Hallo daar! Ik ben Irene (28, shiiiiit) en ik schrijf hier over alles wat me bezig houdt. Eerlijk is eerlijk, het is waarschijnlijk niet heel boeiend maar ik schrijf graag dus je moet het er maar mee doen ;) Ik vind het alleszins geweldig dat je hier bent. Laat eens iets van je horen hé!
Hier ben ik weer met een dagboekje van wat ik denk dat week 49 was. Eerlijk is eerlijk, ik doe nog altijd niet veel boeiende dingen maar het voelt wel fijn om het terug wat bij te houden.
Bekijk berichtIk schreef dit stukje op maandag 25 november in de notities app op mijn laptop.
Gisteren las ik in de Flow. Het is een dik exemplaar omdat het een themanummer is. Wat had je eerder willen weten? Daar gaat het om. Heel inspirerend nummer en er bleven me een paar dingen bij. Bijvoorbeeld dat we niet altijd alles moeten willen oplossen maar dat we dingen soms moeten laten zijn en dat het dan zichzelf oplost.
Hu? Ja, dat klinkt raar. Ik ben zelf ook van het idee: wat is precies het probleem? Hoe lossen we dit zo snel mogelijk op?
Dat zorgt voor rust want ik pak dingen meteen zo snel mogelijk aan en ik weet ook dat eigenlijk zo goed als alles te fixen is. Er is dus altijd wel een oplossing. Gene stress meer maar aanpakken en gaan.
Maar dat zorgt ook voor onrust. Vooral als je net zoals ik geen fucking idee hebt van wat het probleem precies is en hoe je het dan wel moet oplossen. Ja het gaat niet goed met me. Noem het depressieve toestand, noem het een dip, noem het een crisis, zoveel is me duidelijk, het gaat niet goed. Hoe komt het? No clue. Hoe fix ik dit? No clue.
Mijn eerste gedacht was: ik moet hier een manier vinden om er zo snel mogelijk uit te komen. Ik moet dit oplossen. Lijstjes maken van dingen die ik leuk vind en dan die dingen doen. Vooral niet toegeven aan het gevoel. Hulp zoeken, zelfhulpboeken lezen, … Blijkt dat hele vooroordeel over de millennial die denkt dat alles maakbaar is toch op te gaan voor mij. Dju seg.
Goed, ik las dus dat artikel op zondagavond en nu – maandag om een uur of vier in de namiddag – besef ik het ineens: ik moet het niet per se oplossen. Ik kan het er laten zijn.
Oké ja, als ik niets ga doen, gebeurt er ook niets, dat is zeker. Er zijn dingen waar ik moet aan werken en die dingen zullen me ook helpen om binnen een poosje weer happy happy joy joy te zijn. Maar ik voel me nu eenmaal 90% van de tijd echt als een dweil. Ik stop zoveel moeite en energie – die ik al niet heb want mijn energielevel zit echt op -2987362 momenteel – in mijn gevecht tegen dat dweilgevoel dat ik me nog slechter voel omdat ik het niet lijk te winnen.
Soms lossen dingen zich vanzelf op. En dat besef geeft me echt heel veel rust als ik eens schijnbaar zonder aanleiding moet bleiten bij het uitladen van de vaatwasser.
Photo by Annie Spratt on Unsplash
Ik zit in kleermakerszit met m’n roze corduroy broek in onze roze zetel. Mijn outfit is nogal pastel vandaag, met mijn lichtblauwe trui er boven op. Vind ik leuk. Wham! zingt over Last Christmas, de lampjes zijn aan, een sfeerlichtje brandt en het ruikt hier naar de chocolade-yoghurtcake die ik net uit de oven haalde. Ik heb een fijne dag vandaag.
Bekijk berichtDuuuus hallo daar lieverds. Twee weken geleden ging mijn licht uit. Laten we zeggen dat het nog niet aan is maar dat ik nieuwe bedrading aanleg en alles fix. Een beetje zoals in ons huis momenteel!
Bekijk berichtEerlijk gezegd weet ik niet zo goed hoe ik aan deze post moet beginnen. Al een aantal weken gaf ik aan dat het dan weer goed en dan weer slecht ging. Ik zal al beginnen met zeggen; het gaat echt niet goed met mij eigenlijk. Het gaat al een aantal maanden niet goed maar ik had het nooit écht door. Ik vind het moeilijk om onder woorden te brengen hoe ik me voel en wat ik allemaal voel.
Ik heb het gevoel alsof ik in een bubbel leef. Alsof mijn leven voorbij gaat en ik blijf staan. Alsof ik altijd achterop hink. De emoties die ik voel lijken me nep. Ik doe wel blij en vrolijk en happy maar ik ben het niet. Mijn hoofd draait overuren en alles werkt op mijn zenuwen.
Het lijkt alsof er twee delen van mij zijn. Het eerste deel zorgt ervoor dat ik alles op automatische piloot doe: opstaan, douchen, tanden poetsen, kleren aandoen, naar mijn werk gaan, lachen, onnozel doen, afspreken met mijn vriendinnen, naar familie gaan, … Het tweede deel wil alleen maar in bed blijven liggen of wil voor altijd onder de douche blijven staan. Ik moet mezelf echt motiveren om die dingen te doen en het is zo vermoeiend. De dingen waar je normaal niet over nadenkt, daar doet mijn hoofd moeilijk over.
Ik ging maandag langs bij de dokter. Ze schreef op mijn ziektebriefje: depressieve toestand.
Wat?!
Ik heb het er lastig mee en tegelijkertijd komt het ook niet als een verrassing. Er zijn maar weinig dingen die me nog echt enthousiast krijgen. Zelfs mijn blogkind niet. Waar ik vroeger niet kon wachten om eindelijk mijn vingers terug over mijn toetsenbord te laten glijden, weet ik nu niet wat ik in godsnaam nog bij te dragen heb.
Alles voelt als een grote opgave. Alsof het me bakken energie kost en ik er niets voor terug krijg. Ik word soms bang van de dingen die ik denk als het echt moeilijk gaat. Niet dat ik ernaar zou handelen, maar dat het in mijn hoofd zit is al eng genoeg. Het besef dat het echt niet goed gaat deed me bijna twee dagen aan een stuk door huilen.
Ik heb alles om gelukkig te zijn, om blij te zijn en mijn pollekes te kussen. Ik ben me daar heel bewust van. Maar op dit moment is het moeilijk. Het voelt ook alsof ik iedereen aan het bedotten ben. Alsof ik geen recht heb om me zo te voelen. Ik weet soms niet wat nu echt is en wat niet en ik heb geen idee wat aan de oorzaak ligt of hoe ik het kan oplossen.
Ik ben zo moe. Maar echt, zo moe. Lichamelijk is alles oké maar mentaal niet en het put me uit. Ik kan het niet meer zo goed aan en het duurde een eeuwigheid voor ik het zelf in zag.
Ik duw bij deze eventjes de pauzeknop in. Ik neem wat tijd voor mezelf. Ik hoop dat jullie dat snappen en dat jullie er nog zullen zijn als ik eindelijk terug de energie heb om er zelf ook weer te zijn.
Tot die tijd: merci voor alles.
Zowat half bloggend Vlaanderen heeft ondertussen Kleine Atlas’ blog bezocht voor de Hit-and-run van De Standaard. Bij dezen draag ik ook mijn steentje bij. Aangezien het best veel vragen zijn deel ik ze op in twee blogposts. Aanschouw hier deel 1.
Bekijk bericht