De laatste weken viel het me ineens op. Dallas was veel onrustiger. Hij was soms de hele voormiddag wakker, sliep dan eens met moeite een uurtje om dan terug het grootste deel van de namiddag wakker te zijn en tegen een uur of vijf als een blok in slaap te vallen in zijn park. Aangezien zijn slaapjes ’s nachts wel nog altijd goed gingen, maakte ik me niet te veel zorgen.
Doordat hij dus overdag niet goed sliep, raakte hij overprikkeld en oververmoeid en had hij het lastig. Veel zeuren, niet goed drinken en dus niet in slaap kunnen vallen. Nochtans lette ik altijd goed op zijn moe-signalen maar lieten we de slaaptrein altijd ongemerkt passeren. Dat zorgde voor frustraties, vooral langs mijn kant maar ik kan me inbeelden dat dat de kleine op de duur ook dacht van he seg, leg mij eens gewoon ergens rustig dat ik kan slapen!
Ik denk dat iemand hier op mijn blog het boek Baby in een droomritme van Stephanie Molenaar aanraadde (of ik las er ergens anders eens over). Toen Dallas nog mini was had ik er niet echt nood aan en zag ik ook het nut er niet van in. Maar ik heb ondertussen mijn kar gekeerd, gelijk we zeggen. Ik las namelijk dat een baby van zijn leeftijd toch 3 tot 5 slaapjes per dag ‘moet’ doen en ik herkende alle signalen van een oververmoeide baby in hem. Ik haalde het boek in huis, las het in een keer uit en ging er mee aan de slag.
Hoe we het vroeger aanpakten.
- Dallas sliep beneden in zijn park ’s nachts en er sliep telkens iemand van ons bij hem – niet in het park 😉 . Dat werkte voor ons prima want zo wisselden we elkaar af en was er telkens iemand uitgeslapen. Bovendien sliep hij daar zelf ook goed.
- Daarna vond ik het fijner om Dallas naast me te hebben liggen zodat ik niet elke keer effectief op moest staan als hij bijvoorbeeld zijn tutje kwijt was. We sliepen samen maar wel nog steeds in de woonkamer.
- Voedingen volledig op vraag, zo om de 3 à 4 uur.
- Overdag sliep hij ook in zijn park. Of dat was toch de bedoeling. Ik hield hem vaak in mijn armen tot hij in slaap viel omdat hij zelf in zijn park niet goed kon inslapen.
Wat ik leerde uit het boek.
Eigenlijk vooral dat rust en regelmaat dé sleutels tot succes zijn. Dat is bij volwassenen al zo maar bij baby’s dus nog meer. Ik vond het zelf mega belangrijk dat ik altijd in de buurt was, dat Dallas wist dat ik er was, maar blijkbaar zorgde het slapen in zijn park beneden voor veel onrust bij hem. Er waren constant prikkels in de woonkamer: de tv of radio aan, huishoudelijke taken, de hondjes, de deurbel, auto’s die voorbij rijden, te veel licht, heel veel te zien, … Ik weet niet meer wie maar iemand raadde ons dat ook aan zodat hij duidelijk leert wat overdag is en wat nacht is.
Zelfs al was hij zo enorm moe, er was altijd input, alles kwam altijd bij hem binnen en dus bleef hij wakker. Eens de slaaptrein weg is, is het praktisch niet meer mogelijk om hem in slaap te krijgen dus was het wachten op het volgende moment. Alleen had ik dus in het begin niet door dat hij zo moe was dus probeerde ik hem wat te entertainen omdat hij heel erg wakker en alert leek. Hij zeurde meer en ik wist nooit goed wat er scheelde. Krampjes? Heeft hij weer honger? Ik gaf hem dan vaak nog een flesje waar hij heel weinig van dronk. Op de duur werd onze hele dag een rommeltje.
Daarnaast leerde ik hoe lang een baby comfortabel wakker kan zijn. Voor Dallas is dat 60 tot 90 minuten na elkaar. Dus als ik zijn moe-signalen mis, kan ik ook naar het uur kijken. Flesjes drinken ze ook best als ze net wakker zijn omdat ze dan nog veel energie hebben en ze het flesje drinken zelf niet gaan associëren met inslapen (en het dus in de toekomst altijd nodig hebben om te kunnen slapen).
Stephanie zegt ook dat het belangrijk is om routines en ritueeltjes in te bouwen zodat je baby op de duur weet wat er gaat komen. Daarvoor moet je consequent zijn. Altijd alles elke keer hetzelfde doen.
Hoe we het nu aanpakken.
Ik had me heel erg voorgenomen om dus routines in te bouwen en consequent te zijn maar ik merk in het dagelijks leven dat het toch niet altijd even simpel is. Soms zitten we bijvoorbeeld in de auto en dan kan ik natuurlijk niet de hele slaapjes-routine volgen. Wel probeer ik het zo veel mogelijk te doen maar doe ik verder vooral wat fijn voelt.
Bijvoorbeeld ook het drinken na het opstaan, dat werkt niet zo goed bij Dallas. Misschien moet ik het meer tijd geven, maar als hij net wakker is heeft hij eigenlijk bijna nooit meteen dorst. Dat komt pas na een half uur à drie kwartier. Als ik hem meteen na zijn dutje een fles geef, ben ik eigenlijk bijna zijn hele wakkertijd flesjes aan het geven met pauzekes. Dat lijkt me ook niet de bedoeling. Zijn fles geven doe ik dus wel nog helemaal op vraag.
De routines en ritueeltjes die ik probeer vast te houden
- Slaapjes overdag: pampertje verversen, slaapzakje aan, doekje mee (in plaats van een knuffeltje), eventjes knuffelen en boven in bed met de gordijnen toe.
- Bij het opstaan van zijn overdag-slaapjes: uit bedje nemen, naar beneden, slaapzakje uit, pampertje verversen, beetje ‘spelen’ en een flesje geven, nog een beetje spelen tot hij aangeeft dat hij moe is of tot hij ongeveer 75 à 80 minuten wakker is. Daarna begint zijn slaapjesritueel opnieuw.
- Slapen ’s nachts: pampertje verversen, pyjamaatje aan doen, slaapzakje aan, doekje mee, flesje geven beneden, naar boven, gordijnen open (hij lijkt beter te slapen met een beetje licht), knuffelen en in zijn bedje leggen. We slapen er dan zelf om de beurt naast.
Ik let dus op signalen om te zien wanneer hij moe is, maar ik houd vooral de tijd in de gaten. Zo rond de 75 à 80 minuten maak ik hem klaar om zijn slaapje te doen, ook al heb ik zijn signalen gemist of gaf hij er nog geen af.
Het resultaat.
Vanaf dag 1 dat ik dit probeerde viel hij telkens super snel in slaap als ik hem in zijn bedje legde. Ik stond er eigenlijk van te kijken en was vooral opgelucht. Voordien kwam hij bijna nooit aan drie en al zeker niet aan vijf slaapjes en op dag één deed hij meteen 5 slaapjes!
Soms merk ik dat hij nood heeft aan wat extra knuffels en dan krijgt hij die uiteraard ook. Als hij heel onrustig is baker ik hem in of leg ik hem op zijn zij en dan valt hij meteen in slaap. Ik vind het vooral gek hoeveel tijd ik dus ineens weer heb, haha. Ik heb me tijdens zijn slaapjes de eerste dagen in de bureau of op ons bed gezet – ook boven – zodat ik snel bij hem zou zijn als hij huilde (ik had tijd om te bloggen, woehoe). Ik moest af en toe zijn tutje terug in zijn mondje gaan stoppen maar daarna sliep hij gewoon door. Nu doe ik dat af en toe nog maar evengoed zet ik de babyfoon op, al vind ik dat nog altijd een beetje stresserend.
Zoals ik al zei, ik ben heel erg opgelucht dat het op deze manier zo goed gaat en eigenlijk is het ook super logisch dat dit werkt en snap ik niet zo goed waarom ik er zelf niet op ben gekomen, haha.
Stephanie is mijn grote heldin! Bij mijn oudste heeft haar boek me zoveel inzicht gegeven in het slaapritme van baby’s. Zij sliep ook amper overdag en toen we ons strak aan het ritme hielden, ging het een stuk beter. Haar kleine zus is met haar 2,5 week nog een beetje te jong voor slaapschema’s (al probeer ik ook nu al alles zo voorspelbaar mogelijk te maken: slapen – verschonen – voeden – knuffelen – slapen) maar over een week of 4 moet zij er ook aan geloven.
Superfijn dat het werkt! Het lijkt me sowieso een hele zoektocht met zo’n kleintje, want wat bij de één werkt, doet dat bij de ander niet altijd. Maar daarom extra fijn dat jullie nu een ritme hebben gevonden.
Wat fijn dat je zoveel aan dat boek hebt gehad! Wij merkten hier op een gegeven moment ook dat ze meer behoefte hadden aan rust. Eerst deden ze hun dutjes vooral beneden, maar dat konden ze door de prikkels niet meer aan. En echt he, wat een tijd ineens als ze boven liggen te slapen! Je weet bijna niet meer wat je met jezelf aan moet. :p
Haha ja dat is zo! Ik dacht ineens: hu? Ik kan gewoon een beetje in mijn boek lezen, of de vaatwasser legen of iets bakken. Haha.
Wat een fijne post! Heel duidelijk geschreven 🙂 En ook fijn dat het boek je zoveel inzichten heeft gebracht waardoor Dallas nu wél aan zijn slaapjes komt. Fijn voor jullie!