BOODSCHAP VAN ALGEMEEN NUT: dit is een vrij lange post geworden 😉

Een tijdje geleden las ik Hoe word je alles? van Emilie Wapnick uit. Toen ik de ondertitel las; ‘voor mensen die (nog steeds) niet weten wat ze willen worden’, wist ik al meteen dat het een boek voor mij zou zijn. CHECK! Ook in dit boek heb ik weer heel veel dingen gemarkeerd en daarom leek het me leuk om er een volledige blogpost aan te wijden.

Allereerst moet ik misschien een beetje meer uitleg geven over de opzet van het boek. Het boek gaat over multipotentialisme. Emilie biedt een aantal alternatieven aan voor dat woord, zoals bijvoorbeeld puttylike (tevens de naam van haar website), veelweter, generalist, scanner, renaissancemens, duizendpoot. Multipotentialist is een ingewikkeld klinkend woord om aan te duiden dat je iemand bent die veel uiteenlopende interesses heeft. Je hebt niet één roeping maar je bent iemand die meerdere projecten * wil opstarten.

Het boek maakt eigenlijk goed duidelijk waarom zoveel mensen worstelen in onze maatschappij die vooral gefocust is op die ene passie die je wel moet hebben wil je een succesvolle job doen / leven leiden. Onze maatschappij is gericht op specialisten. Niet op mensen die veel uiteenlopende interesses hebben en veel verschillende projecten opstarten. Als je een multipotentialist bent, wordt je vaak aanzien als iemand die dus niet weet wat ie wil en misschien zelfs wel als iemand die maar wat aanmoddert omdat je dus niet 1 duidelijk afgebakend doel hebt.

*Ik ga een paar keer het woord projecten gebruiken maar dit houdt daarom niet letterlijk een project in. Het kan je werk zijn, je hobby, je andere interesses. Dus het is niet per se een echt project zoals we dat gewoon zijn zeg maar 😉

De dingen die ik leerde uit Hoe word je alles?

Het is niet erg om niet 1 passie te hebben.
Het is oké om niet te weten wat je wilt.
Je bent niet de enige die hiermee worstelt.

Toen ik eind 2017 zo slecht in mijn vel zat en op zoek wou naar een nieuwe job, had ik heel erg het gevoel dat mijn volgende job dé job moest zijn. Iets waar ik mijn passie in kwijt kon, een job waar ik voor de rest van mijn leven kon blijven. Buiten het feit dat sommige mensen die ook effectief tegen me zeiden, voelde ik vanuit ‘de maatschappij’ ook wel wat druk. Hoezo weet je niet wat je wil worden?

Eerlijk gezegd snap ik nog altijd niet dat er zo erg gefocust wordt op onze roeping. Alsof iedereen een roeping heeft en je raar bent als jij dat niet hebt. Oké, dan ben ik maar raar. Maar door het boek weet ik nu dat eigenlijk de meerderheid van de mensen in hetzelfde schuitje zit. Het is oké als je geen roeping hebt en daardoor niet zo goed weet welke job je zou willen doen. Je bent niet alleen. ’t Is oké. Echt waar.

De maatschappij legt ons te veel druk op.

No surprise there. We worden om onze oren gesmeten met succesverhalen van mensen die hun droomjob vonden. Specialisten. En liefst ook nog mensen die al van heel jong wisten dat die job voor hen dé job is. Zoals een dokter of juf die al van kinds af aan zeggen dat ze dokter of juf willen worden. Ik was daar heel jaloers op. Ik wou dat ik het ook gewoon wist. Dat wil ik worden. Maar ‘helaas’ is dat bij mij niet het geval. Ik heb super veel interesses en zou gerust heel veel verschillende jobs kunnen doen.

Zoek een manier van werken die bij je past. Het Einstein werkmodel is perfect voor mij.

Emilie beschrijft in haar boek verschillende werkmodellen die je zo kan volgen of natuurlijk kan aanpassen aan je situatie.
Zo heb je het schuinestreepmodel waarbij je twee of meer parttime banen combineert, het smeltkroesmodel waarbij je al je interesses in 1 job kunt combineren doordat je een heel veelzijdige job hebt en het feniksmodel waarbij je een aantal maanden of jaren focust op 1 domein en daarna overstapt naar een nieuwe carrière. Maar dan heb je ook mensen, zoals ik, die een job doen die leuk is, waar ze wel voldoening uit kunnen halen maar die ook veel ruimte laat om daarnaast nog projecten op te starten. Ik vind stabiliteit heel waardevol. Ik doe mijn werk heel graag maar het betekent niet alles voor me. Ik heb veel interesses en doe veel dingen voor de lol. Mijn werkmodel heet het Einsteinmodel.

Er zijn drie criteria waar mijn baan aan ‘moet’ voldoen (volgens het Einsteinmodel dan).

1. De baan moet leuk zijn en liefst een beetje uitdagend op een terrein waar je oprecht in geïnteresseerd bent.
2. Je moet er voldoende mee verdienen om je financiële doelen te kunnen halen.
3. Je moet voldoende vrije tijd en energie overhouden om je andere interesses naast je werk te kunnen doen.

En ik kan me hier echt enorm in vinden! Daarom zit ik bij mijn huidige job ook zo op mijn plek. Ik vind het leuk, ik doe het graag, het geeft me wat uitdaging en ik kan me ontwikkelen in iets wat me erg interesseert. Ik krijg er een mooi loon voor en ik heb nog genoeg vrije tijd over voor mijn hobby’s.

Keuzes zijn als klei.

De keuzes die je maakt zijn bijna nooit permanent of onomkeerbaar. We staren ons snel blind op de keuzes die we maken omdat we het gevoel hebben dat onze keuze alle andere mogelijkheden uitsluit. Kiezen beperkt inderdaad je opties maar helemaal niet zo erg als we altijd denken. Onze keuzes kunnen veranderen op het moment dat we ze maken, we kunnen meerdere dingen tegelijk kiezen en als we onze interesse verliezen in iets, dan is dat omdat we hebben gevonden waarvoor we kwamen. Dan kan je weer ruimte maken in je leven voor nieuwe keuzes, passies en avonturen.

We moeten kiezen niet zo serieus nemen want niet kiezen is ook kiezen (eigenlijk een van mijn motto’s zelfs!) en dat heeft vaak nog meer gevolgen dan gewoon beslissen. Als je een project overweegt, moet je het niet proberen zien als een mega verantwoordelijkheid maar eerder als een verkenning, als iets wat je gaat uitproberen. Het is geen bindend iets.

Weet wanneer je moet ophouden.

Als je je baan opzegt, wordt je vaak aanzien voor iemand die het opgeeft als het wat moeilijk wordt, maar eigenlijk klopt dat niet. Een multipotentialist zal niet stoppen als het een beetje tegenzit. Meestal vertrekken ze omdat iets te makkelijk is geworden of omdat ze iets nieuws willen gaan verkennen. Voor de buitenwereld ziet het er uit als opgeven maar voor jou is het project gewoon afgelopen. Een multipotentialist stopt als hij er uit heeft gehaald waar hij voor kwam. Je voelt eigenlijk best goed vanzelf aan als je tijd gekomen is. Streep eronder.

Als je je interesse in iets verliest, moet je altijd de mogelijkheid overwegen dat je hebt gekregen waarvoor je kwam; je hebt je missie geklaard […] Daarom verflauwt je belangstelling: niet omdat je zwak of lui bent of je niet kunt focussen, maar omdat je klaar bent.

Effectief zijn is beter dan de beste zijn.

Is je baas tevreden met je werk? Zijn je klanten tevreden met je werk? Wel, dan heb je het goed gedaan! Het gaat er om iets waardevols te leveren, niet om de beste te zijn in je vakgebied. Maak je niet te veel zorgen om wat anderen doen en focus je op jezelf. Doe je best, dan doe je genoeg. Er zijn altijd mensen die het beter doen en er zijn altijd mensen die het slechter doen. Als het je doel is om alleen maar de beste te zijn, zorg je voor een sfeer waarin je jezelf constant vergelijkt met anderen en beoordeelt.

Het bedriegerssyndroom is echt een ding.

En ik heb er dus soms ook last van. Het bedriegerssyndroom is de overtuiging dat je eigenlijk een bedrieger bent, dat je bijvoorbeeld niet thuis hoort op je werk en dat iedereen dat op een goeie dag zal opmerken. ‘Wat als ik een grote nepper ben?’ ‘Iedereen zal merken dat ik niet zo slim ben en dat al mijn ideeën nergens op slaan!’.

Emilie leerde me dat als je een echte bedrieger zou zijn, je je hier niet druk om zou maken. Bedriegers zijn leugenaars die opzettelijk mensen misleiden en daar dan van profiteren. Jij probeert alleen je werk goed te doen.

Je bent deskundig tot iemand het tegendeel beweert.

Deze hielp mij enorm om me geen bedrieger te voelen.

Er is geen nationale keuringsdienst voor deskundigen, die diploma’s uitreikt aan ware meesters en amateurs aan de kaak stelt. De meeste werkgevers en klanten zoeken naar mensen die hun specifieke probleem begrijpen en oplossingen kunnen aanreiken. Als je jezelf met zelfvertrouwen presenteert en je vaardigheden koppelt aan concrete resultaten, zullen de juiste mensen met je willen samenwerken.

Ik kan nog vrij lang doorgaan en ik zou hier ook evengoed gewoon het hele boek kunnen in plakken want het was een grote eyeopener voor me. Als je zelf ooit hebt geworsteld met het idee dat je niet weet wat je wil worden, lees dit boek! Naast dat Emilie veel inzichten biedt, schrijft ze ook heel fijn. Het boek is heel gestructureerd en aan het einde van de hoofdstukken vind je vaak een lijstje met de belangrijkste punten. Dat vind ik zelf altijd wel handig. Wat ik verder ook nog nuttig vind is dat Emilie op het einde van het boek ook handvaten meegeeft die je kunnen helpen als mensen je vragen stellen over je ‘roeping’ of wat je doet voor de kost.

Verbloem het aparte niet; onderstreep het.