Dentofobie

Dentofobie. Tandartsenangst. Alleen al door het woord krijg ik een knoop in m’n buik. Zo’n raar soort zenuwachtige kriebel. Ik HAAT de tandarts. Jeugdtrauma’s ja. Ik ben er nog steeds niet over.

Vorige week zat ik gezellig te lunchen met m’n mama toen ze plots zei: ‘Ik ga een afspraak maken bij de tandarts. Zal ik er voor jou ook een maken?’. Ik liet nog net mijn lepel met soep niet vallen. Ik zie mezelf nog zitten. Hevig nee knikkend met m’n hoofd maar tegelijk euhja zeggend. Oh help. ’t Is ook wel alweer een hele tijd geleden dat ik nog ging. Onze buurvrouw was tandarts, dus dat was makkelijk (maar niet minder stom). Maar nu zij met pensioen is, drukte ik die halfjaarlijkse controle weg in een ver hoekje. NO WAY DAT IK NAAR DE TANDARTS GA! Want als ik zou gaan, moest ik een nieuwe tandarts zoeken. Iemand die ik niet ken. Iemand die mij niet kent. Iemand die dus niet op de hoogte is van mijn panische angst om in die verdomde stoel te gaan liggen. Hallo?! Gaat dus niet gebeuren. Nou mooi wel.

Nu zou je denken: ‘Mens, je bent vijfentwintig. Ga gewoon in die stoel liggen, onderga de marteling en daarna sta je weer buiten en ben je er voor een half jaar van af.’. Wel, ik denk dat dus bij mezelf ook maar ik kan niet anders dan er in m’n hoofd een heel, heel, héél groot drama van te maken. Ik vind het hele gebeuren zo eng! Wachten in die koude, kille en vooral heel erg witte wachtkamer. Ja er liggen tijdschriften. Leuk! Maar ik durf niet eens een pagina omslaan omdat alles zo weergalmt. Maar goed, ik zou dan nog liever vijf uur in die wachtzaal zitten dan dat ik op die stoel moet gaan liggen met m’n mond open. Dan lig je daar. Buisje hier, instrument daar (die dingen zijn altijd veel te scherp). Wordt er nog een spiegeltje bij gepropt ook. Keihard proberen om niet te slikken waardoor je dan zeven keer na elkaar moet slikken. Droge lippen die pijn beginnen doen. De neiging onderdrukken om in de tandartsvinger te bijten. Oei, ik kwijl. Oh nee, verdoving?! Help! Handen tot moes knijpen van de stress. Zwarte vlekken voor m’n ogen van dat felle licht. Ogen toe doen of open houden? Is het niet raar als ik dan in haar gezicht zit te kijken? En als het dan allemaal achter de rug is, mag je spoelen. Bekertje water nemen, beetje gorgelen en dan alles in een veel te klein lavabootje proberen mikken. En door de verdoving die nog niet uitgewerkt is, voelt je lip raar. Praat je raar. Zie je er gewoon raar uit. Als klein kind mag je dan nog een speeltje grabbelen op het einde maar als heel erg volwassen mens zit dat er niet meer in. In het beste geval krijg je een mini tubetje tandpasta mee naar huis. Dankjewel!

Maar (ja, er is een maar!), achteraf ben ik dan wel weer blij dat ik m’n glimlach weer aan de hele wereld kan showen. En laat dat nu net iets zijn wat ik heel erg graag doe 😉

Edit: ’t Viel natuurlijk allemaal reuze mee met m’n tandjes! Helemaal gezond! YES! 😁

Foto boven artikel door Jon Tyson via Unsplash