Schaam ik mij voor mijn blog? Nee. Eigenlijk niet. Ik schrijf over de dingen die ik leuk vind, over de dingen die ik niet leuk vind, over dingen die goed gaan en dingen die niet goed gaan. Ik vind het fijn dat ik een plekje heb gevonden waar ik 100% eerlijk kan zijn over wat ik voel en meemaak. Mijn blog brengt mij super veel positieve dingen. Ik leer nieuwe mensen kennen (online, maar mensen zijn mensen dus dat telt mee!), ik leer nieuwe skills, ik kan m’n ei kwijt, ik kan raad vragen aan jullie. Ik vind het super dat ik hier gewoon volledig mezelf kan zijn want voor wie zou ik me in godsnaam anders moeten voor doen? Ik krijg een oppepper als ik over moeilijke dingen schrijf en jullie je daar in herkennen. Ik ben niet alleen, jullie zijn niet alleen en we kunnen elkaar helpen. Naast al deze positieve dingen, vind ik het aller aller leukste misschien nog wel dat ik meer zelfvertrouwen heb gekregen. Dat ik nu wel weet dat ik eigenlijk wel een leuk mens ben en dat ik dingen kan ook al denk ik soms dat ik ze niet kan (zoals een blog beginnen).
Soms vraag ik me af of ik er moet mee inzitten dat werkelijk iedereen op de aardbol dit kan lezen. Als ze internet hebben natuurlijk. En als ik er dan aan denk dat dus écht iedereen dit kan lezen, dan krijg ik er wel een beetje kriebels van, want ik heb natuurlijk niet echt een zicht op wie dat dan precies allemaal is. Ik ben me er bijvoorbeeld heel bewust van dat er mensen zijn die lezen maar nooit reageren en dat ik misschien wel nooit zal weten wie dat nu zijn. Maar vind ik dat erg? Nee, eigenlijk niet. Ik vertel hier dingen die ik ook tegen mijn vriendinnen vertel. Ik kreeg een keer een reactie dat ik heel vaak over mijn vriend schrijf bijvoorbeeld, en in het dagelijks leven vertel ik ook heel vaak over hem (misschien tot vervelens toe, haha, sorry not sorry. Waar het hart van vol is, loopt de mond van over zeker?). Ondanks dat ik niet zo’n persoon ben die spontaan op iemand zal af stappen om kennis te maken, ben ik wel een beetje een spraakwaterval als ik me eenmaal op mijn gemak voel (wat vrij snel kan gaan). Dan praat ik snel en veel over best persoonlijke dingen ook tegen mensen die ik niet (zo goed) ken. Zoals hier dus.
Maar. Ondanks dat ik het dus niet erg vind om hier vanalles te delen, vind ik het om de één of andere reden wel een beetje raar dat hier mensen mee lezen die ik ken. Ik ben super trots op mijn blog en ik zou willen dat al m’n vrienden en familie er van weten en langs de andere kant heb ik liefst dat niemand die ik ken dit leest. Wat een dilemma is dat eigenlijk? Ik vind het zelf wat raar dat ik er zo over denk (maar ik ben niet de enige denk ik). En om het allemaal nog raarder te maken, deelde ik mijn blog op Facebook een paar weken geleden. Ik vond dat dus echt super spannend hé! Daarna vroeg ik me af waarom ik dat nu weer precies wou doen. Haha. Toen ik mijn blog begon, heb ik dat bijvoorbeeld tegen niemand gezed. Na een tijdje lichtte ik een paar vriendinnen in en dat kon ik nog wel aan, maar nu hij op Facebook staat, vraag ik me af of mijn papa hier ook komt lezen (zo ja, zeg eens iets! :D). Want ondanks dat het nu open en bloot op Facebook staat, begin ik er zelf niet over tegen mensen die ik ken.
Dat is namelijk iets wat ik al helemaal awkward vind; als mensen er face to face over beginnen tegen me. Dan krijg ik een rood tomatenhoofd (heel charmant hoor) en wil ik liefst dat het gesprek zo snel mogelijk een andere kant op gaat. Ik weet niet of dat nu echt schaamte is (want ik schaam me niet, ik ben trots op mijn blog) of iets anders want tegelijk wil ik er ook wel graag over vertellen. Ik snap mezelf soms niet hoor. Haha. Anyway, ik denk dat deze post al iets te lang is geworden maar dit is zo’n typisch gevalletje van het-zit-in-m’n-vingers-en-het-moet-er-uit-kan-me-niet-schelen-hoe. Ik vraag me dus wel af of er mensen zijn die dit herkennen of net totaal niet dus laat jullie helemaal gaan in het reactieveldje!
PS: ik postte gisteren m’n enquête en je kan hem nog altijd invullen als je wilt! Je helpt er mij heel hard mee.
Dit is zo herkenbaar. Maar ik weet dat mijn lief wel alles meeleest. Op het toilet blijkbaar… akward. En van mijn ma krijg ik dan een bericht: check even die spellingsfout… crap
Haha ‘thanks mom’ :p Mijn vriend leest mijn schrijfsels niet maar dat vind ik ook niet erg eigenlijk.
Hier herken ik mezelf wel in. Net als jij zal ik niet snel op iemand af stappen maar als ik iemand leer kennen en het voelt goed aan dan ga ik net vrij snel veel vertellen. In mails heb ik dat trouwens ook. Eerst is het een beetje aftasten maar als het goed aanvoelt laat ik blijkbaar de remmen los. Mijn schoonzusje leest af en toe één van mijn blogposts en mijn jongste broertje blijkbaar ook. Verder denk ik niet dat er veel familieleden en vrienden zijn die mijn blog volgen.
heeeeel heel heel herkenbaar. Ik vind het prima dat een klein groepje me blog kent en leest, maar met sommige mensen, zoals mn ouders. Vind ik het nog erg vreemd.
Ik denk dat ik anderhalf jaar geleden de stap heb gezet om mijn blog op Facebook te zetten. Niet dat ik het daarvoor verstopte, maar openlijk ging ik er niet over praten. Maar het is niet zo dat ik nog dagelijks mijn berichten deel, mijn blogpagina en eigen profiel blijven vrij gescheiden. Het scheelt ook wel dat ik verschillende collega’s/vrienden heb die zelf een (veelbezochte) blog hebben, waardoor het iets gewoon is om te hebben ofzo. Maar het is wel zo dat er meer volk meeleest dan je denkt. Ik had het gisteren nog dat ik verwees in een blogpost naar iets waar ik nog niet kan over schrijven omdat privé nog niet iedereen op de hoogte is en toen kreeg ik allemaal berichtjes van mensen die het wel al wisten, zo van “Jaja, je bedoelt daar dat mee he”
Haha, herkenbaar. Die van mij is nog shiny en nieuw, maar ik steek best veel tijd in elk artikel waardoor ik er een beetje *trots* op begin te worden. Ik share sommige posts ook op insta en fb – maar toch is het niet iets waar ik over begin tegen mensen ‘in het echt’. Ik denk omdat ge soms zo’n persoonlijke dingen schrijft die ge online zet voor iedereen om te lezen, uzelf ook redelijk kwetsbaar opstelt. Blijft toch nog een beetje eng!
Ja dat is het inderdaad denk ik! Je geeft mensen toch een kijkje in je leven en je hoofd, hoe je denkt en voelt en dat maakt je inderdaad kwetsbaar.
Wat jij zegt.. Ik heb precies hetzelfde. Langs de ene kant denk ik ‘woohoo!!’ maar als iemand nog maar opmerkt van ‘ah ja dat las ik’.. dan kruip ik in de grond. En het is ook een beetje de reden dat ik bepaalde dingen (nog) niet deel (niet de hoofdreden, maar er zijn dingen die bepaalde personen niet of nog niet weten maar waar ik eigenlijk wel heel graag zou over willen schrijven – en dit wordt een rare lange zin en help.). Maar dus: herkenbaar. TOTALLY.
Ik ben soms ook aan’t denken: wil ik dat die persoon dat leest? Niet dat ik over specifieke mensen nare dingen schrijf ofzo, maar van sommige dingen vraag ik me dan wel af of bijvoorbeeld mijn papa of mama dat mogen lezen. Ik probeer er ook maar niet té veel aan te denken want dan durf ik niets meer :p
Mijn vriendinnen weten van mijn blog, en dat is het wel zo’n beetje. Onlangs was ik vrij serieus met iemand aan het daten en die is er per ongeluk achtergekomen, vond ik dus echt al niet chill. En toen kwam natuurlijk die rare vraag of ik ooit over hem zou schrijven, hahaha, weg sfeer 😉
Haha bye sfeer inderdaad. En jij tegen jezelf; fack eeeh!
Hahaha, ja wow, we waren gaan lunchen, maar mijn honger was ineens wel over!
Ik heb hier ook een post klaar staan waarvan ik denk dat het toch wel heel persoonlijk is.. en dat ik eigenlijk niet wil geweten hebben dat mijn collega’s of schoonmoeder dit zouden kunnen lezen bijvoorbeeld (al zouden ze er waarschijnlijk mee kunnen lachen). Ik ben er nog steeds niet aan uit, maar het is dus zeker herkenbaar wat je zegt!
Nu ben ik wel benieuwd 🙂 je moet doen wat goed voelt en als het nog niet goed voelt is het er misschien nog niet het juiste moment voor.
Ontzettend herkenbaar! Echt precies hetzelfde. Als bijvoorbeeld mijn vriend, vader, of iemand dichtbij me met me mee kijkt op mn blog krijg ik redelijk snel warme oren. Voelt toch anders als iemand die ik minder goed ken. Liefs
Hihi ik had net ook héééééle warme oren toen ik hier las dat mijn papa meeleest. Haha :p Mijn vriend leest niet mee maar ik zou dat eerlijk gezegd ook wel een beetje raar vinden denk ik. Gek hoe dat zo in ons hoofd gaat hé? 🙂
JA! Ik heb precies hetzelfde! Twee keer heb ik een bericht gedeeld op mijn persoonlijke Facebookpagina en dat vond ik verschrikkelijk spannend. Maar ik schaam me er niet voor. En toch praat ik er ook weer niet graag over. Heel apart eigenlijk haha
Raar hé hoe dat werkt in ons hoofd? :p
Ik heb EXACT dit. Maar echt exact hetzelfde. Gisteren nog zei iemand op werk (die ik helemaal niet zo vaak spreek): oh ja, dat las ik op je blog. En toen klapte ik ook dicht en begon ik snel over iets anders. Want ik wil dat dan niet. Maar waarom dan niet? IDK! Ik zat nog een uur na te denkt over hoe ze dat dan wist, want had ze me ineens gegoogeld ofzo? Want ja, mijn naam en foto staan erop, maar mijn social media leiden niet naar mijn blog. Vroeger wel, helemaal in het begin, maar toen merkte ik dat ik heel erg ging schrijven naar potentieel meelezend publiek uit mijn omgeving, en dat wilde ik niet. Dus heb ik alle links weggehaald en nooit meer iets over mijn blog gepost. De mensen die ‘m al volgden, tja, die volgen vast nog steeds, maar ik ga ervanuit dat het er niet veel zijn. Het niet weten geeft me in elk geval rust. Maar als iemand er dan plots in real life wel van af lijkt te weten… Bleh, vind ik ook superongemakkelijk.
Oké, voor zover mijn epistel hierover!
Van mij mag jij hier elke keer hele epistels schrijven hoor 😉 ben ‘blij’ dat je het herkenbaar vindt! Nu ik hieronder dus zie dat mijn papa ook leest, kreeg ik dus een mega rode kop hé. Hier gewoon thuis in de zetel achter mijn computer. Haha :p Maar op zich vind ik dat dus ook niet erg. En ook wel weer raar. En ja, zal ik ooit weten hoe dat in mijn hoofd gaat? Nope. Ik moet er maar mee leren leven dat ik op familiebijeenkomsten heel hard hoop dat niemand er over begint maar dat ze toch stiekem wel meelezen.
Ik ben zeker ook wel trots op mijn blog, maar als mensen die ik ken in het ‘echte’ leven reageren met “ah ja dat heb ik op je blog gelezen” dan voel ik me inderdaad soms ook wel een beetje ongemakkelijk soms. Want het verrast me soms ook wel wie blijkt mee te lezen.
Mij ook! Laatst vertelde een vriendin dat een vriendin van haar mijn blog ook graag leest en ik ken dat meisje dus wel maar ik had bijvoorbeeld nooit verwacht dat zij hier dan zou komen lezen.
Ik schreef net zoiets als dit (maar is nog ingepland en komt dus later online 😉 ). Ik ben er mij ook van bewust dat zowat de hele wereld meeleest, maar zoals je zelf zegt, wie dat allemaal is weet je niet. Ik blog ook vrij persoonlijk op mijn blog en schaam mij er niet over. Doch weinig mensen uit mijn omgeving er van weten. En, ik heb gisteren met plezier je enquete ingevuld 😉
Merci daarvoor! Ik ga binnenkort de resultaten delen 🙂 Je moet ook doen wat goed voelt hé ivm je blog!
Ja Zusje ook ik lees je blog bijna dagelijks. Heel tof. 😀
TOF! Maar er zondag niet over beginnen hé! 😉
Trots op mijn blog ben ik niet per sé, maar dat wat je zegt vind ik dus wel heel herkenbaar! Ik vind niet dat ik er mij voor moet schamen, maar dat doe ik dus soms wel. En zo raar of speciaal is die blog van mij nu ook weer niet. Ik schrijf gewoon over wat ik leuk vind, of niet zo leuk vind, of meemaak. Dus over mezelf. De persoon die daar problemen mee heeft, die heeft dus eigenlijk een probleem met hoe ik ben. Het is een beetje een gek gegeven en ik weet ook niet waarom ik mij er soms zo dubbel over voel. Zolang ik het schrijven maar plezant blijf vinden 🙂
Ha ja, dat is het belangrijkste hé, dat je het zelf leuk blijft vinden 🙂 En eigenlijk moeten we er maar gewoon niet té hard over nadenken zeker? :p
In het begin had ik niemand over mijn blog verteld, maar nu weet iedereen in mijn omgeving wel van mijn blog. Misschien ook omdat ze zo op de hoogte bleven van mijn avonturen in China 🙂 Ik vind het wel leuk als mensen mij erover aanspreken! Dan voel ik me extra trots ofzo 🙂
Als ik in het buitenland zou zitten, zou ik het ook wel fijn vinden dat mijn vrienden en familie via die weg alles kunnen mee volgen! En tof dat jij het wel leuk vindt als mensen je erover aanspreken! Je mag ook terecht trots zijn op je blog! 🙂 Ben net eens gaan kijken, ’t is precies al lang geleden dat ik je nog had bezocht!
Op bepaalde momenten ben ik er heel bewust van dat iedereen het kan lezen. Een paar maanden geleden kwam ik steeds iemand tegen bij de bus en op een keer begon hij berichten te sturen via het contactformulier en al mijn artikelen te lezen via Google Translate (hij is een expat). Dat vond ik echt best ongemakkelijk allemaal. Verder ben ik niet trots op mijn blog, maar ik schaam me er ook niet voor.
Oeeh ja dat zou ik ook wel een beetje raar vinden! Hoe is het afgelopen? 🙂
Hij snapte de hints niet: mail dat ik niet wilde afspreken, in real life heb ik gezegd dat ik mijn telefoonnummer niet wilde geven. Toen heb ik 1x best onaardig gedaan (was er helemaal klaar mee na een dubbelzinnige mail) en toen gebeurde er iets vreemds: waar ik hem eerst meerdere keren per week zag, heb ik hem nóóit meer in dezelfde bus gezien. Maar stiekem vind ik het best kut van mezelf dat ik onaardig heb gedaan.