Twee weken terug schreef ik een stukje over de dingen die ik leuk vind aan mama zijn. Uiteraard is het niet altijd leuk – vaak niet zelfs – dus bij deze ook een lijstje met minder leuke dingen.
- Ons huis is al-tijd rommel. Ik durf soms nog denken dat dat misschien bij andere ouders met jonge kindjes niet zo is maar ik betwijfel het toch sterk. Enfin, als je huis er altijd proper en opgeruimd bij ligt, chapeau he. Maar hier is dat echt een illusie. Ofwel is het rommelig ofwel vuil ofwel allebei tegelijk. Ik heb me er ondertussen over gezet maar ik vind het niet tof. De vloer plakt de helft van de tijd van de gemorste mandarijnen, er ligt overal speelgoed verspreid en hier en daar vind ik vieze, hard geworden hoopjes uitgespuugd brood of koek. Joy. Ik denk dat ik dit eigenlijk het allerstomste vind. Een beetje rommel vind ik niet super erg, dat is huiselijk zeg maar, maar hoe het er hier vaak bij ligt, pfoe. Nee bedankt. Het zal ook al veel helpen als hij uit die fase is dat al zijn eten op de grond moet gegooid worden.
- Het is eigenlijk een extra job, een kind opvoeden. Ik kom dan thuis van mijn werk en dan moet ik mijn huishouden doen en nog voor het kind zorgen (en het lief zorgt er ook voor natuurlijk) terwijl ik eigenlijk nood heb aan rust en ontspanning en ik heb eigenlijk nog altijd geen heel goed systeem gevonden om dat allemaal voor elkaar te krijgen zonder dat ik het gevoel heb dat ik achter dingen aanloop.
- Een beetje doorgaand op het vorige: er is echt niet zoveel tijd over voor mezelf of de dingen die ik graag doe. En als ik dan eens wat tijd heb, voel ik me opgejaagd en ongemakkelijk omdat ik naar huis wil of toch met D’tje bezig wil zijn. Haha.
- Alles duurt eindeloos lang en je hebt eindeloos veel spul mee als je weggaat. Ik haat het om te laat te komen maar dat is nu ook weer iets wat ik heb losgelaten (een beetje, soort van). Tegen dat het kind zijn schoenen en zijn jas aan heeft… En tegen dat ik dan zelf mijn jas aan heb, zijn zijn schoenen weer uit en ondertussen loopt hij het huis door te hobbelen, weer rommel te maken. Dan zit iedereen in de auto, zijn we nog een tutje en een doek (knuffeldoek) vergeten. Je moet een overlevingspakket meenemen en luiers en iets van reservekleren, de buggy moet mee, nog wat speelgoed en dan dus je eigen spullen niet vergeten.
- Soms denk ik: oh kijk, hij is liefjes aan het spelen, ik kan wel even lezen of bloggen. Niets van. Van zodra ik iets van mezelf bovenhaal ben ik het binnen de minuut kwijt aan die plakkerige pollekes. Het scherm van mijn telefoon is vies, er zitten ezelsoren aan mijn Psychologie Magazines en ‘t bakje van de televisie is altijd kwijt. Aargh. Dan denk ik dat ik het ergens verstopt heb waar hij het niet kan vinden, smijt hij het twee minuten later tegen mijn hoofd.
- Wat ik vervelend vind is dat je moeilijk kan communiceren. Het begint nu een héél klein beetje te komen dat hij dingen begrijpt. Hij snapt wat zijn tutje is en als ik “Tutje?” vraag, dan legt hij het in mijn hand en hij produceert soms iets van klank wat op tut lijkt. Hij wijst naar wat hij wil en probeert het wel duidelijk te maken als iets niet goed is. Maar soms weet ik het gewoon echt niet en word ik zot van dat ‘neeh neeh neh’ gezeur. Of als ik zeg dat iets niet mag en hij het dan toch elke keer blijft doen. Dat is wel normaal nu, hij zoekt de grenzen op en moet nog veel leren (begrijpen ook). Ik kan uitleggen wat ik wél wil qua gedrag in plaats van wat ik niet wil maar dat snapt hij nog niet.
- Ik ben altijd bezorgd. Als hij in de opvang of bij mijn (schoon)ouders is, als hij ligt te slapen, als ik nadenk over de toekomst, als hij veel weent of een slechte dag heeft en ik niet weet waarom, als ik in de woonkamer iets doe en hij in de keuken is en ik hem even niet zie, als we op de fiets zitten of in de auto. Ik maak me gewoon altijd zorgen.
Oja, vrolijke kerst nog he 😉
Hahaha ‘vrolijke kerst nog’, goei einde. Leuk dat je hier ook aandacht aan wijdt, ik denk dat ik het zelf het lastigst zou hebben met dat gebrek aan me-time (en slaap haha).
Och herkenbaar he. Vooral dat geen eigen tijd hebben. En dat bezorgd zijn blijft ben ik bang 😉 Soms is moederen gewoon zwaar en dat mag zeker ook gezegd worden.
Ik herken alles! Hier twee kinderen, van 5 en bijna 3. Zoveel dingen waar ik niet aan toe kom en/of geen puf voor heb. Hier is het dan ook nog zo dat anderen daar vaak commentaar op hebben – en het lukt me vaak niet om dat naast me neer te leggen. Het communiceren gaat intussen wel wat beter natuurlijk (behalve dan dat jongste ook steeds mondiger wordt en ze dan soms ruzie gaan maken ). Ik wilde ook babygebaren aanraden, dat werkte hier in de leeftijd van D.’tje geweldig.
Wel, ik bedacht achteraf dat ik nog had kunnen toevoegen dat je altijd commentaar krijgt maar dat is eigenlijk iets wat je zonder kinderen ook hebt. Helaas.
En ja die gebaren! Ik las daar vorige week pas iets over maar dat zou ik wel willen gebruiken als ik er ooit misschien nog een kindje komt.
Dit vind ik dus zo heerlijk aan jou en je blog: je eerlijkheid. Iedereen doet maar alsof het alleen fantastisch is, maar het is soms (of vaak) volgens mij heel pittig. Met name dat altijd beschikbaar moeten zijn en ‘aan’ staan, lijkt me behoorlijk intens.
O, en fijne laatste kerstuurtjes nog;).
Bedankt Naomi! Dat vind ik leuk, dat je dat zegt 🙂 Het is inderdaad best intens. Soms overvalt me dat gevoel ook zo dat ik niet eens even pauze kan nemen van het moederen.
Oh zo herkenbaar! Rotzooi, ooooveral rotzooi ja.
Soms zou het zo fijn zijn om iets uit te kunnen leggen, en dat ze dat dan gewoon snappen en dat er niet gehuild hoeft te worden. Zou alles wel wat makkelijker maken 😉
Echt he! Dat je iets uitlegt en ze het snappen en gewoon akkoord gaan of geduldig wachten of (in godsnaam) stoppen met eten smijten :p ALLES IS EEN FASE ALLES IS EEN FASE!
Ik heb zelf geen kinderen, maar kan me inderdaad voorstellen dat het vaak chaos is. Gelukkig worden de meeste dingen beter en kun je over een tijdje veel beter communiceren met elkaar, wat me erg fijn lijkt. Prettige kerstdagen!
Alles is een fase he 😀
Hahaha, dat naschrift! Eh, tja, wat kan ik zeggen. Ik heb er nog steeds wel zin in, haha. Wij zijn bezig met het leren van babygebaren. Eigenlijk gewone gebarentaal dus, maar dat is heel geschikt omdat een kind eerder kan gebaren dan kan leren praten. Bij mijn neefjes heeft dat super geholpen! Ik weet niet of Vlaams een aparte variant heeft van NGT, maar ik vind het Youtube-kanaal van Wapperkids heel handig.
Ik las daar dus vorige week iets over en toen dacht ik dat als er misschien ooit nog een kindje zou komen, ik dat ook wil gaan toepassen! Lijkt me zo handig!
Die fase tussen 1 en 2,5 jaar is echt een lastige! De dreumespuberteit… Hang in there 🙂 Met die bezorgdheid en verantwoordelijkheid heb ik zelf nog het meest last, voor en na je werkdag heb je eigenlijk nog een shift he. Het stopt nooit.
Inderdaad! Soms overvalt mij dat zo, dat ik niet eens pauze kan nemen. Ik vind dat beklemmend. Maar het is gelukkig ook vaak relatief snel voorbij 🙂
De meeste dingen van je lijstje zijn van voorbijgaande aard. Behalve dat laatste. Dat blijft, altijd. Ook al zijn ze het huis uit en hebben ze zelf kindertjes.
Gelukkig maar 😉 Alles is een fase! Ik hou mezelf dat ook vaak voor hoor maar dat maakt het op het moment zelf niet per se minder vervelend.