Dallas is vandaag twee weken oud. De afgelopen week probeerde ik regelmatig een blogpost uit mijn mouw te schudden. Het wou maar niet lukken. Ergens vond ik het gewoon ook keiraar om over random dingen te schrijven terwijl ‘dit’ als een soort van wolk boven mijn hoofd hing. Tegelijkertijd word ik altijd heel emotioneel als ik aan mijn bevalling denk – tranen met tuiten enzo – en dat wou ik ook een beetje vermijden want ik bleit zo al genoeg 😉 Maar goed, ik wil wel graag verder en ik heb het gevoel dat ik mijn bevallingsverhaal dus toch maar eens moet uitschrijven.
De grote dag
Vrijdagochtend, 18 september, lag ik om 8u30 aan de monitor in het ziekenhuis. Mijn uitgerekende datum was twee dagen voorbij, mijn geduld zo goed als op. Alles was in orde met ons ventje en ik was content. Mijn gynaecologe had eens gevoeld hoeveel ontsluiting ik had (dat was minder tof – auwch) en ik kreeg te horen dat als er voor maandag niets zou gebeuren ik in de nacht van maandag op dinsdag ingeleid zou worden. Niet dat ik per se ingeleid wou worden, ik wou liefst alles zijn gewone gang laten gaan, maar ik had ook het gevoel dat het nog een eeuwigheid zou duren.
Eenmaal thuis had ik ‘menstruatie’pijn. Dat leek me normaal. Ik had dat na mijn vorige controle bij de gynaecoloog ook – van dat toucheren. Ik deed die dag letterlijk niets anders dan met mijn warm pittenkussen in de zetel hangen. Zo in de late namiddag begon ik me af te vragen of dit nu gewoon een beetje pijn was of dat het misschien al weeën waren. Toen ik het avondeten stond te maken was het duidelijk.
“David? Volgens mij heb ik nu dus wel echt weeën…”
Ik begon te timen. Om de tien minuten. Oké, cva, ik heb nog tijd. Avondeten gegeten, tv gekeken. Toen ineens van de ene op de andere moment de frequentie wat opgedreven werd en ik om de drie minuten met mezelf geen blijf wist van de pijn. Snel nog gedoucht, onze spullen in de auto gesmeten en naar het ziekenhuis. OH MY GOD ga ik nu echt bevallen?
Ik had dan wel geen geduld meer maar het is echt heel onwerkelijk vind ik. Dat besef dat het moment daar is. Enfin, goed, ik mocht opnieuw aan de monitor in’t ziekenhuis. Ik heb David zijn hand fijn geknepen, op zijn tenen geduwd, als een slappe dweil tegen hem aangehangen tussendoor. Ik heb mijn avondeten uitgekotst, ik heb gevloekt dat het geen naam had want amai, die weeën… Wat was me dat?? Je kan u dat op voorhand niet inbeelden hoeveel pijn dat doet. Ik las ergens iets als ‘vervang het woord pijn door heftig en je gaat het heel anders bekijken’. Onnozelheid. Het doet pijn. Heel. Veel. Pijn. En dat puffen? Wie heeft dat eigenlijk uitgevonden? Dat hielp mij totaal niet. Ik was dus ook heel blij toen ik mijn epidurale verdoving kreeg. Ik kon eindelijk terug een beetje ontspannen, rustig ademen.
Helaas bleek na een uurtje of twee dat Dallas niet meer op z’n gemak was in mijn buik. Van zodra ik een wee kreeg, zakte zijn hartslag heel erg en duurde het te lang voor hij weer op een normaal ritme kwam. En toen kwamen de eerste tranen, bij het besef dat het misschien mis ging. Nog een paar minuten verder werd de gynaecoloog van wacht er bij gehaald, kwam er een tweede vroedvrouw bij en was het alle hens aan dek.
Ik moest naar het operatiekwartier. Dallas was in nood en moest zo snel mogelijk geboren worden. Ik mocht het eerst zelf proberen. Ik kreeg een knip, Dallas kreeg een vacuümpomp op zijn hoofdje en hoppa. Eerlijk gezegd herinner ik me van deze korte periode niet zo heel veel behalve het gevoel dat ik gefaald had toen het niet via de ‘natuurlijke’ weg lukte en hij via een spoedkeizersnede geboren moest worden. Ik kreeg een maskertje op mijn gezicht en voelde nog net hoe mijn buik open werd gesneden voor ik volledig in slaap ging.
Een uur of wat later werd ik wakker in het operatiekwartier zonder baby, zonder David, met verse battle scars, een ijspack tussen mijn benen en de radio veel te luid op JOE FM.
Dallas werd geboren rond 5 uur in de ochtend en mocht na een korte beademingssessie skinnen met David en alles was goed. Ik werd naar m’n kamer gereden om mijn twee mannen te zien en mijn nieuwe leven begon.
De dagen na de grote dag
Waren in’t kort gezegd extreem emotioneel. Ik denk dat elke shift vroedvrouwen die me kwam verzorgen me weleens heeft zien wenen. Iedereen vraagt hoe het gaat, hoe de bevalling is geweest waardoor ik elke keer weer een brok in mijn keel kreeg en de sluizen open gingen.
Zoals ik al zei voelde ik me heel erg alsof ik had gefaald omdat ik mijn kind niet zelf uit mijn lijf geduwd kreeg. Ik voelde me machteloos en onzeker. En daarnaast is het ook heel erg raar om het moment dat hij ter wereld kwam niet bewust meegemaakt te hebben maar ‘ineens’ een baby te hebben. Ik had daar zelf ook op voorhand niet echt bij stil gestaan, dat het echt fout kon gaan of dat het toch op zijn minst niet zou gaan zoals ik het in mijn hoofd had. Ik vond het mentaal echt wel een klap en de hele ervaring op zich ook best traumatisch. En daar komt dan ook nog het lichamelijke ongemak bij. Het enige wat ik een beetje comfortabel kon was op mijn rug in mijn bed liggen en zelfs dat was niet echt comfortabel. Mijn knip voelde vervelend, mijn buikspieren deden pijn en elke beweging was een verkeerde beweging. Ik sliep niet goed ’s nachts en ik voelde me heel eenzaam eens David terug naar huis vertrok ’s avonds.
Maar dan zie ik Dallas z’n snoetje en smelt mijn hart en was het het allemaal waard. Al weet ik ook 1 ding zeker: wat iedereen zegt, dat je alle pijn enzo vergeet eens je je kindje vast hebt, dat is niet waar. Ik toch niet. Ik kan me nog levendig inbeelden hoeveel pijn het allemaal deed, lichamelijk en mentaal. En ik weet nog een ding zeker: ik wil liever nooit meer hoeven bevallen.
Och meid, wat heb jij een heftige bevalling gehad! Ik hoop dat je het op den duur allemaal kunt verwerken. Blijf erover praten, al dan niet met een professional. Hopelijk kun je dat gevoel van falen dan omzetten in trots. Trots op je lijf en trots op jullie knappe zoon!
Hey Irene, fijn dat ik hier je verhaal kan lezen. Ik krijg zelf de tranen in mijn ogen. Wat ik gewoon wil dat je weet en ik je eigenlijk al een tijdje wou zeggen: je hebt niet gefaald. Ik hoop echt dat het trauma kan plaatsmaken voor trots en mildheid. Liefs, Melle
Oh, ik zou je liefst een dikke knuffel willen geven nu ik dit lees. Zo’n bevalling kan je jammer genoeg nooit plannen hé. Wat moet het rottig aanvoelen wanneer het plots helemaal anders verloopt dan je in gedachten had. Ik heb nogal zo’n paar verhalen gehoord en het moet heel vreemd zijn om dat moment niet bewust te kunnen meemaken. Maar het betekent zeker niet dat je gefaald hebt. Natuurlijk niet, je hebt immers samen met David dat kleine superschattige wonder gemaakt en dat ventje 9 maanden lang bij je gedragen. Hij vond het daar zelfs zo fijn dat hij er niet mee in zat om jullie nog wat langer op hem te laten wachten. Op welke manier Dallas geboren is gaat dat wonder echt niet minder indrukwekkend maken.
Ohhh, ik vroeg me zo hard af hoe het met je ging en nu zie ik dat je mooie beeb geboren is. Gefeliciteerd <3. Wat moet dat zwaar zijn geweest…het gevoel hebben dat de dingen niet gingen zoals je wilde. En dat je onverwachts zonder baby wakker werd. Je hebt niet gefaald, soms is het niet anders en je baby is gezond. Dat is het allerbelangrijkst! Wat een mooi kindje. Wat een mooie naam. En wat een mooie foto!
Ik hoop dat het inmiddels stukken beter met je gaat. Ik ga je ander blogs lezen. Liefs!
Amai Irene, ik kan me voorstellen dat je het liever anders had gewild. Maar wel hard dat je het zelf ziet als een mislukking, want dat is het absoluut niet! Zoals je zelf aangaf, het leven van je kindje was in gevaar en dat had jij zelf niet in de hand. Zo alleen wakker worden met veel te veel lawaai, dat zal heel veel indruk op je gemaakt hebben. Bevallen is geen pretje, dat was me wel al duidelijk maar ik vermoed dat je het niet kan inschatten als je het nog niet meegemaakt hebt over hoe traumatiserend het kan zijn. Het van je afschrijven en er over vertellen, ook al is dat met veel tranen is echt wel het beste. Ik hoop dat je gaandeweg toch snel vergeet hoeveel pijn het allemaal deed en je het inderdaad vooral ziet als de start van je nieuwe leven :). Dankjewel trouwens om je verhaal te delen. Zeer persoonlijk, maar voor iemand met een kinderwens als ik zeer leerrijk. Je ziet er moe maar zeer gelukkig uit op de foto :).
oh nee hoe heftig. Ik snap best dat dat heel traumatisch is. Eind goed al goed, zegt men dan, maar je wenst het toch niemand op deze manier toe. Hopelijk kan je alles spoedig een plaatsje geven.
Hey Hey, ik had vorige week al je post gelezen maar nu eindelijk even tijd om te reageren. Ohh wat een verhaal je bevalling. Zo intens. Soms loopt het inderdaad niet zoals we hopen maar je hebt dat echt prachtig gedaan en wat een schoon kereltje ! Geef jezelf maar tijd om elkaar te leren kennen, je plek terug te vinden en gewoon te genieten tussen het mama zijn door. Heel veel liefs, Ellen
Je hebt alles behalve gefaald. Wat jammer dat het allemaal zo gelopen is.
Ik hoop dat je er veel over kan praten én huilen, en dat je het een plaats kan geven.
Och Irene, wat jammer dat het zo gelopen is. Moet inderdaad zo onwerkelijk zijn dat hij daar zo “ineens” was, geen wonder dat je daar van ondersteboven bent. Hopelijk kan je dit rustig verwerken, want ook al is het uiteraard niet jouw fout (no way dat jij gefaald zou hebben) en is alles nu in orde met hem, dat neemt het trauma van die bevalling niet zomaar weg natuurlijk.
<3
Echt duusd respect voor jou! X
Wat een horrorverhaal, ik vind het verschrikkelijk voor je dat de geboorte zo gelopen is. Ik kan me zelfs niet voorstellen hoe het moet zijn als ze opeens vertellen dat je baby in nood is. Je hebt je baby’tje wel 9 maanden gedragen met liefde en zorg. Je wou natuurlijk ook een goede bevalling, maar helaas hebben we niet alles in de hand. Daarom vind ik dat je niet gefaald hebt, maar net alles gedaan hebt dat je kon. Dallas kan zich geen betere mama en papa voorstellen, daar ben ik zeker van!
Ik hoop dat je voldoende kan rusten om die traumatische gebeurtenis wat ruimte te kunnen geven, probeer er inderdaad over te vertellen, dat helpt. Wees lief voor jezelf en voor je lichaam.. Je deed het fantastisch goed, ook al lijkt het niet zo!
Mocht David niet blijven slapen? Misschien met corona ofzo.. Bij ons mocht Joran gelukkig steeds blijven slapen en dat deed hij ook gewoon, maar merk dat er niet zoveel koppels zijn die dat doen. Maar ik ben ook heel snel eenzaam dus voor mij was dat echt nodig. Als je bevalling dan nog zo traumatisch is, is de nood natuurlijk nog hoger.. Hopelijk kun je nu wel lekker coconnen met z’n drie!
Eigenlijk wil ik je gewoon in het echt knuffelen. Maar A dat mag niet. B. dat kan niet aangezien je in BE woont en C… Tsja. Dan maar een digitale knuffel <3 Ik had je al kort een mailtje gestuurd gisteravond en je mag me ALTIJD eventjes contact he, dat weet je.
Ik heb dit artikel echt met tranen in mijn ogen gelezen (en ik kan mijn hormonen de schuld niet meer geven) Wat moet het heftig zijn geweest. En eng. Eng ook om wakker te worden, ineens mama te zijn en dan je kleine en David niet eens in je buurt te hebben. Onwerkelijk lijkt me dat alles. Maar het was allemaal noodzakelijk voor jullie kleine man. Heel erg veel sterkte de aankomende tijd (en blijf erover praten, hoe lastig ook het helpt echt) en probeer ook zeker te genieten in jullie kraamweken <3
Nogmaals een dikke knuffel!
Oh jee wat erg zeg!! Ik ben hier ook beginnen wenen… die paniek moet groot geweest zijn als je dat te horen kreeg. Gelukkig is het goed afgelopen voor jullie beiden. Maar de traumatische ervaring blijft wel, praat er maar veel over en laat de tranen maar komen, dat helpt bij de verwerking.
Liefs xx
Nogmaals hartelijk gefeliciteerd. Het is goed dat je zo’n verhalen van je afschrijft. Als dit je helpt bij het verwerkingsproces dan moet je dit zeker doen. En bij mij kan je ook altijd je verhaal kwijt 😉 Al heb ik geen ervaring met bevallingen, een luisterend oor wil ik altijd zijn 😉
Dat klinkt echt als een horrorverhaal. Ik wens je alle tijd toe om dit te verwerken en gelukkig ook te genieten van jullie mannetje hihi!
Dikke knuffel. Wat een traumatische ervaring. Huil maar, echt, huil om de bevalling die je niet hebt gehad. Ik ben wel opgelucht dat jullie verder oké zijn.
Jeetje wat ontzettend heftig klinkt dit. Maar wat fijn dat het wel ‘goed’ is afgelopen en jullie nu met zijn drietjes thuis zijn. Ik hoop dat het lukt daar een beetje van te genieten.
Wat heftig, hopelijk kun je het een beetje gaan verweken. Wat een prachtige foto van jou en je kindje trouwens
Nog gefeliciteerd met jullie prachtige zoon! En wat een heftig verhaal, zo rot om te lezen dat de bevalling niet liep zoals je gehoopt had :(. Sterkte de komende tijd met herstellen! <3
Wat rot dat het anders is gelopen dan je hoopte. Dat maakt je écht geen gefaalde of slechte moeder, maar ik weet dat het vast niet veel uithaalt dat ik dat zeg. Ik hoop dat de herinnering ‘slijt’ en wordt omgezet naar iets waar je zonder tranen aan terugdenkt. Proficiat met de geboorte Dallas! Heel veel geluk en gezondheid met zijn drieën. Geef jezelf de tijd om te wennen, bij te komen en herstellen. Niet te streng zijn voor jezelf<3
Ooo, wat onwijs heftig! Je hebt zeker niet gefaald, maar ik kan me heel goed voorstellen dat het enorm raar en pijnlijk was hoe het is gelopen. Ik had je een veel fijnere bevalling gegund.
Wat moet dat op alle vlakken heftig zijn geweest! De spanning ook dat je weet dat Dallas het niet meer naar zijn zin heeft in je buik. Blij dat hij er gezond is, maar je gedachten en gevoelens snap ik ook wel.
Zorg vooral goed voor jezelf en daarmee ook voor je mannen! En ik hoop dat je een beetje rustig aan kunt doen voorlopig.
Och Irene, wat vreselijk dat het allemaal zo gegaan is. Dit is absoluut niet hoe je je het had voorgesteld en gehoopt dat het zou zijn. En ook al is jullie prachtige mannetje gezond, ik kan begrijpen dat je er na 2 weken nog steeds van aangedaan bent. Zoiets verwerken heeft écht tijd nodig, en dan spreek ik niet over een paar weken. Ik hoop dat je het aandurft om hiervoor hulp te zoeken, want dit is echt een trauma. Er heel veel over praten/schrijven helpt zeker en vast, misschien ook wat contacten met mama’s die hetzelfde hebben meegemaakt en er al verder in staan? Die moeten zich hier maar laten horen dan 😉
Och meiske toch, ik zit hier zelf al met tranen in mijn ogen. Want het resultaat, dat ventje bij jou, da’s toch wel heel erg mooi hè.
Babbel er maar veel over, ook al gaat het gepaard met tranen met tuiten, over die traumatische ervaring. Want dat was het zeker. Daar valt helemaal niks op af te dingen, en dat mag ook niemand doen. Het is een trauma. En praten helpt bij de verwerking van die ervaring.
Maar mag ik je één ding vragen? Ik zou graag hebben dat je leert aanvaarden dat je NIET GEFAALD HEBT. Echt niet. Je hebt een flinke, gezonde baby op de wereld gezet en miljaardedju zeg, je hebt het allemaal meegemaakt. De weeën, de knip, de vacuümpomp en daar bovenop nog eens een keizersnede. Ik kan me voorstellen dat je je helemaal brak voelde en dat alles pijn deed. Je hebt echt niet gefaald, je hebt een gezond kindje op de wereld gezet, daar is niks falen aan. Ik heb de laatste jaren in mijn heel dichte omgeving wat bevallingen gezien waarbij het serieus fout liep. Waardoor ik ook weet dat het echt een trauma is. Maar je hebt niet gefaald. Kunnen we dat afspreken? 🙂