/of partnermishandeling. Dierenbeulen zijn slechte mensen, punt.

Als je niks te verliezen hebt, doe het dan gewoon.

En ga desnoods eens grandioos op je bek. So what? Als je er niet compleet failliet door gaat, wat maakt het uit? Probeer het en leer ervan.

Pak die kansen.

Maak ze desnoods zelf. Wachten tot iemand ze op een zilveren schoteltje aan je komt presenteren is tijdverspilling en maakt niemand gelukkig.

Je bent nooit te oud voor Harry Potter.

En laat niemand je ooit van het tegendeel overtuigen. (Het zijn Muggles, zeg ik u, vieze vuile Muggles.)